FreeCinema

Follow us

ΚΩΔΙΚΟΣ 999 (2016)

(TRIPLE 9)

  • ΕΙΔΟΣ: Αστυνομικό Θρίλερ
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζον Χίλκοουτ
  • ΚΑΣΤ: Κέισι Άφλεκ, Τσουέτελ Ετζίοφορ, Άντονι Μάκι, Γούντι Χάρελσον, Κέιτ Γουίνσλετ, Κλίφτον Κόλινς Τζούνιορ, Άαρον Πολ, Γκαλ Γκαντότ, Νόρμαν Ρίντους, Τερίζα Πάλμερ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 115'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ

«Φαμίλια» βρώμικων αστυνομικών εκβιάζεται από «φαμίλια» Ρωσοεβραίων μαφιόζων να επιχειρήσει «αδύνατη» ληστεία. Για να την κάνουν δυνατή σχεδιάζουν να παγιδεύσουν φρέσκο συνάδελφο, ενεργοποιώντας τον κώδικα 999 (τουτέστιν «επείγον – χτυπημένος αστυνομικός»). Το σχέδιό τους, οποία έκπληξις, στραβώνει άσχημα…

Απορίες. Πολλές απορίες προκαλεί αυτή η ταινία. Κατ’ αρχήν, τι δουλειά έχει στις ελληνικές αίθουσες έναν χρόνο μετά την επί της μεγάλης οθόνης διανομή (και… άπατη πορεία) της σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο; Γιατί να μην κάνει πρεμιέρα κατευθείαν στο home cinema, όπου και καλύτερα… αντέχεται και διαθέσιμη είναι ήδη στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού; Άντε μετά να πατάξετε την «πειρατεία»…

Κατά δεύτερον και κυριότερο, όσον αφορά την ταινία αυτή καθεαυτή (και ουχί την άστοχη ελληνική διανομή της): μα, κανείς από τους χαρισματικούς, αδιαμφισβήτητα ταλαντούχους, βραβευμένους και μη συμμετέχοντες, οι οποίοι στριμώχνονται μπροστά από την κάμερα σε ρόλους που – κυριολεκτικά ή φαινομενικά – δεν ξεπερνούν τα 20 λεπτά, δεν έριξε μια ματιά έστω στο σενάριο πριν πει «ναι» σε αυτή την ταινία; Και καλά αυτοί, αλλά ούτε ο Χίλκοουτ, παρόλο που είναι ικανός για παραλίγο θαύματα («Ο Δρόμος», «The Proposition»), μόνο όταν διαθέτει ένα κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές σενάριο ή τις μελωδίες μιας μουσικής ιδιοφυίας (ως σκηνοθέτης music promos / μικρού μήκους για τους Placebo, τον Νικ Κέιβ, τον Τζόνι Κας και τον Μπομπ Ντίλαν, μεταξύ άλλων); Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα τούτης της ταινίας. Ένα. Ουσιαστικό και ανυπέρβλητο. Το φύρδην μίγδην, ανυπόφορα σοβαροφανές, επιτηδευμένο και δη περιστασιακά κατά λάθος αστείο σενάριό της.

Σενάριο, που χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες του ως κούφια, επίπλαστα γκρίζα πιόνια σε ένα και καλά αδυσώπητο παιχνίδι διαφθοράς και διαπλοκής, το οποίο προσπαθεί τόσο να σοκάρει που καταντά κοινότοπο, κλισέ και εκνευριστικά δήθεν. Κανένα κίνητρο, κανένα συναίσθημα, καμία ιδέα, κανένα σημείο γόνιμης επαφής ή λυτρωτικής ταύτισης, τίποτα ανθρώπινο κάτω από τη στυλιζαρισμένη, όλο πόζα επιφάνεια οποιουδήποτε από όσους περνούν από την οθόνη δεν αποκαλύπτεται ή κοινωνείται, αποκλείοντας οποιαδήποτε συναισθηματική εμπλοκή τού θεατή. Έτσι οι απανωτές ανατροπές μόνο στιγμιαία μπορεί να εκπλήξουν. Να συνεπάρουν δεν τα καταφέρνουν, καθώς είναι αδύνατο να ενδιαφερθεί κανείς για όλους αυτούς τους τύπους, που περιφέρονται αποσπασματικά και βιαστικά στην οθόνη και διαπράττουν απίστευτα εγκλήματα στον βωμό μιας γενικής κι αόριστης ιδέας οικογένειας. Συν ότι η αφήγηση αλλάζει διαρκώς κέντρο βάρους / πρωταγωνιστή (ξεκινά από τους Ράσελ του Ρίντους, Μάικλ του Ετζίοφορ και Ιρίνα της Γουίνσλετ, προχωρά στους Μάρκους του Μάκι, Τζέφρι του Χάρελσον, Κρις του Άφλεκ και Γκέιμπ του Πολ, πριν καταλήξει στους Φράνκο του Κόλινς Τζούνιορ και Τζέφρι ξανά μανά), ενώ οι δύο «κυρίες» της υπόθεσης, Γουίνσλετ και Γκαντότ, προκύπτουν… πιο camp πεθαίνεις (ειδικά η Γουίνσλετ ως Ρωσίδα αρχιμαφιόζος βγάζει κατά λάθος ξεκαρδιστικά μάτι). Και ποιος ο λόγος για όλα αυτά;

Ίσως καταλάβεις ότι το ζητούμενο είναι να μπεις στη θέση αυτών των χαρακτήρων, παγιδευμένων στο δολοφονικό αλισβερίσι εξουσίας που οι ίδιοι στήνουν, όπου τίποτα δεν είναι δεδομένο, κανέναν δεν μπορείς να εμπιστευτείς, η ζωή σου είναι αναλώσιμη και οι μόνοι που μπορούν να ελπίζουν σε επιβίωση (και όχι σε νίκη) είναι οι παντελώς αθώοι ή / και αφελείς. Αμέσως, όμως, θα συνειδητοποιήσεις πως και στη θέση τους ήταν αδύνατον να μπεις και πολύ καλύτερα, διαπεραστικά, κινηματογραφικά αλισβερίσια εξουσίας έχεις όχι μόνο δει, αλλά και νιώσει στο πετσί σου. Έτσι θα ρίξεις πίσω σου ως μαύρη πέτρα αυτό το «Triple 9», ξεχνώντας γρήγορα ακόμα και τις όποιες αρετές του: τη λανθάνουσα retro ατμόσφαιρα που το τοποθετεί ιντριγκαδόρικα εκτός χρόνου και του δίνει αίσθηση μεταμοντέρνου γουέστερν. Τις εξαιρετικά γυρισμένες, καλοκουρδισμένες σκηνές των δύο ληστειών, στην αρχή και λίγο πριν το τέλος, που πατούν (φευγαλέα, έστω) γκάζι στο χτυποκάρδι σου. Τη δεόντως κινηματογραφημένη βία, άνευ αποστείρωσης ή ωραιοποίησης. Και τον… Ντάριλ να ‘ναι και ότι να ‘ναι (για τους fans του «The Walking Dead») Νόρμαν Ρίντους.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Όχι αν εκτιμάς τον χρόνο σου και τα ευρώ σου. Ναι, αν έχεις την υπομονή να το περιμένεις στο home cinema, όπου το fast-forward μπορεί να αποδειχτεί πραγματικά σωτήριο.


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.