του Άγγελου Μαύρου

Έχεις μικρομηκάδικο μητρώο. Έχεις κάνει κι «έξω». Ξοφλάς μοχθώντας σε κυπριακά serials. Πας να εκδικηθείς παλικαρίσια για τη μόστρα του «Ο Γιος του Τσάρλι» του Ζωναρά. Παντελονιάζεις τύπου Ψωροκώσταινα από το «Thief» του Μαν ως το «Warrior» του Ο’Κόνορ. Κι αν δε σε βρουν άψυχο σ’ ένα χαντάκι, δε φέρεις αγόγγυστα τα διαμπερή συχνά τραύματα σου, όπως συμβαίνει με τον Αλέξανδρο Λεονταρίτη, που στο πρώτο κακοποιό μεγάλο σχέδιό του μπαίνει κάργα μέσα (δεν εννοώ στον εσώκοσμο ή το μικρόκοσμο των ηρώων του), μ’ ένα δράμα εντάσεων εν υποκόσμω ζοριού αρσενικού σε κλείσιμο πολυλογαριασμού.

Μου είπαν «γράφ’ τα», ιδού τι βρήκα πολύ μείον, το λοιπόν: το φίσκα τεφτέρι των γερασμένων κλισέ crime καταστάσεων (στο πιο light) στο οποίο ανοίγουν κουμπότρυπες τα συχνά καραμπινάτα αντιόπλα λακριντί. Τη σεσημασμένη σπείρα χαρακτήρων, από τα παλιοτόμαρα της αθηναϊκής Μαφίας ως τους τίμιους αγωνιστές της σκληρής ζωής με μπλεγμένους στα διασταυρούμενα πυρά τους παραστρατημένους θύτες που, φυσικά, θα τολμήσουν να ρεφάρουν (όχι πρώτα αλλά κύρια ο λεβέντης μας). Τη ρεαλιστικά σύγχρονη διάσταση, την οποία θα ‘θελαν να σταμπάρουν ένα ηθικό debate περί του ανόμως ζην κι επικριτικές βολές για τα της ελληνικής κρίσης.

Αυτά που θα επικηρύξουμε, όμως, είναι άλλα εγκλήματα. Πάρε να ‘χεις δύο δωρεάν σεκάνς parkour δι’ αρχαρίους (τουλάχιστον είναι το πρώτο made in Greece φιλμ που στήνει στον τοίχο το trend). Κι ένα ασύγχρονο πλεϊμπάκ της mrs. Boss, Ελένης Φιλίνη (που έχει – βεντετίστικα; – άδικα 2nd billing στην αφίσα), σε άσμα από προσωπικό της CD. Και τα low-res panoramique πρωτευούσης που κάνουν μπαμ ως βαλτά στην πεζών αστικών location, άδετη φόρμα λήψεων και καλλιτεχνικής ημιδιεύθυνσης. Και, κυρίως, την εν πολλοίς ακατάλληλη (αλλά αφιλοκερδή;) διανομή σε ανεπαρκών μέσων, συχνά πυροβολημένη υποκριτική, με για σφαίρες το αγοράκι που γελάει και κλεφτοκοιτάζει την κάμερα και την – πιο μούφα δε γίνεται – πάλη τού προκομμένου με έναν τσαντάκια στο έδαφος.

‘Ντάξει να πούμε, του αναγνωρίζεις κάποια ελαφρυντικά. Όψιμα αισθάνεσαι να σου χαϊδεύει το μάγουλο η συγκινησιακή κάννη λαϊκούρας (οι γνωρίζοντες τη Μαρίνα «Ladydust» Τσιγονάκη θα διακρίνουν τις αναλογίες του american dream της περσόνας της με τη «διεθνή» πορεία τής καλλιτέχνιδος) συνοδεύοντος λυρικού πιανακίου κι έτερων eclectic diy τινών, το υφάκι τού κακού φιλάρα Χρήστου Θεοφιλάτου εν προόδω γίνεται acquired taste κι ένας εμψυχωτικός μονόλογος του σε-βρίσκω-στο-φιλότιμο προπονηταρά Μποσταντζόγλου θα «στείλει» τους οπαδούς των πυγμαχικών κοινωνικών μελό (να ξαναχώσουν στο player ένα «Rocky»).

Αλλά, αφής στιγμής κι ένα αίσθημα, ένα κρυμμένο πατρικό τραύμα κι ένας γδικιωμός μπήκαν μπεσαλίδικα μοιραία στο γεμιστήρα της εξιλέωσης, πώς να μην εκπυρσοκροτήσει το «εργαλείο» μετά το τράβηγμα της σκανδάλης στα μούτρα αυτής της εν γένει δυσβάσταχτης άσκησης (προσώρας μη) ύφους στο σάκο τού low budget κοπανήματος; «Δε βλέπεις πια ταινίες. Μόνο σκουπίδια», «γράφει» (τρομάρα της) προκλητικά σε κάποια πρώιμη σκηνή η πένα του auteur μιλώντας με το στόμα του Νονού, ως respect στο εκπέμπον από ένα χαζοκούτι «Bullitt», σ’ ένα… ασυνείδητο ναδίρ αυτογνωσίας. «Η Τελική Αποπληρωμή», είπες; Ε, πάρ’ τα να μη στα χρωστάω…