της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ο δαπανηρότερος (100 εκατ. δολάρια) πιλότος της σεζόν, ενός επερχόμενου τηλεοπτικού προγράμματος του καναλιού Nickelodeon, είναι. Μια ευπρόσωπη εργασία συνόλου απ’ το CGI στούντιο Ilion του «Πλανήτης 51», σίγουρα. Το όχι προς φτύσιμο ντεμπούτο στο κινούμενο σχέδιο της δυάδας σεναριογράφων και παραγωγών Νέμεκ και Άπελμπαουμ, υπεύθυνων για μια σειρά προϊόντων από το «Επικίνδυνη Αποστολή: Πρωτόκολλο Φάντασμα» μέχρι το «Χελωνονιντζάκια», επίσης. Το καλλιτεχνικό τροχιοδεικτικό που μάταια ακόμη ψάχνει ο νεοφυής toon βραχίονας της Paramount απ’ τις μέρες τού «Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα Νερά του»; Δυστυχώς κι αυτό. Ακόμη χειρότερα, κάτι παραπάνω από ένα εισπρακτικό τρικάκι δεν δείχνει ότι θα κατορθώσει να σταθεί αυτό το ferris wheel όπου ανεβαίνεις τύπου «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» και… φεύγεις προς οποιοδήποτε μικιμάους με γούτσου γούτσου θηριάκια έχει πάρει σβάρνα το ανήλικο θέαμα την τελευταία εικοσαετία. Κοινώς, ώπα μεγάλε…

Η γεννημένη (και ενθαρρυμένη από την ούνα φάτσα mom της) θηλυκός Κύρος Γρανάζης Τζουν, περνώντας στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, έχει αφήσει πίσω της σκηνές απείρου κάλλους όπως της παραλίγο ισοπέδωσης ενός μέρους της γειτονιάς της (η πρώτη αδρεναλινική ατραξιόν) εξαιτίας των μηχανολογικά… επικίνδυνων ιδιοκατασκευών της. Μαζί έχει εγκαταλείψει και το mini luna park που τα δύο θηλυκά είχαν σχεδιάσει και υλοποιήσει στο σπίτι με θαμώνες τα λούτρινα της μικρής, την οποία η για καιρό απουσία τής νοσηλευόμενης μητέρας έχει έτι περαιτέρω βγάλει απ’ τη σφαίρα τής ανεμελιάς. Βλάβη του για λίγο ανεξέλεγκτου λεωφορείου (άρπα κι ένα επεισοδιάκι ομαδικής ναυτίας, σόρι αλλά έχω αδυναμία στο μοτίβο…) σε σχολική εκδρομή στην ύπαιθρο τη φέρνει μετά από περιπετειώδη απομάκρυνση ενώπιον μαζικής επιδρομής χιμπαζόμπι. Αν μπορείτε να βάλετε με τον νου σας τα Minions με αποκριάτικα κοστούμια «τα Teletubbies χαμογελαστά πρωτεύοντα», κάτι τέτοιο λυμαίνεται το μισοερειπωμένο τεράστιο πάρκο ψυχαγωγίας μέσα στο οποίο βρίσκεται ξαφνικά το κορίτσι, που ενημερώνεται για το τι κυριολεκτικά τρέχει από τους κατοίκους του, τα ξαφνικά ολοζώντανα σε φυσικό μέγεθος τετράποδα κουκλάκια της: τον αρκούδο Μπούμερ, την αγριοχοιρίνα Γκρέτα, τον σκαντζόχοιρο Στιβ και τους κάστορες Γκας & Κούπερ. Ο main player τους, όμως, λείπει: πού βρίσκεται ο εφευρετικός και master of ceremonies πίθηκος Φυστίκης, τι ρόλο βαράει στο ζόρι που τραβάνε και πώς τα πράγματα μπορούν να γίνουν για όλους όπως παλιά;

Για να σας βοηθήσω με την απάντηση: υπάρχει ένας μαγικός μαρκαδόρος και το υπό πραγμάτευση θέμα είναι η ζωογόνος δύναμη της φαντασίας του ατρόμητου homo ludens. Για να προχωρήσω στο δια ταύτα: τους τέσσερις (ο πρώτος εκπαραθυρώθηκε πέρυσι για σεξουαλικά απρεπή συμπεριφορά) σκηνοθέτες εκτός των τριών πενών (κι ο Ρόμπερτ Γκόρντον του «Galaxy Quest») Πιτ Ντόκτερ με κάτι από ντελ Τόρο δεν τους λες. «Είναι τελειότατος!», αναφωνούν συχνά πυκνά εν είδει slogan οι ήρωες, αλλά τελειότατα είναι μόνο δύο, βία τρία set-pieces. Οι καταρράκτες – πυροτέχνημα (που βρέχουν φωτιά στη στράτα της αποδυόμενης στο δικό της «Survivor» κουστωδίας), η χώρα χωρίς βαρύτητα (όπου ο Βασαρελί συναντάει το «Innersense» σαν μέσα σε μια pastel lava lamp), άντε, κι εκείνη η τσουλήθρα από γυριστά καλαμάκια (πρόλαβαν την κατάργηση). Ωστόσο, σκηνές που η Pixar θα εξέλισσε σε μνημεία έμπνευσης και εκτέλεσης εδώ παραμένουν απλώς αφορμές για οπτικά… αιχμαλωτιστικές «πίστες» με νταβαντούρι, ενώ άλλες τέτοιες, χαρακτηριστικότερα το κατά μόνας ιλιγγιώδες τρενάκι του τρόμου του bear της συντροφιάς, υπολείπονται σε σύνθεση, breakdown και τελικά γκελ. Δε βοηθάει το ότι τα αστειάκια σαχλαμαρίζουν έστω ανεκτά, υποπλοκές όπως της καψούρας ενός εκπροσώπου του ζωικού βασιλείου για ένα αλλοειδές πλάσμα ό,τι θυμούνται χαίρονται, γνωρίσματα χαρακτήρων σαν τη ναρκοληπτικής εκδήλωσης χειμερία νάρκη του Μπούμερ δεν βγάζουν δυνατά το γκαγκ, και, ιδίως, οι κακοί της υπόθεσης ενσκήπτουν άλλοτε ως φόβος και τρόμος άλλοτε ως παιχνιδάκι (#diplhs) για τους φύλακες του γαλαξία αυτής της μεταξύ Disneyland και «Tomorrowland» ζωγραφιάς.

Τούτων λεχθέντων, παρότι διόλου ευρεσιτεχνία (ένας απ’ τους μάγκες μας θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει απ’ το «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» κι ένας έτερος απ’ το «Βιβλίο της Ζούγκλας») το ψηφιακό σκίτσο κρατάει χαρακτήρα και ακόμα περισσότερο περιβάλλοντα, το μεταχειρισμένο carousel των issues ίντριγκας («απογοήτευση των φιλαρακίων, ρήξη, απώλεια της πίστης στην ομάδα, ζόφος στα μέσα και στα έξω, επανόρθωση ως διακύβευμα, ισχύς εν τη ενώσει») βγάζει τη γύρα, και κάποιες ατάκες («Φοβήθηκα ότι θα την έχανα κι έχασα τον εαυτό μου») υποβάλλουν εύγλωττα στο βλαστάρι σου τα ενδεχομένως και εντός του ψυχολογικά συγκρουόμενα και τις αλήθειες της ζωής. Ούτε το εγκεφαλικής βάσης κλου της ανέλιξης, κλειδί της ύπαρξης ενός ολάκερου playground και της break or make καταστασιακής χλαπαταγής της κορύφωσης, δεν τρώει τα γόνατά του μα στις κούνιες δράσης μα στη συναισθηματική έκπληξη μαλλιού της… γριάς – παρά το «πέντε κρίκοι ένα τάλιρο» των ποπακίων που κρατάνε κόντρα στο score του Στίβεν Πράις. Αλλά, παρά και το θετικό της μεταγλώττισης, αυτή η πρόταση ψυχαγωγίας πετυχαίνει κλέβοντας και όχι όλους τους «γύρω γύρω όλοι» στόχους της. Το επόμενο της Pixar, παρακαλούμε…