ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ (2014)
(UNE RENCONTRE)
- ΕΙΔΟΣ: Ρομαντική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λίζα Αζουέλος
- ΚΑΣΤ: Σοφί Μαρσό, Φρανσουά Κλουζέ, Λίζα Αζουέλος, Αλεξάντρ Αστιέ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 81’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ROSEBUD.21
Συστηθέντες σε έκθεση βιβλίου, ένας δικηγόρος και μια συγγραφέας κάνουν μαζί μπάφο, κολλάνε αμοιβαία ακαριαία και… χωρίζουν – γιατί αυτός έχει γυναίκα (την οποία αγαπά), αυτή έκδοση διαζυγίου & ως αρχή το «ποτέ με παντρεμένο», και οι δύο παιδιά. Οι συγκυρίες (και το ξελογιασμένο μυαλό αμφοτέρων) τους θέλουν (και τους έχουν με κάθε ευκαιρία) μαζί. Θα το ζήσουν στην πραγματικότητα (αλλά ποια απ’ όλες);
Φίλες μου, ακολουθεί συμβουλή: δείτε οπωσδήποτε την προηγούμενη ταινία της Αζουέλος, «LOL». Αναγκαίες διευκρινίσεις: α) το γαλλικό πρωτότυπο του 2008 και όχι το αμερικανικό remake με τις Μάιλι Σάιρους και Ντεμί Μουρ β) αφότου δείτε (κι εφόσον γλυκαθείτε με) το «Μια Τυχαία Συνάντηση», ώστε να μην «τα πάρετε» με το déjà-vu, τόσο των παραμέτρων «σε ενίοτε ρομπιαστικό βαθμό σκίρτημα κουκλάρας ζωντοχήρας» και «έφηβη θυγατέρα σε απομάκρυνση», όσο και του αφηγηματικού ευρήματος των texto (γαλλιστί τα SMS) στα graphics επί οθόνης. Αυτά τα παρόντα υπερ-βολικά κι εδώ γονίδια συν ένα je ne sais quoi φαντασίας που «σκάει» ανώμαλα στο τελείωμα είναι που κάνουν λίγο χαλάστρα στο κατά τ’ άλλα πιο το-τρως-με-τα-μάτια-ενώ-σου-γλείφει-τα-αυτιά «αισθηματικό» της φετινής θερινής σεζόν.
Γιατί ως ωδή στα φτερά τού – κεραυνοβόλου αλλά απόλυτου – έρωτα και ως μπανιστήρι στη θέσμιση του φαντασιακού τού έμπειρου μα αρσενικού μα θηλυκού (παρά ως σκίτσο τής λιμπιντικά εκδηλώσιμης κρίσης τής μπουρζουά μέσης ηλικίας και στα δύο φύλα, με την οικογενειακή ειρήνη υπό πιθανή απειλή), αυτό το… ώριμο κωμειδύλλιο με το αποπλανητικό long play διακύβευμα σαρκικής ένωσης δύο ερωτευμενακίων στο φυλλοκάρδι του ξέρει, αν μη τι άλλο, και να φοράει τα αμπιγιέ του στο ραντεβού και να κάνει ψηστήρι. Με εξαίρεση το πρώτο μοντάζ «μόνο στα όνειρα» συνουσίας (στο οποίο λειτουργεί ως αντι-Viagra το στιχουργικά ταμάμ αλλά κλαρινογαμπρίστικα trendy «Feel» του Ρόμπι Γουίλιαμς), η Αζουέλος φέρνει επιμόνως κοντά σ’ ένα bar / στα δικαστήρια / στο Λονδίνο / ξανά στο Παρίσι τα δύο πιτσουνάκια και τα καψουρεύει, κι εμάς μαζί (τους), απιθώνοντας στα ειδολογικά και ηλικιακά σιτεμένα προφίλ τους κατά πώς πρέπει τα εκφραστικά της ψιμύθια σε θερμά χρώματα με χεριές βιρτουοζιτέ.
Tu veux ou tu veux pas σαμπανιζέ flirt; Κόβεται με μαχαίρι στον αέρα μετά την είσοδο της MILF ηρωίδας μέσω της… ντουλάπας της σ’ ένα σφύζον club (merci στο «Moulin Rouge» του Λούρμαν) όπου «βαράει» το «Somebody Else’s Guy» της Τζόσελιν Μπράουν, στην ευφρόσυνη φωτογράφιση τάχαμου αντρόγυνου σ’ έναν σκωτσέζικο γάμο, στο εκατέρωθεν αντάμωμα στο ματς μουτς ενός split-screen σε ζευγαράδικο χλίδα με υπόκρουση το «Inside my Love» της Μίνι Ρίπερτον (d’ accord, α λα «Laws of Attraction» του Έιβαρι). Θες μπρίο παιξίματος και IQ ευθυμίας; Ιδέ την «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» λαθραία απομνημόνευση του τηλεφώνου του λεγάμενου. Θες απρόοπτα στο μπαλαμούτι; Ξέσπα σε γέλια όταν η μυθοπλασία θα πάθει… buffering (κυριολεκτούμε).
Ενώ «τρέχει» το χαμούρεμά σου από τη… μανούλα στα προβληματισμένα αγγιχτικά μπούστα θυμηδίας Αζουέλος (που εδώ ντεμπουτάρει με σχεδόν νατουραλιστικά πιασίματα ως ηθοποιός, καθόλου τυχαία στο ρόλο τής κυρίας του κυρίου, εξανθρωπίζοντας τη μικρότερη πλευρά του τριγώνου και συναρτώντας τη με ψυχολογίζον χιούμορ στην εξίσωση της ενδεχόμενης απιστίας), σου βάζουν, εννοείται, κουβέντες genial ατάκες («Τύχη είναι όταν ο Θεός θέλει να παραμείνει ανώνυμος») – κι ενώ η auteur ξεπετάει ακόμα: κάτι απ’ το επαγγελματικό habitat και το λιλιπούτειο οικοσύστημα του ντουέτου, έναν 20κάτι fuck-buddy της hot προκομμένης, δύο επιστήθιες συνομήλικές της και την απογαλακτιζόμενη κόρη της (με το απαραίτητο skyping να ανοίγει έτι περαιτέρω τη βεντάλια τού digerati οπτικοαφηγηματικού χουγιού τής σκηνοθέτριας). Δίπλα τους, στο ξεπαρθένιασμά του ως… vieux premier, ο – αναζωογονημένης μανιέρας μετά το «Άθικτοι» – Ντάστιν Χόφμαν της Γαλλίας ανταποκρίνεται με ορέξεις, αφήνοντας ιπποτικά να τον καβαλήσει η πρώην κυρία Λαμπέρ σε ακόμα ένα οιστρογόνο χτύπημά της ως chic κούγκαρ.
Αυτά ώσπου να ασελγήσει επάνω σου το «γαμώτο» της υπόθεσης. Καθώς, σε μια απ’ τις πιο ανηδονικές κορυφώσεις φέτος, το κατά συρροήν pleasure delaying των «τώρα θα παρθούν ή όχι;» sketch – κλου του στόρι (δια)τρίβεται ξαφνικά στη σύγχρονη φυσική. «Στον κβαντικό κόσμο, τα πράγματα μπορούν να εξελίσσονται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα», λέει κατά λέξη, φλου αρτιστίκ, η Αζουέλος. Αντί για fuck, mind fuck; Ναι, επειδή «Για να μην τελειώσει μια ιστορία, πρέπει να μην αρχίσει ποτέ», σπικάρει στην έξοδο ο monsieur (που σε μια άλλη réalité, έστω, τα φόρεσε; δεν τα φόρεσε στη madame του με την γκόμενα; Το… παίζουμε ακόμα). Ανεσταλμένη εκσπερμάτιση αντί οργασμού; Ας είναι. Très belle. Très beau. Κορίτσια, γράψτε του και στείλτε του ένα «JTM» κι εσείς. Même pas on hésite?