FreeCinema

Follow us

ΘΕΪΚΟ ΚΟΛΠΟ (2013)

(SVECENIKOVA DJECA)

  • ΕΙΔΟΣ: Δραματική Κομεντί
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βίνκο Μπρέσαν
  • ΚΑΣΤ: Κρέζιμιρ Μίκιτς, Νίκσα Μπούτιερ, Μαρία Σκάριτσιτς, Πέταρ Ατανασόσκι
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 93’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Νεαρός διάδοχος σεβάσμιου ιερωμένου σε κροατικό νησάκι με μηδέν γεννήσεις και κάργα κηδείες μηχανεύεται κι εκτελεί κρυφά, με συνεργούς τον περιπτερά και τον φαρμακοποιό, βελονισμό στα προς πώληση προφυλακτικά και αντικατάσταση του «χαπιού» με βιταμίνες. Τα απανωτά γκαστρώματα που προκύπτουν κάνουν πρώτο θέμα και hot spot ατέκνων τον τόπο τους, αλλά ο πελαργός φέρνει και κεφαλαιώδη μπλεξίματα. Ό,τι εγκυμονείται εξαιτίας αλλά κι ερήμην τού παπά, από ποιον και πώς θα συγχωρεθεί;

Ο – αληθινός ή υποκριτικός – ιδεολογικός διχασμός και το ψυχικό κακοφόρμισμα της ανοιχτής πληγής του γιουγκοσλαβικού σπαραγμού. Τα κρυφούτσια τού αλληλοϋποβλεπόμενου, κουσκουσιάρικου ποιμνίου της μεθορίου που (ποτέ δεν) πεθαίνει. Τα μυστικά και ψέματα σετάκι με το «άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε» δόγμα. Έχοντας ταχταρίσει όλα τα ανωτέρω επίμονα και στα προηγούμενα τέσσερα ουά της φιλμογραφίας του, ο – τηρουμένων των αναλογιών – πιο καρικατουρίστας κινηματογραφιστής απ’ το Ζάγκρεμπ τα φασκιώνει όχι άσχημα (μολονότι χρησιμοποιώντας ανεπιθύμητα στην πορεία και «σκουφάκι»), και με νέο λίκνο την… καθολική θεσμικότητα / τη φαρισαϊκή σήψη / τον υπερ-ντετερμινισμό των λειτουργών τού Υψίστου, κόβοντας δεόντως στο πανί τον ομφάλιο λώρο με τον οποίο τα είχε όλα δεμένα σε ένα θεατρικό ο Μάτε Μάτισιτς.

Το λευτέρωμά τους εν προκειμένω αφορά μία δαλματικού φόντου… άγονης γραμμής και – αφηγηματικού birth control – ιλαροτραγικών καταστάσεων, μετεμφυλιακά εθνοκαθαρτήριων αποξέσεων με σκυμμένο το κεφάλι και λυμένη τη γλώσσα σάτιρα για τη χαρμολύπη και τις συνέπειες τού αμαρτάνειν (σαρκικά κι όχι μόνο), και για την παραδεδεγμένα ή μη γενεσιουργό συνεύρεσή μας στ(ο θαύμα τ)η(ς) ζωή(ς) και προ του θανάτου. Είναι σαν ο Εμίρ Κουστουρίτσα (στο τονικά κι αισθητικά πιο εκλεπτυσμένα συγκρατημένο) να χειροτονείται από τον Ελία «κοίτα-στυλιζαρισμένο-το-σπέρμα-του-γελοίου-των-τραυμάτων-του-βίου» Σουλεϊμάν, άνευ της intifada του, βεβαίως.

Τα πιο αφροδισιακά βοηθήματα εδώ αποδεικνύονται ο Κρέζιμιρ Μίκιτς, που φοράει εντυπωσιακά τα ράσα (και τη ρόμπα τού αναστοχαζόμενου ασθενούς, το αρχικό δραματουργικά ερεθιστικό τέχνασμα που μπαίνει στη θερμοκοιτίδα, και δυστυχώς βγαίνει… καθυστερημένα από εκεί στην ύστατη πράξη), τα κάδρα της τραβηχτικής φωτογραφίας ένα τσικ (όσο πρέπει) chic επαρχιακής Αδριατικής και ατμόσφαιρας ενίοτε σχεδόν κομίστικα rustique δωματίων, τα white screen στιγμιοτύπων (εξεικόνιση των φαντασιακών εκλάμψεων – κυρίως – των ιστορούμενων στο ναό «φάσεων») φίκι φίκι, το ευτράπελο της διαλεύκανσης της παιδοφιλίας (;) / νεκροφιλίας (;) / κτηνοφιλίας (;) του μυστήριου κομματάρχη μέσα στη νύχτα (ευφυώς, ταυτόχρονα πατριωτική έκκληση ενωτισμού και κράξιμο της πολιτικής διπροσωπίας), το τρίο εγκεφάλων αντι-αντισύλληψης ως CSI πλάι στους γονείς του νεκρού μέλλοντα πατέρα και το μικροσόκ τού θανατικού κληρικαλικού δάκτυλου.

Το αλάθητο του Πάπα μακράν από εδώ. Ενώ την πλοκή γυροφέρνουν γραφικά, αλλά ευτυχώς περαστικά, «δείγματα» φιγουρών (κυρίως η μουρλή του χωριού και το χαζό «όργανο»), δεν παίρνει άφεση το σε εντάσεις και καμπές ασφαλές σεξ ανέλιξης της κεντρικής ανδροπερσόνας οσίου ενόχου μετά το τολμηρό φόρεμα του υπερ-ελαστικού και χωρίς ραβδώσεις «πακέτου» δοκιμασιών (ένα μπάσταρδο ντόπιας, ένα παρατημένο βρέφος – τρέλα, μία απαγωγή εγγύου και αυτοέκτρωση, ένα «σκάσιμο» απεσταλμένου του ποντίφικα), ενώ το επεισόδιο πότη στην κολώνα (ο πιο φωναχτός μυθοπλαστικός εμβρυουλκός της ταινίας) ανακουφίζει ημιανοίκεια το σχεδόν ορατά υφέρπον από νωρίς issue «κρύβε λόγια» εκκλησιαστικού σκάνδαλου σεξουαλικής κακοποίησης. Όχι… θεϊκό «Θεϊκό Κόλπο», λοιπόν – αλλά δε θα σε διώξει απ’ το στασίδι, άσε που το φινάλε δεν ξαλαφρώνει κανέναν απ’ τις ευθύνες του (γιατί όλα εδώ πληρώνονται). Δώσ’ του τις ευλογίες σου, δε θα ψέλνεις. Αμαρτία εξομολογημένη ουκ έστιν αμαρτία, έτσι δε λένε;

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Ο ταμένος στο ευρω-arthouse κάνει, επιτέλους και μέσω διανομής, γνωριμία με έναν ακόμα ταλαντούχο γείτονα. Πιστέ της σκληρής κουλτούρας, θα ρίξεις και κάνα γαμοσταυρίδι για τα πιο μπανάλ ή «Εδώ Είναι Βαλκάνια», λάου λάου ηθογραφικά συλλείτουργα. Ελληνάρα που έχεις εικόνισμα τα δύο «ΝήSΟS», ιδού μια πιο σκεπτόμενη, εξευγενισμένη και, τελικά, πικρή εκδοχή τους, με γονίδια και από το «Η Εξομολόγησις» του Χίτσκοκ, αλλά και το «Casa de los Babys» του Σέιλς.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.