του Ηλία Φραγκούλη

Μετά τα περίφημα «Διχασμένος» και «Τρέξε!», αλλά και το παρολίγον #fail του «Γενέθλια Θανάτου», η Blumhouse Productions έρχεται να μας παρουσιάσει μια… αποτυχία ολκής για το είδος των ταινιών τρόμου, αποδεικνύοντας τα αθάνατα λόγια του Τζο Μπράουν στον Τζακ Λέμον: «Κανείς δεν είναι τέλειος…»! Το «Θάρρος ή Αλήθεια» βασίζεται πάνω σε μια ωραία ιδέα εκμετάλλευσης του γνωστού παιχνιδιού δοκιμασιών, αλλά με μια «δαιμονισμένη» ανατροπή που δεν βγάζει απολύτως κανένα νόημα και, σταδιακά, προκαλεί και τον ελαφρύ… γέλωτα.

Η πλοκή, αν παρακολουθείς μανιωδώς τέτοια έργα, σου είναι ήδη γνωστή. Άλλαξε μόνο το «εξωτικό» location και τον σκοπό τού ταξιδιού, πρόσθεσε το τυπικό κάλεσμα από έναν άγνωστο σε «ένας Θεός ξέρει πού βρισκόμαστε» τοποθεσία και σέρβιρε το τρομακτικό «κλου» όσο πιο… ανεξήγητα γίνεται, σε βαθμό να μην καταλαβαίνεις τίποτα όταν η ταινία πλησιάζει προς το φινάλε (που πρέπει να μένει και λιγάκι «ανοιχτό», διότι με κόστος – της φτήνιας – στα 3,5 εκατομμύρια δολάρια και κέρδη ήδη στα 48,4 παγκοσμίως, κάτι μου λέει ότι θα ξαναπαίξουμε «θάρρος ή αλήθεια» σε 1-2 χρονάκια, είτε στο σινεμά, είτε straight to DVD…).

Το σεναριακό εύρημα πατάει ελαφρώς επάνω σε μια λογική τύπου «Σε Ακολουθεί» (2015), με μια κατάρα που «μεταδίδεται» από παίκτη σε παίκτη και πρέπει να βγάλεις από πάνω σου αν θέλεις να παραμείνεις ζωντανός σε τούτον τον κόσμο. Μάλλον (τι να σου εξηγώ τώρα…). Η παρέα της ταινίας που τραβάει το ζόρι του παιχνιδιού, με τη σειρά που καθόταν στο εσωτερικό μιας ερειπωμένης εκκλησίας στην οποία συνέβη το «κακό», θα πρέπει να τηρήσει τους κανόνες του, επιλέγοντας μια δοκιμασία θάρρους ή απαντώντας σε μια πολύ δύσκολη ερώτηση που σε υποχρεώνει να αποκαλύψεις ένα σοβαρό μυστικό που αφορά τον προσωπικό σου βίο ή σχετίζεται με πολύ κοντινό σου πρόσωπο. Όπως μπορεί να φανταστεί ο καθένας, η «αλήθεια» πρέπει να είναι λιγότερο επιβλαβής (όχι ψυχολογικά, όμως, αφού διαλύει τις σχέσεις των ανθρώπων), ενώ το «θάρρος» σίγουρα κρύβει κάτι το θανάσιμο. Οι παίκτες πρέπει εκτός από τη σειρά προτεραιότητας να τηρούν και μια εναλλάξ σειρά στο τι «επιλέγουν», διαφορετικά θα είχαμε βυθιστεί σε βαθύ ύπνο αντί να μετράμε πτώματα! Όχι ότι το τελευταίο έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, αφού το «Θάρρος ή Αλήθεια» έχει χαρακτηριστεί PG-13 διότι περιέχει βίαιες και ενοχλητικές εικόνες, χρήση αλκοόλ, κακοποίηση, υποψία σεξ και ανάρμοστη γλώσσα». Σοκαρίστηκα! (#not)

Κι αν δεν έφτανε μονάχα η απουσία των αιματηρών θανάτων (που σε κάνει να νοσταλγείς το franchise του «Βλέπω το Θάνατό σου», λες και ήταν το αποκορύφωμα του κεφιού για το συγκεκριμένο genre), πρέπει να αντέξεις και μια καθαρά δική σου δοκιμασία, από το κάθισμα του θεατή: να μην πεθάνεις… από τα γέλια, σε φάσεις όπως η «θαρραλέα» βόλτα ηρωίδας γύρω από τη στέγη οικίας, ενώ παράλληλα αδειάζει και ένα μπουκάλι vodka. Εντελώς μυστηριωδώς, στην ακριβώς επόμενη σεκάνς, την ίδια βραδιά, ελάχιστη ώρα αργότερα, η τύπισσα δείχνει sober και ικανή να επικοινωνήσει με τους πάντες. Την «αλήθεια» μου θα την πω: αγανάκτησα!