του Ηλία Φραγκούλη

Νομίζω ότι στο χώρο της Έβδομης Τέχνης και του επαγγέλματος το οποίο έχω επιλέξει, πάντοτε υπάρχει και μια μεγάλη τιμωρία. Σε τούτο τον κόσμο, ίσως, είναι το να παρακολουθήσεις μια ταινία από το – βιντεϊκό, ουσιαστικά – franchise της Barbie, που μπορεί να μην έχει και τόση σχέση με την ονομαστή κούκλα της Mattel, τελικά, αλλά έστω συγγενεύει με το όλο ροζ σύμπαν της. Κοινώς, Barbie δεν υπάρχει, όμως προσπάθησε να πείσεις κοριτσάκι… κάτω των 8 ετών να μη δει «την καινούργια ταινία της»!

Γιατί η «Barbie στο Μυστικό Βασίλειο» είναι η… ταινία της εβδομάδας; Διάβασε το σχετικό editorial και βάλε καλά στο μυαλό σου πως την ερχόμενη εβδομάδα τούτο εδώ το φιλμ θα το δεις να φιγουράρει στη #1 θέση του ελληνικού box-office. Έχει συμβεί ξανά στο πρόσφατο παρελθόν και αυτό με έκανε, από αρρωστημένη περιέργεια, να κάτσω και να παρακολουθήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου μια «ταινία της Barbie».

Η ετυμηγορία είναι κάτι που φαντάζεσαι. Γύρω στα 40 πρώτα λεπτά του φιλμ, ένιωθα πως χρειάζομαι οφθαλμίατρο, μια ροζ αύρα είχε λούσει την οθόνη και ξεκινούσε το τέταρτο ή το πέμπτο (τι σημασία έχει…) pop τραγούδι, σχεδόν βγαλμένο από κάποια άλλη δεκαετία, ενώ νεράιδες, γοργόνες και μονόκεροι γινόντουσαν οι καινούργιοι φίλοι της πριγκίπισσας Αλέξα. Όλα αυτά σε ένα οργιαστικά φαντεζί και πολύχρωμο «σκηνικό» παραμυθιού, κάτι σαν το «Avatar» να ξέρασε ουράνιο τόξο. Γύρω από τις όμορφες πρωταγωνίστριες, γκροτέσκας εμφάνισης βοηθητικοί χαρακτήρες που θυμίζουν κάτι από Σρεκ (τα λαγωνικά της κακιάς πριγκίπισσας), κάτι από Σάλι (του «Monsters, Inc.») και ολίγη από τα χαζά ψαράκια του «The Lorax»! Γενικά, τα πάντα στο blender, με το κακό να εκπροσωπείται από ένα κοριτσάκι που μοιάζει με πάντρεμα του… Μάγου του Οζ με την Πίπη τη Φακιδομύτη!

Η ψηφιακή «πανδαισία» χρωμάτων διαθέτει αυτή την πλαστικότητα του δευτεροκλασάτου animation, που σου αφήνει και μια ψευδαίσθηση ότι έχει γίνει σκόπιμα, για να ταιριάξει καλύτερα με το αφύσικο στην κίνηση σιλουετών ανθρώπινων, οι οποίες, όμως, προφανώς και παραπέμπουν άμεσα στο κουκλίστικο προϊόν και την ανατομία του. Τα μηνύματα είναι ανώδυνα, βασίζονται στη φαντασία της girl power λογικής και δίνουν στο κοριτσίστικο κοινό την εντολή να μην παραγνωρίζουν τις παραδόσεις, αλλά να μάθουν και να τις εκσυγχρονίζουν. Ή κάτι τέτοιο. Ρωτήστε το νιάνιαρο αν «το ‘πιασε».

Όπως και να ‘χει, κάποια στιγμή τέλειωσε. Αν είσαι συνοδός ανηλίκου, εκεί θα νιώσεις το αληθινό νόημα της λύτρωσης, θα ακούσεις καμπάνες να χτυπούν και ένα θείο φως θα λάμψει γύρω απ’ το κορμί σου και θ’ ανυψώσει την ψυχή σου. Εκτός κι αν είχες κάνει χρήση παράνομων ουσιών πριν μπεις στο σινεμά…