του Νίκου Παλάτου

Εάν διαβάσατε τη σύντομη περίληψη και είστε βέβαιοι πως… κάτι πολύ πρόσφατο θυμίζει, αλλά μπερδεύεστε από την απουσία συγκεκριμένης «κωδικής» λέξης στον τίτλο, μην ανησυχείτε, δεν έχετε κάνει λάθος. Ναι, πρόκειται για ένα ακόμα remake του εκ Γαλλίας grand succés «Άθικτοι» (2011), αμερικανικό αυτή τη φορά, το οποίο παίρνει τη σκυτάλη από το αργεντίνικο και αριστοτεχνικά βαπτισμένο από την ντόπια διανομή «Λατίνοι και Άθικτοι» (2016)! Η λέξη κλειδί «άθικτοι» που συνδέει τα προαναφερθέντα απουσιάζει από τον τίτλο τούτης της νέας version, δημιουργώντας ίσως ένα μικρό μπέρδεμα αναφορικά με τις ρίζες της (θα χανόταν, δηλαδή, ο κόσμος να το έλεγαν «Αμερικάνοι και Άθικτοι», ώστε να ξέρουμε αμέσως για τι πράγμα μιλάμε;), αυτή όμως δεν είναι παρά μια ασήμαντη διαφορά. Διότι η μεγαλύτερη διαφοροποίηση που υπάρχει εδώ σε σχέση με τα προηγούμενα, είναι πως «Η Θετική Πλευρά της Ζωής» αποτελεί ουσιαστικά ένα κοινωνικό δράμα (με μικρές «χιουμοριστικές» πινελιές) και όχι μία feelgood κωμωδία σαν εκείνη που πρωτοείδαμε την άνοιξη του ‘12.

Ο Φίλιπ Λακάς, πάμπλουτος Νεοϋορκέζος businessman, συγγραφέας ευπώλητων βιβλίων σχετικών με το επιχειρηματικό marketing και λάτρης των τεχνών με ιδιαίτερη αδυναμία στη ζωγραφική και την όπερα, μετά από το ατύχημα που τον έχει καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο έχει χάσει κάθε θέληση για ζωή. Παρά τη σφοδρή αντίδραση της πιστής του γραμματέως, Ιβόν, η οποία διαχειρίζεται ό,τι έχει να κάνει με την καθημερινότητά του, παραβλέπει μια σειρά φαινομενικά κατάλληλων για τη θέση του φροντιστή του, καταλήγοντας στο χυμαδιό Ντελ, έχοντας «δει» προφανώς σε αυτόν κάτι που λείπει από τους δεκάδες comme il faut υποψηφίους. Αυτός είναι ένας άρτι αποφυλακισθείς μαύρος, χωρισμένος πατέρας ενός μικρού αγοριού, ο οποίος έχει βρεθεί να αναζητά δουλειά περισσότερο με το ζόρι παρά γιατί το θέλει, μιας και έτσι του έχει επιβληθεί από τον υπεύθυνο αναστολών. Δέχεται αμέσως τη θέση που του προσφέρεται, αφού η απουσία οποιασδήποτε σχετικής πείρας αντισταθμίζεται τόσο από τα εξωπραγματικά χρήματα που θα κερδίζει, όσο και από τη θετική εντύπωση που θα μπορεί επιτέλους να κάνει στην πρώην γυναίκα του και τον αποξενωμένο γιο του, οι οποίοι τον θεωρούν χρόνια τώρα χαμένο κορμί.

Ο σκηνοθέτης Νιλ Μπέργκερ πατάει εκ νέου στο «εύρημα» της φιλίας ανάμεσα σε δύο τύπους που προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς κόσμους, επιλέγοντας όμως να ρίξει δραματικούς ως επί το πλείστον τόνους στο buddy εγχείρημα του. Οδηγεί έτσι σε χαμηλότονα μονοπάτια τον μάλλον ασυγκράτητο Κέβιν Χαρτ (ομολογώ πως με είχε λούσει κρύος ιδρώτας αναλογιζόμενος πόσο ανεξέλεγκτα μπορούσε να σολάρει στο ρόλο ταμάμ που κρατούσε ιδανικά ο Ομάρ Σι στη γαλλική ταινία), πλην όμως πετυχαίνει μια τρύπα στο νερό, μιας και ο Αμερικανός κωμικός αποδεικνύει περίτρανα πόσο ανεπαρκής ηθοποιός είναι επί το γενικότερον! Σε αντιδιαστολή, ασφαλώς, με τους Κράνστον και Κίντμαν, οι οποίοι ταλέντο έχουν, πέφτουν όμως για ακόμα μια φορά (εσχάτως στην καριέρα τους) θύματα μιας παντελώς άστοχης επιλογής.

Από την άλλη, βέβαια, τα αστεία με τα οποία διανθίζει την προσαρμογή του σεναρίου των πρώτων διδαξάντων Νακάς – Τολεντανό ο πρωτοεμφανιζόμενος γραφιάς Τζον Χάρτμιρ, επιβεβαιώνουν το… ορθόν της αλλαγής πορείας πλεύσης που επιχειρείται εδώ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το έργο έχει πετύχει και κάτι το ενδελεχές από δραματικής σκοπιάς, αφού τα πάντα είναι άψυχα, επίπεδα και αφόρητα κοινότυπα. Κατά τη διάρκεια της απροσδόκητης και ολοσδιότελα μη πειστικής σχέσης που δημιουργείται ανάμεσα σε Φίλιπ και Ντελ, το δήθεν χιούμορ έχει να κάνει με επεισόδια τύπου βινιέτας, όπου ο πρώτος εισάγει τον δεύτερο στο μεγαλείο της κλασικής μουσικής και του Πουτσίνι, του ξυπνά με κάποιον μυστήριο τρόπο κρυφό «ταλέντο» στη ζωγραφική (καταφέρνοντας, μάλιστα, να πουλήσει έναντι σεβαστού ποσού το ανοσιούργημα που με αθώα χαριτωμενιά δημιουργεί) ή τον αφήνει να οδηγήσει κάποιο από τα πολυτελή αυτοκίνητά του ώστε να του δώσει την ευκαιρία να κάνει το κομμάτι του. Για να τον ευχαριστήσει από τη μεριά του για το καλό που του κάνει, ο Ντελ τού μαθαίνει τις μικρές χαρές της ζωής, δηλαδή να τρώει ζουμερά hot dogs, να καπνίζει «φούντα» μυρωδάτη και να ακούει (άμα λάχει) Αρίθα Φράνκλιν, έτσι για την αλητεία. Μιλάμε (όπως είναι ευκόλως κατανοητό) για… «τρελό γέλιο», που σαν κερασάκι στην τούρτα φέρει σεκάνς αποστασιοποιημένης εκμάθησης αντικατάστασης καθετήρα, μετά σχετικής απροθυμίας εκφοράς της λέξης «πέος». Χιούμορ για το πέος (#diplhs), δηλαδή.

Το πιο δύσκολα πιστευτό στην υπόθεση (που για κάποιον σαδιστικό λόγο χρειάζεται δύο ολόκληρες ώρες για να ξετυλιχτεί!) είναι πως αυτή βασίζεται σε αληθινή ιστορία όπως μας ενημερώνει η σχετική κάρτα στην αρχή. Η πρόσληψη του Ντελ στερείται κάθε λογικής, ενώ ουδέποτε γίνεται προσπάθεια να διευκρινιστεί το κίνητρο που βρίσκεται πίσω από αυτή την ενέργεια του Φίλιπ, η οποία αποκτά περίπου τον χαρακτήρα του θέσφατου. Η μία ανοησία διαδέχεται την άλλη (το σπάσιμο πολύτιμων έργων τέχνης εν μέσω γενέθλιου party, φερ’ ειπείν), με τη γνωστή… από τα προηγούμενα συναισθηματική υποπλοκή του επιστολικού έρωτα να παίρνει εδώ μία απρόσμενη εξέλιξη μ’ έναν ολοκληρωτικά γλυκανάλατο τρόπο, οδηγώντας την πλοκή εν μέσω δήθεν ενδοσκόπησης των δύο κεντρικών ηρώων σε ένα συναισθηματικά αποστειρωμένο φινάλε.