FreeCinema

Follow us

Πρόβλημα; Αν δεν ανήκεις εδώ, δεν μπαίνεις εδώ. Μένεις στον κόσμο «σου». Και μετράς τα πράγματα με έναν άλλον κώδικα ηθικής. Με νούμερα (#diplhs). Υποτίθεται πως η ελευθερία που θα είχαμε στο διαδίκτυο, από την εποχή του blogging μέχρι και το μεγάλο «μπουμ» των sites (αλλά και των social δικτύων), θα έφερνε μια καθαρότητα, μια διέξοδο στο σκηνικό της mediaκής απελπισίας. Σταδιακά, η κατάσταση εκφυλίστηκε περισσότερο κι από τον μαγικό κόσμο του Πέτρου Κωστόπουλου. Καλώς ήρθατε στα χιλιάδες views, τα υπέρογκα διαφημιστικά impressions, το ανελέητο clickbait, τα Like και τα Share, τα δείξε μου «πόσο την έχεις», για να σου κόψω κι εσένα ένα μερίδιο από την πιτούλα. Πόσα post την ημέρα; Δέκα καλά είναι, να τ’ αφήσω; Δες αυτό που θα δεις και σε μια ντουζίνα από άλλα άσχετα sites ακόμη, έχει φωτό, έχει βιντεάκι, δεν έχει λεξούλες, δεν έχει γνώμη κι άποψη, δεν έχει τίποτε που διαρκεί πάνω από δύο λεπτά maximum. Αλλά μπορεί να φέρει… νούμερα!

Την απάντησή μου την έχω δώσει εδώ και χρόνια στο FREE CINEMA. Γράφουμε για ό,τι γουστάρουμε, όποτε γουστάρουμε, όποτε η ζωή και οι ταινίες μάς αφήνουν να τα προλαβαίνουμε, όποτε υπάρχει λόγος να ακουγόμαστε. Προσωπικά, με καίει το θέμα της κριτικής των ταινιών. Αν δεν υπήρχε επίπεδο γραφής, επικοινωνία με τον αναγνώστη / θεατή και μια τίμια πρόταση στο γιατί να πάει αυτός ο… άγνωστος άνθρωπος σινεμά, τότε θα πηγαίναμε σπίτια μας. Και θα καταθέταμε στεφάνι, σαν του άγνωστου στρατιώτη, σε συμβολική ημερομηνία και μνημείο. For old times’ sake.

Αν πατήσεις Like ή Share σε αυτό το post, να το ξέρεις, δεν κέρδισες κάτι, δεν χαρίζουμε κάτι, δεν θα σου πει «μπράβο» κανείς. Μπορεί, ίσως, να διαδώσεις τις ιδέες που θέλω να περάσω. Για λίγα λεπτά της ημέρας. Που θα χαθούν σχεδόν αμέσως. Δεν ξέρω αν αυτά προλαβαίνουν να «θρέψουν» συνειδήσεις ή κάτι το διαφορετικό, δίπλα στο χάος και τον αχταρμά τού «δες εμένα» ή «κάνε κλικ σ’ εμένα», που το βροντοφωνάζει με κάτι πολύ πιο δελεαστικό, για να μπεις σε έναν «παράδεισο» εντυπωσιασμού και ταχείας κατανάλωσης, περικυκλωμένο από banners και πληρωμένα «publi». Φάγαμε το καλύτερο σουβλάκι, είδαμε πρώτοι το καλύτερο τάδε, μιλήσαμε πιο έτσι με τον αλλιώς. Για πόση ώρα; Νιώθεις;

Όχι, δεν τα ξέρω όλα αυτά, δεν θέλω να τα μάθω και ούτε που τα ζηλεύω κιόλας. Το επάγγελμα έχει γίνει hobby. Ας το «ασκούμε» με μια τσίπα, πρωτίστως, κι όσο αντέξουμε. Τουλάχιστον, κάποιοι από εμάς προλάβαμε και ωραία πράγματα στα media. Και με λιγότερα… νούμερα (#diplhs, γνωρίζεις).

Διαβάζεις ακόμα; Θυμάσαι πώς γίνεται αυτό; Ευχαριστώ. Τέλος.

TAGS: