του Ηλία Φραγκούλη

Σε μια τόσο νεο-συντηρητική περίοδο της ανθρωπότητας παγκοσμίως, είναι ενδιαφέρον να παρακολουθείς τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το σεξ μια αμερικανική στουντιακή παραγωγή, η οποία προτίθεται να «λύσει» τα προβλήματα της σεξουαλικής δραστηριότητας των σύγχρονων ζευγαριών ή, έστω, να τα αναγκάσει να αντιμετωπίσουν τον… ανοργασμικό τους βίο μέσω του εποικοδομητικού διαλόγου, κατόπιν της προβολής του φιλμ.

Το promo υλικό του «Sex Tape» υποσχόταν μια σίγουρα raunchy ταινία, που θα πατούσε αρκετά πάνω στο sex appeal της Κάμερον Ντίαζ, με συμπρωταγωνιστή έναν κωμικό (Τζέισον Σίγκελ) που δεν έχει διστάσει να εμφανιστεί σε σκηνή full frontal γυμνού, στο πλαίσιο του πιο «βρωμερού» χαβαλέ και της ελευθεριότητας που έζησε το είδος στη μετά Άπαταου εποχή. Με κάθε καλή διάθεση, λοιπόν, παρακολουθείς το φιλμ του Τζέικ Κάσνταν να… ηττάται σε κάθε τομέα, από τη σόκιν και οικογενειακή (για όνομα!) μαζί κωμωδία, έως τη διακωμώδηση των μοντέρνων ηθών και της εισχώρησης των hi-tech γκατζετιών στον καθημερινό μας βίο.

Η ταινία μοιάζει με μια εντελώς καινούργια και καλά μαρκεταρισμένη συσκευή, που μετά την αγορά της, δυστυχώς, ανακαλύπτεις ότι παραείναι outdated ή διαθέτει μη συμβατά applications, προκαλώντας την απόλυτη χαλάστρα στη διασκέδασή σου. Η διάθεση του χιούμορ υπάρχει, όμως, το άγχος της απώλειας της libido και ο πανικός της δημοσιοποίησης στιγμών του ιδιωτικού βίου του πρωταγωνιστικού ζεύγους, αντιμετωπίζονται με μια… γύμνια στην εμβάθυνση των χαρακτήρων, αφήνοντας εντελώς ανεκμετάλλευτη και την πλέον ζουμερή προοπτική να θιγεί και η άκρως αντίθετη πλευρά, που θέλει κανονικούς ανθρώπους να μοιράζονται δίχως ντροπές τις σεξουαλικές τους δραστηριότητες με παρόμοια videos, τα οποία κάνουν upload στο YouPorn (η υποπλοκή με τον «εκβιαστή» – έκπληξη που έχει βρει το video και το στέλνει σε ένα παρόμοιο site, ως ύστατη απειλή εξευτελισμού είναι πραγματικά γελοία και διόλου αστεία).

Σκηνοθέτης και καστ βρίσκονται, παραδόξως, εκτός των νερών τους, με το κωμικό timing να έχει… ξεκαυλώσει σε επίπεδο sitcom ευτραπέλων, την πλοκή να βασίζεται σε μια τεχνική ανοησία που ένας υπάλληλος στο tech support της Apple θα μπορούσε να λύσει με ένα απλό τηλεφώνημα και την όλη σεκάνς στο σπίτι του Ρομπ Λόου (το μελλοντικό αφεντικό της Ντίαζ) να σε αφήνει μαλάκα, ειδικά από τη στιγμή που εμπλέκονται και drugs! Με λίγα λόγια, πας να διασκεδάσεις με κάτι το σκαμπρόζικο και βγαίνεις… ευνουχισμένος! Ίσως το μοναδικό πράγμα που λειτουργεί κανιβαλιστικά στο φιλμ να είναι, τελικά, η αδυσώπητη σάτιρα κατά των προϊόντων της Apple. Βγάζει μια κάποια λογική, αφού μιλάμε για παραγωγή της SONY…