του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Μια ταινία animation που δεν βγαίνει σε 3D και είναι γυρισμένη με παραδοσιακή – δηλαδή όχι ψηφιακή – τεχνική, αποτελεί πλέον την εξαίρεση στην κινηματογραφική οικογενειακή ψυχαγωγία. Ίσως και κάτι παράδοξο πια, αφού η μεγάλη πλειονότητα των ταινιών κινουμένων σχεδίων δεν είναι απλώς κατασκευασμένες ψηφιακά, αλλά κάνουν και έντονη επίδειξη της τεχνικής τους εξέλιξης. Το «Στην Κορυφή του Κόσμου» αποτελεί μια από τις εξαιρέσεις του σύγχρονου κανόνα, αφού και σχεδιασμένη σε 2D είναι και μια ιστορία παλιομοδίτικη αφηγείται.

Η ιστορία της Σάσα θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα, το οποίο σήμερα, σε μια εποχή που τα περισσότερα animation έχουν φανταστικούς ήρωες με υπερφυσικές ικανότητες έως και… προσωποποιημένα αισθήματα (μην παρεξηγηθώ, οι πιο πολλές φυσικά και είναι εξαιρετικές), ίσως δίνει την εντύπωση του παρωχημένου. Η αλήθεια είναι ότι και τα παιδιά, αλλά και όσοι τα συνοδεύσουν, μπορεί να χρειαστούν λίγο χρόνο για να μπουν στον ρυθμό της ιστορίας, που δεν είναι τόσο «μοντέρνα» ταχύς. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό, ωστόσο, με την ταχύτητα που αναπτύσσονται οι περισσότερες ιστορίες και με το πλήθος πληροφορίας που περιλαμβάνουν. Τούτη η ιστορία μπορεί αρχικά να ξενίσει, πάντως. Και αυτό πρέπει να το έχετε κατά νου.

Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς την αφήγηση της περιπέτειας της Σάσα, που στη βάση της πρόκειται για μια ιστορία ενηλικίωσης, προσωπικού πείσματος και αποφασιστικότητας πέρα από τα στερεότυπα. Η 15χρονη ηρωίδα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά έτσι κι αλλιώς, αφού αντιδρά στην αυστηρότητα των γονιών της, ακόμη και για έναν χορό debutante. Πέραν του «επαναστατημένου» χαρακτήρα της, η Σάσα εστιάζει στο ενδιαφέρον της να αποκαταστήσει το όνομα του παππού της, ο οποίος θεωρείται χαμένος κατά την τελευταία του εξερεύνηση στον Βόρειο Πόλο. Έτσι, θα εγκαταλείψει την Αγία Πετρούπολη του 1882 και θα ξεκινήσει το δικό της θαρραλέο ταξίδι, με διάφορα μέσα, με βασικό σταθμό την εύρεση εργασίας σε ένα εστιατόριο στο οποίο θα έρθει σε επαφή με διαφορετικούς, ασυνήθιστους για εκείνη ανθρώπους.

Η δουλειά που έχει γίνει στο animation της «Κορυφής του Κόσμου» είναι αξιοσημείωτη, τόσο για την υπομονή που χρειάζεται το χειροποίητο σχέδιο, όσο και για τις αισθητικές επιλογές των ανοιχτών χρωμάτων που ταιριάζουν με το παγωμένο τοπίο. Διόλου άδικα, το κοινό του Φεστιβάλ του Ανσί (που ασχολείται αποκλειστικά με το animation) του έδωσε το δικό του βραβείο, διάκριση που κάτι έχει να δηλώσει για το πόσο μπορεί να σε κερδίσει το φιλμ αυτό.