του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δεν μπορώ καν να μπω στη διαδικασία να καταλάβω γιατί η ελληνική διανομή αποφάσισε να βγάλει στις αίθουσες μετά από πέντε χρόνια και εντός δύο μόλις εβδομάδων τα αντίστοιχα sequels του «Ψεύτη Ήλιου», που απέτυχαν παταγωδώς εμπορικά στη Ρωσία, κατακρεουργήθηκαν από την κριτική και προβλήθηκαν σε ελάχιστες χώρες εκτός της πατρίδας τους. Είναι κάποια επέτειος που έχω χάσει; Αγόρασε ο Πούτιν κινηματογραφικές αίθουσες στην Ελλάδα; Όποιος κι αν είναι ο λόγος, η κατάσταση στο δεύτερο μέρος του sequel, δηλαδή το τρίτο της σειράς, δεν βελτιώνεται ιδιαίτερα. Και εδώ το κεντρικό πρόσωπο είναι ο Κότοφ, που αγωνίζεται ενάντια σε διάφορα χτυπήματα της μοίρας, ξεπερνά οριακές καταστάσεις και γίνεται ήρωας. Το ίδιο ανθεκτική είναι και η κόρη του, που επιβιώνει αφού βρεθεί σε αντίστοιχες καταστάσεις.

Δεν έχει μεγάλη σημασία να αναφερθεί κανείς αναλυτικότερα στην υπόθεση. Πρόσωπα μπαινοβγαίνουν στην ιστορία, επιστρέφουν από το παρελθόν, ακόμη και ο ίδιος ο Κότοφ επέστρεψε στη ζωή από τον θάνατο στο προηγούμενο μέρος! Από ένα σημείο και μετά, η λογική μα και η όποια διάθεση να δείξεις προσοχή… χάνονται. Αυτό που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, πάντως, είναι η προσπάθεια του Μιχάλκοφ να στήσει μια ρωσική θεαματική υπερπαραγωγή, με πλήθη και εφέ. Όπως και στο προηγούμενο μέρος, οι σκηνές πλήθους είναι οι πιο εντυπωσιακές. Αντίθετα, όπου χρησιμοποιούνται εφέ, το αποτέλεσμα είναι αδέξιο και σε ορισμένες περιπτώσεις αστείο.

Ο Μιχάλκοφ έκανε το κομμάτι του, ο πολιτικός του φίλος, ο Πούτιν, ο οποίος στήριξε ένθερμα την παραγωγή, φαίνεται να ικανοποιήθηκε, ίσως τώρα πια ο Ρώσος σκηνοθέτης να θελήσει να γυρίσει και καμιά ταινία που θυμίζει τον παλιότερο εαυτό του και να αφορά και το κανονικό κοινό.