του Νίκου Παλάτου

Δεν έχει μπει ακόμα ο Ιούνης, αλλά με τον αριθμό των γαλλικών παραγωγών που έχουν ήδη βγει στους κινηματογράφους για τούτη τη θερινή σεζόν, κοντεύουμε να πάρουμε το Sorbonne! Η συγκεκριμένη μοιάζει να είναι η επιτομή της tricolore κομεντί, φτιαγμένης για σινεμαδάκι με «αγιόκλημα και γιασεμί», καθώς πουλάει γλυκό, μελαγχολικό αίσθημα, σε συνδυασμό με όμορφο Παρίσι. Ο φωτισμένος Πύργος του Άιφελ, άλλωστε, μας καλωσορίζει από την πρώτη κιόλας σκηνή, έτσι, για να μας βάλει άμεσα στο κλίμα (mon Dieu).

Ο Πιερ είναι ένας μοναχικός ογδοντάρης, ο οποίος ψάχνει να βρει στο αλκοόλ το φάρμακο που θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει επιτέλους τον θάνατο της γυναίκας του, που τύγχανε ο μεγάλος και μοναδικός έρωτας της ζωής του. Η κόρη του, προσπαθώντας να του ξυπνήσει ένα κάποιο ενδιαφέρον για τη ζωή, του κάνει δώρο έναν υπολογιστή, στέλνοντάς του ταυτόχρονα ως δάσκαλο πληροφορικής τον ευρισκόμενο σε άσχημη οικονομική κατάσταση Αλέξ, επίδοξο συγγραφέα και αγαπημένο τής εγγονής του, χωρίς όμως να του αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα. Ο παππούς, βλέπετε, κρατάει μούτρα στη μικρή επειδή χώρισε με τον προηγούμενο γαμπρό, στον οποίο εκείνος είχε μεγάλη αδυναμία. Γρήγορα ανακαλύπτει το ιντερνετικό συνοικέσιο, όμως το πρόβλημα της ηλικίας του είναι αξεπέραστο. Αντίθετα, αυτή του Αλέξ είναι η ιδανική, οπότε το προφίλ που φτιάχνει με τα χαρακτηριστικά τού νεαρού σημειώνει… μεγάλη επιτυχία!

«Δανείζεται» κατά κάποιον τρόπο την ιδέα τού Σιρανό ο σκηνοθέτης Στεφάν Ρομπλάν, βάζοντας όμως την ηλικία να λειτουργεί αποτρεπτικά για τα ερωτικά αισθήματα και όχι τα φυσικά χαρακτηριστικά. Εγείρονται, βέβαια, εύλογα ερωτήματα σχετικά με τις προσδοκίες του γηραιού Πιερ από όλο αυτό το παιχνίδι, μιας και αυτός δείχνει απολύτως προσγειωμένος σε ό,τι έχει να κάνει με την πιθανότητα σύναψης σχέσης με την όμορφη νεαρή Φανί. Υποτίθεται ότι το φιλμ θέλει να κάνει ένα σχόλιο πάνω στο χάσμα των γενεών και του τυφλού έρωτα, όμως όλα παρουσιάζονται τόσο άγαρμπα, χωρίς την παραμικρή πιστευτή σεναριακή βάση, ώστε είναι αδύνατον να ληφθούν σοβαρά. Η δήθεν έχθρα του παππού με την εγγονή του ξεχνιέται σαν να μην υπήρξε ποτέ, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τη σχέση που έχει μαζί της ο ίδιος ο Αλέξ, αφού το σενάριο τη θυμάται εκεί που κρίνεται απαραίτητο και μόνον. Το αστείο της μη εξοικείωσης της τρίτης ηλικίας με τα της τεχνολογίας του διαδικτύου εξαντλείται με το που θα ανοίξει browser στην οθόνη του υπολογιστή, σε αντιδιαστολή με το… παράθυρο του σπιτιού, που το ανοίγεις για να πάρεις αέρα (τρελά γέλια στο βάθος). Η νοσταλγία του μεγάλου έρωτα έρχεται μέσω slides, στα οποία ο Πιερ βλέπει και ξαναβλέπει τη γυναίκα του σε χαρούμενες καλοκαιρινές διακοπές από το νεανικό τους παρελθόν, συνοδεία ενός γλυκερού μουσικού θέματος, σε ένα πακέτο που φέρνει μνήμες από το «Ένας Άντρας και μια Γυναίκα» (1966). Όταν, μάλιστα, στο τελευταίο μέρος κάνει την εμφάνισή του το έντονα φαρσικό στοιχείο, εν είδει κωμωδίας παρεξηγήσεων σαν αυτές που ανέβαζε κάποτε στο θέατρο ο Βασίλης Τσιβιλίκας, τότε το και καλά δαντελένιο ρομάντζο πετιέται στα σκουπίδια χάριν της χοντροκομμένης μπαλαφάρας.

Τουλάχιστον, ο Πιερ Ρισάρ δίνει μια μετρημένη ερμηνεία, που όμως δεν ξεφεύγει από τις – ασύμβατες με την ηλικία του – υπερβολές. Από την άλλη, ο τρόπον τινά ερωτικός του αντίζηλος εδώ, ο Γιανίς Λεσπέρ, εμφανίζεται σα να έχει βάλει στοίχημα πως μπορεί να βγάλει ολόκληρη ταινία με την ίδια ακριβώς απορημένη έκφραση. Δυστυχώς για όλους μας, το κερδίζει.