του Νίκου Παλάτου

Ας ευλογήσουμε τα γένια μας κι ας θυμηθούμε την κατακλείδα του κειμένου μας για «Το Μυστήριο του Κυρίου Πικ» (2019), με το οποίο άνοιγε η φετινή καλοκαιρινή σεζόν: «Συμπαθές δείγμα ενήλικου ψυχαγωγικού κινηματογράφου, που σπανίζει πια στις μέρες μας. Οι φίλοι της francophonie ας το τιμήσουν με την παρουσία τους, καθώς το θέρος προβλέπεται πολύ άγριο γι’ αυτούς». Ομολογουμένως, δεν ήταν και καμιά δύσκολη πρόβλεψη, η άφιξη όμως τούτης της δεύτερης μέσα στη χρονιά ταινίας του (συμπαθή κατά κανόνα) Φαμπρίς Λουκινί, την επιβεβαιώνει με έναν τρόπο που… δεν θα θέλαμε ούτε να φανταστούμε. Για να το πούμε πιο ωμά, όποιος κόψει εισιτήριο πιστεύοντας πως θα περάσει δύο χαλαρωτικές ώρες με τις περιπέτειες του κυρίου Αλέν, θα κοιτάζει έντρομος κάθε τρεις και λίγο τους δείκτες του ρολογιού του, καθώς το μόνο που προσφέρει τούτο το φιλμ είναι ανία (αν όχι και… άνοια).

Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία, από εκείνες που ελάχιστους ενδιαφέρουν και με τον τρόπο που έχει αποδοθεί κινηματογραφικά… ακόμη πιο λίγους. Ο Κριστιάν Στρεΐφ ήταν ο άκρως επιτυχημένος διευθύνων σύμβουλος της Peugeot Citroën, όταν το εγκεφαλικό το οποίο υπέστη τον οδήγησε να χάσει τη δουλειά του, επανεκτιμώντας πλέον ολόκληρη τη ζωή του. Τη διαδικασία αποκατάστασης της υγείας του την περιέγραψε στο βιβλίο του «J’étais un Homme Pressé», με τον μεσιέ Εβρέ Μιμράν να αναλαμβάνει τη διασκευή του, επιχειρώντας παράλληλα το solo σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Επιδεικνύει μια κάποια τόλμη ο νεόκοπος auteur, καθώς επιλέγει να περιγράψει με ανάλαφρους τόνους τις συνέπειες ενός σοβαρού προβλήματος υγείας, όμως μην «ψαρώνετε». Ούτε οι πασίγνωστοι «Άθικτοι» (2011) είναι τούτο εδώ, ούτε το πτωχό πλην τίμιο «Ένα Βήμα τη Φορά» (2017). Η έμπνευση όλου του εγχειρήματος δείχνει να εξαντλείται στην εμφάνιση του Λουκινί στον κεντρικό ρόλο, μιας και ο γνωστός για την άρτια εκφορά λόγου Γάλλος comédien δείχνει να αυτοσαρκάζεται, αναγκασμένος να ομιλεί για αρκετή ώρα μια ακατάληπτη (και τόσο δυσκολομετάφραστη…) γλώσσα, ως απόρροια του εγκεφαλικού του επεισοδίου.

Πέραν τούτου του «ευρήματος» (που περισσότερο με inside joke μοιάζει), οι τρεις υποπλοκές που τρέχουν ταυτόχρονα, με την προσπάθεια του κυρίου Αλέν να κερδίσει τη μάχη με τον χρόνο ώστε να εκφωνήσει λόγο στο επικείμενο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, είναι τόσο ατάκτως ερριμμένες στην υπόθεση, που περισσότερο φαντάζουν σαν μέρη τριών διαφορετικών (και ελαφρώς melo) ταινιών παρά ως subplot μίας (κωμικής και καλά)! Η προβληματική όσο και full άψυχη σχέση του workaholic χήρου μπαμπά με τη μοναχοκόρη του κάπως πάει κι έρχεται, αν και η προβλεψιμότητά της φωνάζει δυνατά από τις ψηλές κορυφές των Πυρηναίων όπου και θα αναζητήσουν την κάθαρση. Η δήθεν χαριτωμενιά του άτσαλου flirt ενός νοσοκόμου προς τη λογοθεραπεύτρια που έχει αναλάβει την περίπτωση του μεσιέ Αλέν (με «highlight» όλου αυτού, αλληλεξάρτηση τύπου εγγαστρίμυθου – κούκλας που αυτός έχει αναπτύξει με το… πατίνι του) και πάνω απ’ όλα η εκτός τόπου και χρόνου προσπάθεια της προαναφερθείσας, υπομονετικής κατά τα άλλα ιατρού Ζαν να ανακαλύψει την πραγματική της μητέρα, δοκιμάζουν εντονότατα τις αντοχές του θεατή.

Ο ρυθμός μένει σταθερά ανύπαρκτος, η δε αφήγηση το μόνο που κάνει είναι να χωλαίνει, αδιαφορώντας για την οποιαδήποτε συνοχή των τεκταινομένων, καθώς οι απιθανότητες δίνουν και παίρνουν. Στην κορυφαία εξ αυτών (που με έκανε να κοιτάζω με πηγαία απορία την οθόνη), ο τόσο ισχυρός και ματαιόδοξος Αλέν Βαπλέ (διευθυντής κορυφαίας αυτοκινητοβιομηχανίας, μην το ξεχνάμε αυτό) αναζητά νέα εργασία απευθυνόμενος στον… τοπικό ΟΑΕΔ, ως δείγμα μεταστροφής του χαρακτήρα του προφανώς, όμως με όχημα την απύθμενη υπερβολή. «Θα ξεκουραστώ όταν πεθάνω», αναφέρει σε κάποια στιγμή στο ξεκίνημα ο έχων μυαλό μόνο για συμβούλια και επιχειρήσεις Αλέν. Έπειτα, κάνει ό,τι μπορεί για να μας στείλει όλους για ξεκούραση μια ώρα αρχύτερα, μέσω της κλινικά αποδεδειγμένης ασθένειας που φέρει τον τίτλο «γαλλικουργιά θανατηφόρων χασμουρητών».