του Ηλία Φραγκούλη

Όπως συνηθίζω να λέω επί σειρά δεκαετιών (στο repeat), το να κάνεις προβλέψεις για τα Όσκαρ είναι βαθύτατα… εγωκεντρικό και υποκειμενικό! Είναι μια εσωτερική πάλη του δικού σου γούστου και της δικής σου προσμονής, να κερδίσουν αυτά που προτιμάς, απέναντι στην υποχρέωση του να ακούσεις τις «εντολές» του ξένου Τύπου, των ανθρώπων που βιώνουν σχεδόν εκ των έσω τη βιομηχανία του Χόλιγουντ, αλλά και ν’ ακολουθήσεις τα άπειρα βραβεία που έχουν προηγηθεί και «φανερώνουν» (υποτίθεται) ρεύματα ή τάσεις που αφορούν τον τρόπο σκέψης των χιλιάδων ψηφοφόρων της Ακαδημίας.

Από ολόκληρο το 2016, η Ακαδημία επέλεξε να ανεβάσει τον αριθμό (πάντα ανεξήγητα) των υποψηφίων για την κατηγορία του Όσκαρ καλύτερης ταινίας ξανά σε εννέα φιλμ, με τα τρία από αυτά να δικαιώνουν την καμπάνια οργής ενάντια στα βραβεία των… λευκών της περσινής απονομής (το «Moonlight» διεκδικεί οκτώ βραβεία, το «Fences» πάει για τέσσερα και οι «Αφανείς Ηρωίδες» για τρία). Ναι, το «diversity» έπιασε τόπο, όμως, στην πορεία φάνηκε να «σβήνει», καθώς και οι τρεις αυτές ταινίες έδειξαν να χάνουν σταδιακά έδαφος ισχύος (ειδικά η πρώτη) απέναντι στον (πιθανότερο) οδοστρωτήρα του χαρωπού κι ανέμελου «La La Land», το οποίο δείχνει να χαϊδολογάει τη μεγαλύτερη σε όγκο δύναμη ψηφοφόρων της Ακαδημίας, εκείνη των ηθοποιών. Μην ξεχνάμε τι συνέβη πρόπερσι, με το «Birdman» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου να φεύγει ως ο μέγας νικητής με τέσσερα Όσκαρ (και για καλύτερη ταινία, πρωτίστως), κάτι που θεωρώ ότι σχετίζεται κυρίως με τον συγκεκριμένο κλάδο (βλέπε και το θέμα της ταινίας, σχεδόν όπως η περίπτωση της άνεργης ηθοποιού και σερβιτόρας Έμμα Στόουν που εφέτος συγκινεί ακόμη περισσότερο, πιάνοντας δεκατέσσερις υποψηφιότητες, με τον «κίνδυνο» να εκτροχιάζονται και οι βραβεύσεις…).

Ας κάνουμε και μια χρήσιμη ανακεφαλαίωση των βραβείων των σημαντικότερων επαγγελματικών σωματείων, τα οποία μας μπέρδεψαν αρκετά σε σχέση με τις τάσεις του 2016, αφού το «La La Land»… πάσχει σε ορισμένες κατηγορίες (ειδικά στο σενάριο ή και από την έλλειψη ρόλων, ώστε να κερδίσει το ensemble των ηθοποιών):

Σωματείο Μοντέρ: «Άφιξη» & «La La Land»
Σωματείο Παραγωγών: «La La Land»
Σωματείο Ηθοποιών: «Αφανείς Ηρωίδες»
Σωματείο Σκηνοθετών: «La La Land»
Σωματείο Διευθυντών Φωτογραφίας: «Lion»
Σωματείο Σεναριογράφων: «Moonlight» & «Άφιξη»

Είναι σαφές ότι το «La La Land» έχει «κλειδώσει» στις κατηγορίες καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Απλά, σε μια χρονιά αρκετά σουρεαλιστική κοινωνικά και πολιτικά, παγκοσμίως, τα φετινά Όσκαρ έρχονται να επισημάνουν τις αντιθέσεις μεταξύ σοβαρού και αστείου, καθώς από τη μια στιγμή αισθάνεσαι ότι τα μέλη έχουν μετατρέψει την όλη κατάσταση σε… Αντιτραμπική Ακαδημία Κινηματογράφου που ενδέχεται να «καπελώσει» άσχημα την τελετή της απονομής, με χαρακτήρα «μανιάτικου» επειδή δεν εκλέχθηκε η Χίλαρι Κλίντον (δεν έχω ασχοληθεί με αυτού του είδους την επικαιρότητα, αλλά δεν με εξέπληττε να την δούμε παρούσα από τηλεοράσεως απόψε…), ενώ από την άλλη το έργο που φαίνεται ότι θα σαρώσει είναι ένα ελαφρύ, ρομαντικό μιούζικαλ που, εμμέσως πλην σαφώς, λέει πως όλο αυτό το συνάφι ζει σε ένα «δικό του» σύμπαν τραγουδιού, χορού και ευρύτερου… «λα λα λα»! Κοινώς, φοβάμαι ότι απόψε το όνομα του Τραμπ θα ακουστεί περισσότερες φορές κι από το ίδιο το «La La Land»!

Ας δούμε στην επόμενη σελίδα τις τελικές προβλέψεις (όσο πιο σύντομα γίνεται, διότι φέτος δεν έκανα και τόσο κέφι με το «La La Land» και όταν εμφανίζεται φιλμ – «σκούπα», μου βγαίνει μια κάποια πλήξη…) για τα αποψινά βραβεία. Αύριο θα επανέλθω, μετρώντας… θύματα και πληγές (καλό πράγμα είναι και η αυτοκριτική). Βασικό χαρακτηριστικό της λίστας που ακολουθεί: ένας είναι ο νικητής, όχι το τάδε μπορεί να το πάρει, αλλά είναι από δίπλα και το άλλο και άμα προκύψει το παράλλο μπορεί και να τα πάρει το τέταρτο και σας τα έλεγα, εγώ τα είχα «προβλέψει»…