του Άγγελου Μαύρου

«Ποιο ήταν το δημιουργικό κίνητρο των συναυτουργών; Απότιση τιμής ή κανιβαλισμός» απορούσαμε, στρίβοντας το μαχαίρι στην πληγή, για το «Είσαι ο Επόμενος». Δυστυχώς, το ερώτημα εκκρεμεί ως δαμόκλειος σπάθη, ακόμη πιο σπαστικά απ’ ό,τι στην ευρωστότερη κι αμέσως προηγούμενη με διανομή στην Ελλάδα δουλειά των genre Διόσκουρων Γουίνγκαρντ (σκηνοθεσία) – Μπάρετ (σενάριο), σε μια ταινία το επιπλέον «γαμώτο» τής οποίας είναι ότι μοστράρει περαιτέρω χτισμένη τη μετιέ σωματοδομή του πρώτου και χυμένη αριστερά-δεξιά τη φαιά ουσία του δεύτερου.

Στο σημάδι (ή στο προσκυνητάρι του) το ντουέτο έχει αυτή τη φορά τις μπιμουβιές πέριξ των 80’s. Και, αν μπορείς να διανοηθείς και να φχαριστηθείς το set-up επανακάμψαντος αλλαγμένου θανάσιμα βετεράνου (που βγάζει στη φόρα την κατρακύλα της αμερικανικής οικογένειας) από το «Dead of Night» (εντάξει, αυτό είναι του ’72, αλλά ας μην παραπέμψουμε σε κατοπινούς μιμητές του), τα λαμπόγυαλα σε bar του «Road House» (αλλά με θύματα ανηλίκους, καθώς ο ραβδάτωρ «οπλίζει» τον μικρό γιο κόντρα σε νταήδες συμμαθητές), την αυτομόληση – απειλή για τους σπεύδοντες προϊσταμένους τού υπερανθρώπινου «Παγκόσμιου Στρατιώτη» (άτιμα χακί συμφέροντα και τα πειράματά σας, εσείς τα φταίτε όλα) και το ζόρι πιπινακίου να βγάλει στη φόρα το σκοτεινών ορμεμφύτων σχέδιο του τάχαμου προστάτη της από το «The Stepfather», το σύνολο μηχανευμένο μεταξύ homage (που σ’ έχει στην τσίτα στο πρώτο μισό) και οιονεί διακωμώδησης (γεμάτης κουμπότρυπες στο… δεύτερο) και εκτελούμενο οπτικοακουστικά à la manière de Κάρπεντερ, έπεσες μέσα.

Και… έξω, ταυτόχρονα. Υφοποιούμενη τέλεια all American δείκτες, η ομοβροντία καλλιτεχνικής διεύθυνσης (από τις νυχτερινές neon πινελιές ώς τη retro στολή σερβιτόρας της – καθοριστικά για την πλοκή καχύποπτης για το μουσαφίρη – κόρης), φωτογραφίας (οι πλανοσυνθέσεις και οι λήψεις του δασκάλου Τζον «ουρλιάζουν») και μπάντας ήχου (η πραγματική πρωταγωνίστρια εδώ, τόσο το synth pop score του Μουρ όσο και το cold wave mixtape από την Annie ως τους Clan of Xymox) ντύνει (και γδύνει, στην πιο κλεισίματος του ματιού στα κορίτσια «φάση») αλεξίσφαιρα τον – DNA Κρις Έβανς και Τέρενς Σταμπ μαζί – Νταν Στίβενς, καθώς κερδίζει με ασκαρδαμυκτί ζοριλίκια και χιούμορ, σε περιστάσεις και του σαλονιού και του λιμανιού, την εμπιστοσύνη των οικοδεσποτών του και, πλέον, την προσοχή του Χόλιγουντ.

Το χαρακτηρολογικό του… «Θεώρημα», μαζί με δραματουργικές κουμπουριές στο γάμο τού Καραγκιόζη, τον αντισιγαστήρα US σάτιρας και το λύσιμο / δέσιμο του μυθοπλαστικού κλείστρου, είναι που τον στήνει στον τοίχο – μαζί και την ταινία. Ο παιδαράς μπαίνει μαζί με τη μαμά στο γραφείο λυκειάρχη και αποσοβεί αποβολή τού bullied και υπερασπιζόμενου βίαια εαυτόν έφηβου κανακάρη, επισείοντας απειλή μήνυσης για έγκλημα μίσους; Yeah, right. Μια «Nip/Tuck» υπο-ίντριγκα κι ο υπεύθυνος για τη συμπεριφορική εκτροπή τού λεβέντη γαλονάς, που δε θέλει να την πληροφορηθεί η ηγεσία του Σώματος αλλά αμέσως μετά ηγείται ενός κοντσέρτου για πολυβόλα μέρα μεσημέρι στον περίβολο πολιτών; Άντε γεια. Η τηλεοπτικιά Σίλα Κέλι κι ο φάτσας Λίλαντ Όρσερ με γένια τριών ημερών στον σκόπιμα σούργελο ρόλο τού πατέρα; Camp κι αλλού αντ’ αλλού. Ατύπτως χειροβομβίδες σε καφετέρια με αθώους για να «σβήσει» τους μάρτυρες το αμοραλιστικά ξέσαλο πια καμάρι; Βάρδα για τη – διόλου – επιστημονική εξήγηση. Κυριολεκτικά R.I.P. (not) σε γκινιόλ σχολικό σκηνικό για το Halloween (με δωμάτιο με καθρέφτες! Ε ρε, budget που έχουν τα επαρχιακά δημόσια λύκεια στις ΗΠΑ…) με έναν ελεγειακό αφορισμό; Ναι, δείχνει μοδάτο και σινεφίλ – αλλά το αστείο παρατράβηξε.

Προτού τα εν λόγω σκάσουν στα μούτρα σου, θα χαρείς τα σφιχτά γυρίσματα σε σκηνές όπως του ξυλοφορτώματος των τεσσάρων, τα μα μου του νταβραντισμένου father figure με τον teenager (natural ο Μάγερ) κι ένα σεξάκι μετά μπάφου σε παρτάκι. Αλλά, να πάρει η οργή, έχεις να τα βάλεις με κάτι σαν «Το Μικρό Σπίτι στο Δάσος», τώρα ειδολογικά φευγάτο προς τα VHS αρρενωπής αδρεναλίνης, θα ‘θελε ευτράπελα κριτικό για θεσμούς και νευρώσεις της αστερόεσσας, με κάτι από Γουίλιαμ Κασλ, και για όλη την οικογένεια. Συγγνώμη κιόλας, όχι μόνο ο ήρωας, ούτε εγώ… πεθαίνω. «What the fuck?», που λέει κι η ξανθούλα scream queen στο φινάλε…