του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Τα ωραία φτιαγμένα δικαστικά δράματα είναι πραγματική απόλαυση. Αγορεύσεις, στοιχεία που προκύπτουν από το πουθενά, μαρτυρίες – έκπληξη, μυστικά. Ο χώρος του δικαστηρίου, αν και κλειστός ή μονότονος, μπορεί να είναι το σκηνικό για συναρπαστική δράση.

Όχι, όμως, και στην περίπτωση του «Συνηγόρου Υπεράσπισης». Το courtroom drama μπορεί να είναι υπέροχο, είναι όμως και ένα λίγο-πολύ εξαντλημένο είδος – και χρειάζεται έμπνευση και τεχνική για να μην οδηγήσει σε ακόμη μια ταινία της σειράς. Από την άλλη πλευρά, η τηλεόραση είναι πια γεμάτη από τέτοιες ιστορίες και μάλιστα ιδιαίτερα καλοφτιαγμένες. Πες μου ότι δεν έχεις κολλήσει με ένα τυχαίο επεισόδιο του «Νόμος και Τάξη», ενώ και πιο πρόσφατες δουλειές, όπως το εξαιρετικό «American Crime Story: The People V. O.J. Simpson», σε κρατούν καθηλωμένο με την ακρίβεια της παραγωγής, αν και γνωρίζεις με λεπτομέρειες τι συνέβη και ποια ήταν η έκβαση της υπόθεσης.

Ο «Συνήγορος Υπεράσπισης» έχει, λοιπόν, να αναμετρηθεί με αντιδίκους σ’ ένα πολύ ανταγωνιστικό πεδίο. Και ενώ είναι μια αξιοπρεπής παραγωγή σε γενικές γραμμές, γύρισμα και ερμηνείες, η ταινία έχει πολλές ελλείψεις όσον αφορά τον παράγοντα «έκπληξη» και την ανάπτυξη ρυθμού που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή.

Το θύμα δεν το λυπάται κανείς, όπως μπορεί να καταλάβει κάποιος σύντομα. Ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος, αυταρχικός και βίαιος απέναντι στη γυναίκα και τον γιο του. Όταν, λοιπόν, το παιδί κατηγορηθεί για τη δολοφονία του, την οποία έχει ομολογήσει ήδη, η υπόθεση μοιάζει εύκολη. Για τον δικηγόρο τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα, αφού ο Μάικ, ο κατηγορούμενος, κρατά διαρκώς το στόμα του κλειστό. Η μαρτυρία του στη συνέχεια θα ξεκλειδώσει κάπως την πλοκή, αλλά και πάλι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά στο τέλος.

Το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας αρχίζει από το σενάριο του Νίκολας Καζάν, που σέρνει τις ανατροπές και τις εκπλήξεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε όταν τελικά προκύπτουν να μην κάνουν πια καμία εντύπωση. Το ίδιο και η σκηνοθεσία της Κόρτνι Χαντ, που άνευρα παρακολουθεί το story και βάζει τον Κιάνου Ριβς (που δεν πρόκειται ποτέ να πάρει Lifetime Achievement Award…) να αφηγείται με voice-over (μπλιαχ) πράγματα που ήδη βλέπεις ή μπορείς να καταλάβεις. Στην τύχη της έχει αφεθεί η Ρενέ Ζελβέγκερ, στον ελλιπώς γραμμένο ρόλο τής μητέρας, κάνοντας ό,τι μπορεί καλύτερο, δηλαδή να φαίνεται δυστυχισμένη και απορημένη.