της Βικτωρίας Μιχαήλ

Το clubber.gr να μην ανησυχεί: εννοείται ότι, μεταξύ άλλων ξεσηκωτικών tracks, θα ακούσει τον ύμνο των Justice Vs Simian που βάφτισε αυτή τη θα ’θελε παρτάρα. Κατά τα λοιπά, είναι ένα χαρακτηριστικά αποτυχημένο event, στημένο (στον γκραφιταρισμένο τοίχο, μαζί με τις ανησυχίες, τα όνειρα και τις ματαιώσεις της YOLO γενιάς Z της Killafornia που παριστάνει ότι εκπροσωπεί) από το τριεθνές promoting team της αμερικανικής Polygram, του γαλλικού Studio Canal και της αγγλικής Working Title, αυτό το launch στη μυθοπλασία του δημιουργού τού επαρκούς προπέρσινου ντοκιμαντέρ – προφίλ δισκογραφικής «12 Years of DFA: Too Old To Be New, Too New To Be Classic».

Το πρόβλημα δεν είναι ότι «βαράνε» τα samples τού Τζόζεφ από, για τον άλφα ή βήτα λόγο classic, releases της νυχτέρι-κι-entertainment θεματολογίας φιλμογραφίας: και το «Groove» του Γκρεγκ Χάρισον (στο επεισοδιακό procedural ενός night-out από τη σκοπιά των… ηρώων διοργανωτών ενός rave), και το «Πυρετός το Σαββατόβραδο» του Τζον Μπάνταμ (στο κωμικοτραγικό ελεγειακό fade-out της παρατεταμένης μετεφηβείας μιας αντροπαρέας της εργατιάς με φόντο τη μόδα της disco), και το «It’s All Gone Pete Tong» του Μάικλ Ντάουζ (το δύσκολο backspin, από το σουξέ μέσω του «καψίματος» και της απαξίωσης ως την επανανακάλυψη του εαυτού, ενός VIP των decks), και το «Cocktail» του Ρότζερ Ντόναλντσον (το πλευράς A «ο νέος είν’ ωραίος μα ο παλιός είναι αλλιώς» και πλευράς B «μια γυναίκα, δύο άνδρες» test pressing φιλίας μετά μαθητείας μετά προδοσίας πολύφερνου ψάρακα και artist μέντορα). Κυρίως, το καλύτερο (και εμπεριέχον τα vibes) όλων «Human Traffic» του Τζάστιν Κέριγκαν.

Από το «πρόγραμμα» αυτού ακριβώς του ουαλικού weekender χρονικού του largin’ it ψαξίματος, χασίματος, δεσίματος μιας συντροφιάς tweens στην εκπνοή της προηγούμενης χιλιετίας ξεσηκώνει, με Pro Tools πια, τις πιο ευπρόσδεκτες μελωδίες του ο Τζόζεφ – αφού στο opening έχει κάνει warm-up με υφάκι video clip τού Ρομάν Γαβρά (κάμερα στο χέρι, POV οπτική, γρήγορα και νευρώδη cut-ups, slo-mo), καθόλου τυχαία συνεργάτη και των Simian και των Justice. Κι είναι όντως για hands in the air ένα ταχύρρυθμο οπτικοακουστικό μάθημα στο τι εστί bpm και την καρδιά (κυριολεκτικά) της σύγχρονης dance, ένα freeze-frame εν είδει ακτινογραφίας με τα drugs σαν glow sticks στις καβάτζες του ρουχισμού των επίδοξων βαπορακίων παλικαριών μας σε πέρασμα του security στο Electric Daisy Carnival, ένα «φτιάξιμο» με πενταχλωροφαινόλη που λούζει την οθόνη με τα (ηχο)χρώματα του «Waking Life» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ, το «Define» των Dom Dolla & Go Freek αξέχαστο our song των παράνομων ερωτευμενακίων στο πρώτο γλωσσόφιλό τους και ό,τι σαρκικότερο επακολουθεί στο Λας Βέγκας α λα music video.

Στη ρέστη playlist, όμως; Σκρατσάρεις την επιφάνεια και πηδάει άσχημα η βελόνα. Πραγματικό χιούμορ στα σούξου μούξου καρντασιών (πριν απ’ την αναγκαία απώλεια που θα τεστάρει το woofer της ζέσης καθενός και του δεσμού τους) δε διαθέτει αυτό το Beatport. Κριτική στα ήθη των Losangelinos (απ’ τον υγιεινισμό των ευπόρων μέχρι το κυνήγι του κέρδους των μη προνομιούχων, το τελευταίο σε μια υποπλοκή που θα ήθελε να είναι το flipside του «Ο Λύκος της Wall Street») και ταυτόχρονα αισθητικής Vice σε ξεπούλημα, πιασάρικο look εξωφύλλου στην (ανθρωπο)γεωγραφία αλλά και στο uplifting filtering γυρισμάτων. Επικεφαλής της white label νεολαίας φάτσα κάρτα διανομής ο αεί μονόχορδος Έφρον, να πείθει ως νιουμπάς γουαναμπής όχι της κονσόλας αλλά της υποκριτικής, και απ’ την trendy φατσούλα της μοντέλας Ρατακόφσκι να διασώζονται μόνο οι χειλάρες της (Μικ Τζάγκερ, πέθανε τώρα!) ενώ γίνεται ξανά «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» – αλλά τώρα στο λιπόμυαλο «Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι ‘γω» γύρισμα του refrain τής ούτως ή άλλως για-τα-μάτια ηχούς σιλουέτας της ως φιλεναδίτσας – τροπαίου και drop-out φοιτήτριας (του Στάνφορντ! Πώς μπήκε εκεί ενώ μιλάει σαν ζαμανφού πιπίνι του Bolivar;) για τη μεγάλη ζωή. Και, το τρίξιμο των ηχείων τόσο της διανομής όσο και της χαρακτηρολογίας σ’ αυτό το sound (όχι) system, ο Μπέντλι να κερνάει (και να τσούζει) ποτά στη δραματουργική πίστα ως καλός ή κακός ανάλογα με τις βολές και τις παραγγελιές τής πλοκής, με το σενάριο να το(ν) ρίχνει στις Σειρήνες τού επαγγέλματος.

Προτού «παίξει» απογοητευτικά, για τα αμερικανάκια και σ’ ένα the-message-in-the-music («Κάνε τις εμπειρίες σου tunes, βρε αδελφέ!») φινάλε live, massive soundclouding κι εναγκαλισμού τού crowd της με ενδοσκοπική μπασογραμμή, αυτή η μακριά από Cavo Paradiso (ή, μάλλον, κοντά, με την κακή έννοια, τώρα που το σκέφτομαι) μάζωξη έχει φυσικά αφήσει στα αυτιά και τα πόδια σου το EDM soundtrack της σεζόν (μια σύμπραξη του Fat Segal, του Pyramid και του supervisor Ράνταλ Πόστερ) και, bonus track, την απόλυτη μέχρι σήμερα κινηματογραφική σεκάνς αδράγματος της ατμόσφαιρας προσμονής, εκατέρωθεν του δισκοθέτη και του πλήθους, πριν από την ένωσή τους σ’ ένα χορευτάδικο stage. Για να μικροφωνίσει στη συνέχεια αυτό το «Τώρα πια δίνει στο κοινό του αυτό που εκείνο θέλει», που λέει ο ήρωας στην αρχή του όλου set. Κρίμα, άλλα υποσχόταν το καλαίσθητο flyerάκι…