του Άγγελου Μαύρου

Αρκούν ένα εικονογραφημένο – ημικλώνος από το δισέγγονο του συγγραφέα τού πρώτου cult παραμυθιού του Χόλιγουντ και η παλέτα των Prana Studios (λίκνο κάποιων φιλμ της «Τίνκερμπελ»), με τσιφ CGI πενάκια το filmer του «Μια Τρελή, Τρελή Φάρμα» και στο auteur ντεμπούτο του έναν σχεδιαστή της Disney; Για να κρατήσουν ζωντανά κάποια από τα γονίδια του αιωνόβιου franchise στο πρώτο μεγάλου μήκους «μίκι μάους» του, σίγουρα. Για ένα… μεγάλο cartoon, όχι. Ας το πάρει το ποτάμι, όπως έχει πάρει και το Δρόμο με τα Κίτρινα Τούβλα που βγάζει πια σε καταρράκτη προ της πολιτείας των άφαντων τώρα munchkins: τα πάλαι ποτέ διδάγματα («Πίστεψε στον εαυτό σου», «Μαζί μπορούμε» και «Στα δύσκολα δώσ’ τα όλα») εναντίον ενός – γιατί αμετάφραστου στα ελληνικά; – Τζέστερ (ο οποίος στην πιο… καλή στιγμή του αλλάζει εν ριπή οφθαλμού bal masqué κοστούμια, που δεν αφαιρούν ίχνος φαιδρότητας από πάνω του), ο οποίος φαντάζει απαχθείς απ’ τον Joker τού «Batman», δεν αρκούν για να λάμψει επί μιάμιση ώρα το ουράνιο τόξο, που θα σε πάρει και θα σε σηκώσει, με την καλή έννοια, σ’ αυτή τη μετά ντράβαλων θριάμβου του αγαθού οικογενειακή περιπέτεια φαντασίας.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Αν βγεις από τα ψιλοσυντρίμμια του ρουστίκ απλότητας CorelDRAW look και του γούτσου γούτσου (η Ντόροθι χαϊδεύει κλωσσόπουλα και πουλάρι κτλ.) εν απειλή του υπαιθρικού σύμπαντος που ανοιγοκλείνει την υπόθεση, υπάρχουν στιγμές – όνειρο. Καθώς, ναι μεν, τα οπτικολεκτικά γκαγκ είναι λίγα (αλλά λειτουργικά, με κορυφαία το «Μη γλείφεις!» ενός σοκολατοφρουρού στο pet – μούργο και το «Χτύπα όσο θέλεις, είναι από άχυρο!» του Σκιάχτρου σε μια man to man προστριβή), η ζωντάνια αρκετών σκηνών δε σου επιτρέπει ωστόσο να υπνωθείς, ας πούμε όπως με τις παπαρούνες τού vintage προγόνου στο πανί.

Όρα την εναέρια απόδραση / βουτιά / αλεξιπτωτισμό της συλληφθείσας για παράνομο ντερλίκωμα με ζαχαρωτά τρόικας, όταν το παρεάκι και κάστορες ναυπηγοί φτιάχνουν πλοίο από μια υπέργηρη οξιά τραγουδώντας «Μπορείς Μπορώ Μπορείς, αν τα εγώ γίνουν εμείς» (μαζί με το «Μια Ζωή», αμφότερα του Μπράιαν Άνταμς, τα εντυπωτικότερα ασματάκια στην ηχομπάντα του – μην ξεχνάμε, είναι και – μιούζικαλ), το χορό των πυγολαμπίδων – πυξίδα στη νυχτερινή βαρκαρόλα, κάτι από «Μολυβένιο Στρατιώτη» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στην ερωτική μπαλάντα του γλύκα οπλίτη στη ραγισμένη αγαπημένη του (την οποία γιαίνει με τη σαντιγί του!), και την ατραξιόν αδρεναλινοσασπένς από μία θεαματική πτώση (και διάσωση, φυσικά) της νουνούζας απ’ τις πολεμίστρες του κάστρου ως τσιχλόμπαλες εκτοξευμένες από καταπέλτη εναντίον του στρατού από ιπτάμενες μαϊμούδες τού μονάρχη τζουτζέ – όπως τότε, θυμάσαι;

Οι ζωόφιλοι, επίσης, θα έχουν τη χαρά να δουν το sine qua non μαύρο τεριέ να σώζει την κατάσταση δύο φορές: πρώτα παίρνει κυριολεκτικά τα σκήπτρα στο κρίσιμο πλάκωμα με τον Τζέστερ, και μετά ξεμπροστιάζει την πραγματική, αρπακτική φύση του κρατικού εμπειρογνώμονα στο ισοπεδωμένο Κάνσας – σε μια σκηνή που κλείνει το μάτι απευθείας στη σκηνή των αποκαλυπτηρίων της ανθρώπινης μηχαν(ικ)ής πίσω απ’ την κουρτίνα του Μάγου του Οζ στην ταινία του Βίκτορ Φλέμινγκ απ’ το 1939 (και κάνει ένα – καθόλου άκαιρο αλλά καθόλα αταίριαστο με το toon είδος και με το «τι γλυκό!» κλίμα του φιλμ – ακτιβιστικό κοινωνικό σχόλιο στις ραγδαία ιδιωτικοποιούμενες ΗΠΑ μετά την καταστροφή στη Νέα Ορλεάνη και το σκάνδαλο των στεγαστικών δανείων).

Κι εδώ είναι, κυρίως, το «αχ, γιατί μωρέ;» του πράγματος. Μοιάζει σαν κάθε φορά που οι έξυπνοι, συχνά ρεφορμιστικοί παραλληλισμοί με τον 35mm προπάτορά του (οι εκεί μηλιές – υποχείρια κάνουν κόνξες κι εδώ εναντίον τής Ντόροθι, η βακτηρία του χάχα τυράννου είναι φτιαγμένη απ’ το σκουπόξυλο της μοχθηρής ασχημομούρας μακαρίτισσας, ο αρχηγός των πιθήκων τώρα έχει ροζ λοφίο) χτυπάνε συνθηματικά τις φτέρνες τους, τα CGI πια χρώματα της ίριδας – πύλης για τον Technicolor «άλλο» κόσμο της μικρής να ξεθωριάζουν και σε κάτι: μια αράδα από κίτρινα αράπικα φιστίκια στην Καραμελοχώρα κοπιάρει τα Minions, το «Occupy Midwest» της τελικής πράξης καταλήγει strip υπέρ της αλληλεγγύης στα générique ανασυγκρότησης, η τραγουδιστική ερμηνεία στη σταδιακά ανεπαίσθητη μεταγλώττιση (μπράβο για τη στιχουργία) φέρνει σε κάτι απ’ το ελληνικό «The Voice». ΟΚ, οι υπήκοοι του oldie και οι φαμίλιες θα νιώσουν εν πολλοίς άνετα φορώντας ξανά τα ρουμπινί γοβάκια, way up high. Why then, oh why, can’t I?