του Ηλία Φραγκούλη

Πολλοί από εμάς ξυπνήσαμε με αυτή την είδηση σήμερα το πρωί. Άλλοι ξαφνιάστηκαν, άλλοι μπορεί και να περίμεναν το πότε θα συμβεί. Δεν σ’ αφήνει εύκολα αυτή η αρρώστια…

Τις νεκρολογίες εγώ δεν τις γουστάρω. Σπάνια «ανεβάζω» τέτοιες ειδήσεις. Δεν θα παραστήσω ότι ήμουν ένας κοντινός του άνθρωπος, ούτε θα μιλήσω για τον «Θεό» της rock κουλτούρας (και καλά). Αλλά ο Νίκος Τριανταφυλλίδης ήταν ένα κομμάτι της ζωής αυτής της πόλης, εκεί έξω. Ο άνθρωπος που πετυχαίναμε στην είσοδο του Gagarin, πάντα, μ’ ένα ποτό κι ένα τσιγάρο στο χέρι. Να γελάει βροντερά και να ζει… με φόρα. Και με τη Μαρίνα από κοντά, εδώ και χρόνια. Τόσο αγαπημένοι, σαν τρελοί…

Τον τελευταίο καιρό, όποτε έβλεπα τις φωτογραφίες στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, μ’ έπιανε μια στενοχώρια. Σχεδόν δεν τον αναγνώριζα. Σε έκαναν να το περιμένεις μ’ έναν τρόπο… Νομίζω πως και ο Νίκος το ένιωθε. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Έκανε το ντοκιμαντέρ για τον ΠΑΟΚ, την αγαπημένη του ομάδα, έβλεπε τους «Αισθηματίες» του να γυρίζουν ακόμη στα Φεστιβάλ ολόκληρου του πλανήτη. Το ζούσε. Διαρκώς.

Αυτή είναι η τελευταία εικόνα που ανέβασε στο profile του. Πίσω του, με την camera του, ο Παντελής Μαντζανάς. 6 Ιανουαρίου του 2016 ήταν, ώρα 12:18, στο Μακεδονία Παλλάς, Θεσσαλονίκη. Την έλεγες και σημαδιακή. Ο Νίκος έφευγε. Σήμερα θα μπορούσε κανείς να βάλει και εισαγωγικά στο «έφευγε». Αλλά στις 21 του Μάη δεν θα ήθελε κανείς να το σκέφτεται έτσι…

«Γιατί να μπλέκουμε σε παλιοϊστορίες;», έγραφα στο εισαγωγικό της συνέντευξης που κάναμε μαζί το 2014 για τους «Αισθηματίες». Πριν βγει η ταινία στους κινηματογράφους και… πάει άπατη. Διαβάζω σήμερα στο Facebook, όλους αυτούς τους μαλάκες που λυπούνται για τον χαμό του Νίκου και διάφορες άλλες σικέ αλητείες. Ούτε έξω από τα σινεμά δεν περνούσαν πρόπερσι… Θα πάνε στην κηδεία, μωρέ. Τζάμπα είναι. Τζάμπα συναίσθημα.

Να, για κάτι τέτοια μπορεί και να είναι ωραία που «φεύγεις», στην τελική. Ειδικά αν (το) έζησες.