του Ηλία Φραγκούλη

Όπως συνηθίζω να λέω επί σειρά δεκαετιών (στο repeat), το να κάνεις προβλέψεις για τα Όσκαρ είναι βαθύτατα… εγωκεντρικό και υποκειμενικό! Είναι μια εσωτερική πάλη του δικού σου γούστου και της δικής σου προσμονής, να κερδίσουν αυτά που προτιμάς, απέναντι στην υποχρέωση του να ακούσεις τις «εντολές» του ξένου Τύπου, των ανθρώπων που βιώνουν σχεδόν εκ των έσω τη βιομηχανία του Χόλιγουντ, αλλά και ν’ ακολουθήσεις τα άπειρα βραβεία που έχουν προηγηθεί και «φανερώνουν» (υποτίθεται) ρεύματα ή τάσεις που αφορούν τον τρόπο σκέψης των χιλιάδων ψηφοφόρων της Ακαδημίας.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω ότι τα μέλη της Ακαδημίας δεν έχουν το αλάνθαστο. Δεν αποτελούν ένα είδος «ανώτερης δύναμης» που ξεπερνά τη γνώμη του… οποιουδήποτε, αν θες. Ναι, είναι καλλιτέχνες, μα πρωτίστως είναι… άνθρωποι. Με παιδεία, με διαφορετική κουλτούρα, με προσωπικό γούστο, με συγκρουόμενες αντιλήψεις περί αισθητικής, με φίλους και γνωστούς. Βλέπουν τις ίδιες ταινίες με εμάς, επιλέγουν κάτι που τους αρέσει ή θεωρούν ότι είναι πιο σπουδαίο από κάτι άλλο ως δουλειά, το ψηφίζουν και ετησίως όλες αυτές οι χιλιάδες των ανθρώπων (8.469 εφέτος) καταλήγουν – εκ του πλειοψηφικού αποτελέσματος – να βραβεύουν συναδέλφους τους ή έτερα μέλη της Ακαδημίας σε ένα κάρο κατηγορίες. Θεωρώντας ότι ψήφισαν τον (έναν και) καλύτερο. Εκτός από την κατηγορία της καλύτερης ταινίας…

Τα τελευταία χρόνια η υπερ-έκθεση του θεσμού από τα media καταντά να «ευνουχίζει» τη σημασία των βραβείων ή και το κατά πόσο μπορεί να είναι προσωπική η ψήφος των μελών. Το politically correct (μέσω εθνοκοινωνικού diversity, φεμινιστικού #MeToo και αντι-τραμπισμού, κυρίως) φορτώθηκε σαν πολιτική agenda πάνω από stars που (ίσως) αισθάνθηκαν πιο χρήσιμοι για τον κόσμο εκεί έξω με ένα… hashtag στο κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ενίοτε ξεχνώντας να… βλέπουν ταινίες! Αρκετοί είναι εκείνοι που σήμερα αναρωτιούνται για το πόσα από τα μέλη της Ακαδημίας όντως παρακολουθούν τόσες πολλές ταινίες πριν ψηφίσουν (και για τις υποψηφιότητες ακόμη), χωρίς αυτή τη σκέψη να αποτελεί θεωρία συνωμοσίας. Από την άλλη, αν θέλει κανείς να πάει ο νους του στο «κακό», υπάρχει και ένα μικρό ενδεχόμενο… χρηματισμού των media, για να στήνεται το έδαφος «νίκης» για παραγωγές… όχι απαραίτητα κινηματογραφικής προέλευσης τα τελευταία χρόνια (ονόματα δεν λέμε). Ακόμη και χωρίς να είναι τόσο «βρώμικο» το background μιας τέτοιας λογικής, η φημολογία της σπατάλης εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων για την διαφημιστική προώθηση «οσκαρικών» τίτλων σε κάνει να βλέπεις με σοβαρότητα ένα τέτοιο σενάριο, πια.

Πέρσι, σε ένα Χόλιγουντ διχασμένο μεταξύ δύο… streaming services που δίνουν τη δική τους τιτανομαχία υπερίσχυσης σε σχεδόν ξένο έδαφος (η βιομηχανία σας στήθηκε με το σινεμά ως θεμέλιο, guys), με τους υπερήρωες της Marvel να ξεσκίζουν (με το ζόρι) ταμειακά ρεκόρ και το original content να απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά (από τα εννέα φιλμ που προτάθηκαν για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, μονάχα η «Ιστορία Γάμου» εκπροσωπεί τον αμερικανικό κινηματογράφο με πρωτοτυπία στο σενάριο, χωρίς να αποτελεί remake, sequel ή διασκευή παλαιότερου υλικού!), φάνηκε πως το Χόλιγουντ έχει την ανάγκη μίας κάποιας δημιουργικής ανανέωσης, η οποία μπορεί να προέρχεται ακόμη και… από τη Νότια Κορέα! Θα συντελεστεί αυτή η «ύβρις» στα Όσκαρ του 2020, λοιπόν; Ή θα παραμείνει η Ακαδημία στο «κατόρθωμα» ενός θεάματος παλιού, δίχως τα κότσια του επικού μεγέθους των χολιγουντιανών παραγωγών του παρελθόντος; Ακόμη κι αν δεν υπάρξει ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό, έχουμε πάντοτε το ενδεχόμενο της… «κατά λάθος» ανάδειξης της πιο τολμηρής επιλογής, μέσω του περίφημου preferential ballot (δες την παρακάτω φωτό και σκέψου το… μαθηματικό χάος!), που θα βγάλει νικητή… όχι απαραίτητα το έργο που νόμιζαν ότι ψήφιζαν για το μεγάλο Όσκαρ της βραδιάς. Και εκεί υπάρχει η περίπτωση να βγει από πάνω η κοινωνική αναρχία και η τρέλα ή… η νοσταλγία ενός οικείου «κάποτε»!

Ας κάνουμε εδώ μια χρήσιμη ανακεφαλαίωση των βραβείων των σημαντικότερων Σωματείων επαγγελματιών, τα οποία διχάστηκαν, ανοίγοντας (κυρίως) διπλό μέτωπο σε σχέση με το κορυφαίο φιλμ του 2019:

Σωματείο Παραγωγών: «1917»
Σωματείο Ηθοποιών: «Παράσιτα»
Σωματείο Μοντέρ: «Παράσιτα» & «Τζότζο»
Σωματείο Σκηνοθετών: «1917»
Σωματείο Σεναριογράφων: «Παράσιτα» & «Τζότζο»

Αν ρωτάς κι εμένα, απόψε θα έχω μεγαλύτερη αγωνία για το που θα πάει το Όσκαρ καλύτερου μοντάζ (και κατόπιν εκείνο της καλύτερης σκηνογραφίας!). Θα είναι μία… ανώδυνη νίκη («Κόντρα σε Όλα») ή θα γίνει… της Κορέας; Το ύπουλο της υπόθεσης, όμως, είναι αλλού. Σε ένα ενδεχόμενο βράβευσης του «Joker», η αναρχία μπορεί και να γελάσει τελευταία…

Στην επόμενη σελίδα ακολουθούν οι τελικές προβλέψεις μου για τα αποψινά βραβεία. Σε κάποιες κατηγορίες ρισκάρω με θράσος. Αύριο θα επανέλθω, μετρώντας… θύματα και πληγές (καλό πράγμα είναι και η αυτοκριτική). Βασικό χαρακτηριστικό της λίστας που ακολουθεί: ένας είναι ο νικητής, όχι το τάδε μπορεί να το πάρει, αλλά είναι από δίπλα και το άλλο και άμα προκύψει το παράλλο μπορεί και να τα πάρει το τέταρτο και σας τα έλεγα, εγώ τα είχα «προβλέψει»…