Θα το επαναλάβω για ακόμη μια χρονιά. Από τότε που μπήκα στο χώρο κι άρχισα να αρθρογραφώ, έχω επιλέξει να τηρώ τις παλιές συνήθειες της ελληνικής αγοράς που έλεγαν πως η σεζόν ξεκινά μετά το Δεκαπενταύγουστο και ουχί με το νέον έτος. Οι κινηματογραφικές αίθουσες στην Ελλάδα «Ραντεβού το Σεπτέμβρη» γράφουν ακόμη, όχι «Ραντεβού την πρώτη του Γενάρη»! Όσοι άλλοι συνάδελφοι ή μέσα αισθάνονται πιο «ιντερνάσιοναλ» ή νομίζουν πως γεννήθηκαν στα States και το Χόλιγουντ, ας κάνουν απολογισμό στο τέλος του χρόνου, it’s a free world, βρε αδελφέ. Κι ας με πεις και «δεινόσαυρο», τόσα και τόσα έχω ακούσει…
Λίγα λόγια για τη σεζόν που πέρασε, λοιπόν. Απουσία τεράστιων εμπορικών σουξέ και ποιοτική πτώση στα φιλμ, που σε συνδυασμό με το βιασμό του πορτοφολιού σου, λειτούργησαν ολέθρια στα ταμεία. Ταυτόχρονα, καμία αλλαγή στην πολιτική ή τις τακτικές των γραφείων διανομής. Το «μάθημα» δεν το διαβάζει κανείς. Αν ο κόσμος δεν έχει τι να δει, δεν πρόκειται και να το χρυσοπληρώσει. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως μια κινηματογραφική έξοδος δεν αντιστοιχεί μονάχα στο εισιτήριο του σινεμά…
Και μια παρατήρηση για τη νούμερο #1 ταινία. Πρόσφατα κυκλοφόρησε για «κατέβασμα» και… ορδές λαού ξεχύθηκαν να την παρακολουθήσουν. Τα περισσότερα σχόλια που άκουσα κατόπιν, έμοιαζαν με τις ατάκες που ακολουθούν: «Τι μαλακία ήταν αυτή;», «Από τις χειρότερες που έχω δει στη ζωή μου», «Τι σου άρεσε από αυτό το πράγμα;», «Το σταμάτησα», «Μετά το μισάωρο άρχισα να το τρέχω, δε γινόταν τίποτα και έκανα skip στην τελευταία σκηνή»… Ναι, μερικές ταινίες δεν είναι για όλους τους ανθρώπους. Και απαιτούν κι ένα σεβασμό στο πώς θα τις δεις. Διαφορετικά…
