της Κατερίνας Ανδρεάκου

Ο τίτλος είναι ο ίδιος με το διάσημο τραγούδι του Μπρους Σπρίνγκστιν, το οποίο ωστόσο δεν καταφέρνουμε να ακούσουμε στην ταινία, καθώς το κασετόφωνο που φέρνει στην εκκλησία ο Τζιμ για να το παίξει προς τιμήν την μητέρας του, χαλάει. Αυτό αποτελεί και την τελευταία σταγόνα στο ασταθές ποτήρι της ψυχοσύνθεσης του αστυνομικού, ο οποίος καταρρέει συναισθηματικά μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων παρευρισκομένων και, κυρίως, της μικρής του κόρης. Η αλυσιδωτή αντίδραση που ακολουθεί, αποτελεί ένα από τα πιο εκκεντρικά ψυχογραφήματα ανδρικής κατάθλιψης στο σύγχρονο σινεμά.

Ο Τζιμ Κάμινγκς γράφει, σκηνοθετεί, μοντάρει και πρωταγωνιστεί σε αυτή την ιδιόρρυθμη ταινία, η οποία στην ουσία επεκτείνει σε διάρκεια το ομώνυμο μικρού μήκους φιλμ που είχε παρουσιάσει δύο χρόνια νωρίτερα στο Sundance, αποσπώντας βραβεία και διθυράμβους. Βέρα «αμερικανική ανεξάρτητη» παραγωγή, αυτή η μεγάλου μήκους δουλειά σοκάρει και συναρπάζει συχνά με τις ψυχολογικές της μεταπτώσεις, εναλλάσσοντας το «είδος» της από κωμωδία καταστάσεων σε ψυχολογικό δράμα… κυριολεκτικά από τη μια στιγμή στην άλλη, καθώς η εσωτερικευμένη, συσσωρευμένη και ανεξερεύνητη κατάθλιψη του κεντρικού ήρωα λαμβάνει συστηματικά διαφορετικές εκφάνσεις, ιδιαίτερα όταν ο Τζιμ έχει ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τον τοξικό ανδρισμό της δουλειάς του (όντας Αμερικανός αστυνομικός σε μια μικρή πόλη), τη δύσκολη κατάσταση με τη λατρεμένη του κόρη, και τα συναισθήματα απέχθειας και θυμού απέναντι στην πρώην του (και μητέρα του παιδιού του), η οποία προφανώς βρίσκεται στα τελευταία στάδια της εξάρτησής της από τα ναρκωτικά. Προσπαθώντας (και αποτυγχάνοντας) να αψηφήσει την ψυχική ασθένεια που τον απορροφά, και να συνεχίσει τη ζωή του σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ο Τζιμ καταρρέει συναισθηματικά, αποξενώνοντας την ίδια στιγμή άτομα που τον νοιάζονται. Υπάρχει, άραγε, επιστροφή για τον αδέξιο αλλά καλόκαρδο αστυνομικό;

Ο Κάμινγκς στον πρωταγωνιστικό ρόλο τού δημιουργήματός του είναι το λιγότερο εντυπωσιακός. Κρατώντας το ίδιο πρώτο όνομα, ο Τζιμ / ήρωας ξεγυμνώνεται μεταφορικά (και κυριολεκτικά σε κάποια στιγμή) μπροστά στον φακό τού Τζιμ / δημιουργού, αφιλτράριστα ελαττωματικός αλλά ταυτόχρονα και αφόρητα συμπαθής, συχνότερα ένα βήμα πριν την τελειωτική ήττα του πνεύματος και του ψυχισμού του, επιστρέφοντας όμως πάντοτε για μια καλή πράξη (που συνήθως του γυρίζει boomerang, κυρίως λόγω της ευμετάβλητης συμπεριφοράς του) ή για να προστατεύσει την κόρη του, ή για να έχει ένα κραυγαλέο ξέσπασμα με τα κακώς κείμενα της δουλειάς και της καθημερινότητάς του. Η εναρκτήρια σεκάνς της κηδείας αποτελεί ήδη σκηνή ανθολογίας του σύγχρονου ανεξάρτητου σινεμά, ένα one man show που σε κάνει να γελάς αλλά και να τρίζεις τα δόντια σου με την αμηχανία της πλήρους αποτυχίας του επικήδειου λόγου του, την ίδια στιγμή της αναγνώρισης πως αυτός ο νεαρός άνδρας θρηνεί αληθινά για τη μητέρα του και οι προσπάθειές του να την τιμήσει είναι πέρα για πέρα ειλικρινείς – και γι’ αυτό αναπάντεχα συγκινητικές. Ο Κάμινγκς «παίζει» ψυχολογικά με τη μάσκα του κλαυσίγελου σε αυτή την ιδιοσυγκρασιακή «τραγικωμωδία», αν και κάπου στα μισά της ταινίας χάνει τις σωστές ισορροπίες και παγιδεύεται κι ο ίδιος στο αντιφατικό τής αφήγησής του. Ωστόσο, το φινάλε τον δικαιώνει, έστω κι αν αφήνει μια μεγάλη μερίδα του κοινού να αναρωτιέται, καθώς θα ανάβουν τα φώτα του σινεμά: τι στο καλό ήταν αυτό που είδε, τελικά;