του Ηλία Φραγκούλη

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε να πω μόλις άρχισαν να εμφανίζονται τα end credits του «Μαύρου Φοίνικα» ήταν ένα διόλου διστακτικό… «τι μαλακίες καθόμαστε και βλέπουμε;». Αφορμή, τα τρία πρώτα επεισόδια της mini σειράς του HBO «Chernobyl», τα οποία είχα παρακολουθήσει συγκλονισμένος το προηγούμενο βράδυ. Ποιότητα και τόλμη σε βαθμούς μεγατόνων, απέναντι σε ένα ολοκληρωτικά στείρο σινεμά που ανακυκλώνει κομιξάδικη υπερ-ηρωική μπουρδολογία άνευ ίχνους περιεχομένου, με σεναριακή βάση για… σκληρά ναρκωτικά. Να γιατί η τηλεόραση κερδίζει διαρκώς έδαφος στις ΗΠΑ σήμερα. Όταν το πρώτο σου μέλημα δεν είναι το εμπόριο και η εκμετάλλευση του κάθε franchise, τότε η βιομηχανία του θεάματος μπορεί (ακόμη) να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Με άλλα λόγια, η θέαση τούτου του πραγματικά αχρείαστου sequel της φιλμικής σειράς των «X–Men» στο μυαλό φάνταζε με κανονική διαρροή πυρηνικών αποβλήτων. Όχι τόσο θανάσιμων όσο του… «Απόκαλιψ» (2016), αλλά εντυπωσιακά πιο πληκτικών!

Παραγωγός και σεναριογράφος διαφόρων τίτλων του συγκεκριμένου genre, ο Σάιμον Κίνμπεργκ κάνει εδώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, αναλαμβάνοντας ρόλο «αυτόματου πιλότου» δίχως ίχνος καλλιτεχνικής ταυτότητας, για να διεκπεραιώσει ένα υποτυπώδες σενάριο που επικεντρώνει στην ταραγμένη ψυχοσύνθεση της νεαρής Τζιν Γκρέι των αρχών της δεκαετίας του ’90, η οποία παραδόθηκε στην ομώνυμη Ακαδημία μεταλλαγμένων από τον πατέρα της, κατόπιν τροχαίου που κόστισε τη ζωή της μητέρας της στα μέσα του ’70. Ανίκανος να μεγαλώσει ένα «τέρας», ο κύριος Γκρέι χάθηκε από προσώπου γης, αφήνοντας τον καθηγητή Xavier να γίνει ο «κηδεμόνας» της μικρής Τζιν, η οποία ξεπέρασε το τραύμα εκείνης της εμπειρίας μπλοκάροντας αναμνήσεις και συναισθήματα εντός «τείχους» ασφαλείας με… ημερομηνία λήξης. Ο Xavier δεν (θα) μπορούσε να έχει προβλέψει τις εσωτερικές διεργασίες και μεταλλάξεις που θα προκαλέσει μέσα στην έφηβη πια Γκρέι η απορρόφηση μιας μυστηριώδους ηλιακής ενέργειας (μην το ψάχνεις…), που μοιάζει να ανεβάζει το «volume» στο κορμί και τις ικανότητές της πέρα από κάθε φαντασία. Αυτή την ενέργεια φαίνεται να αναζητά μία φυλή εξωγήινων που εμφανίζεται στον πλανήτη μας με (όπως συνήθως) κακές προθέσεις, έστω κι αν ο αρχηγός τους έχει τη σχετικά θελκτική μορφή της Τζέσικα Τσάστεϊν.

Η εξέλιξη της ιστορίας αποτελεί ένα ανέκδοτο της «girl power» λογικής «της μοδός»… από την ανάποδη (η Raven της Τζένιφερ Λόρενς, μάλιστα, διατείνεται πως η ομάδα των μελών της Ακαδημίας θα έπρεπε να μετονομαζόταν σε «X-Women», διότι πάντοτε οι γυναίκες σώζουν την – όποια – κατάσταση), με το παράδειγμα της Τζιν Γκρέι να εκτροχιάζεται τόσο ώστε να απειλεί τους πάντες γύρω της, σε χειρότερο βαθμό και από την απειλή των εξωγήινων κακών. Xavier και Magneto βάζουν στην άκρη νευράκια και αντιπαλότητες από προηγούμενα φιλμ, με τον «Μαύρο Φοίνικα» να επιφυλάσσει μέχρι και «δραματική» απώλεια ενός από τους ήρωες του franchise (την ταυτότητα του οποίου μπορείς να υποψιαστείς από το πόσο βαριεστημένα παίζει πια εδώ…), ώσπου να φτάσουμε στο προφανές τουρλουμπούκι κορύφωσης με σεκάνς δράσης… ξανά μανά.

Σαν μία «ακυβέρνητη» ταινία που δεν είχε λόγο ύπαρξης, χωρίς να γνωρίζει ακόμη και τι μέλλον επιφυλάσσει για τους «X-Men» η καινούργια μαμά εταιρεία τους, η Disney, ο «Μαύρος Φοίνικας» τελειώνει δίχως «κρυμμένη» σκηνή μετά τους τίτλους τέλους (μην περιμένεις κι άδικα…), σαν ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς που δεν κατάλαβες αν θα έχει συνέχεια και την επόμενη εβδομάδα ή θα κοπεί απότομα από τους παραγωγούς της. Υπήρξε για μερικά επιπλέον εκατομμύρια δολάρια από τα κινηματογραφικά ταμεία. Και για να μπει σε μία λίστα προσεχούς πλατφόρμας streaming για το home entertainment. Skip στον επόμενο τίτλο…