FreeCinema

Follow us

Η ΑΟΡΑΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ (2013)

(THE INVISIBLE WOMAN)

  • ΕΙΔΟΣ: Βιογραφικό Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρέιφ Φάινς
  • ΚΑΣΤ: Φελίσιτι Τζόουνς, Ρέιφ Φάινς, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Τομ Χολάντερ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 111’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ

Ατάλαντη ηθοποιός (που είναι το επάγγελμα της οικογένειάς της), αλλά εξαιρετικά διαβασμένη, διανοούμενη, μόλις ενήλικη νεαρά, η Νελ γοητεύει τον παντρεμένο και με μισή ντουζίνα παιδιά Κάρολο Ντίκενς, στο απόγειο της καριέρας του. Παρά τους δισταγμούς της και με παρότρυνση της μητέρας της, γίνεται μυστική ερωμένη τού διάσημου συγγραφέα μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η έμπνευση δε μου περισσεύει τις τελευταίες μέρες. Δυσκολεύομαι να περάσω τις σκέψεις μου στον γραπτό λόγο, καθώς ένα writer’s block με περιτριγυρίζει επικίνδυνα. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, μισή… δυσκολία / ντροπή δική μου, και μισή αυτού του κινηματογραφικού πονήματος, το οποίο καλούμαι να σχολιάσω. Γιατί ένα είναι σίγουρο: ούτε αυτής της ταινίας εποχής, αποκάλυψης άγνωστων πτυχών τής αληθινής ζωής μιας τεράστιας ιστορικής προσωπικότητας της περισσεύει έμπνευση…

Στην κατασκευή της είναι άρτια και όχι τυχαία υποψήφια για Όσκαρ κοστουμιών στη φετινή απονομή. Δεν είναι, όμως, μόνο η… ντυμένη όψη τής Βρετανίας του 1850 και μετά που μεταγγίζεται εύστοχα στο πανί. Είναι και το καλλιτεχνικό και κοινωνικό κλίμα τής εποχής, που μετουσιώνεται σε σινεμά σχεδόν αυτούσιο. Αφενός τόσο η χαρακτηριστική τόλμη των (ανδρών) καλλιτεχνών να πρωτοπορήσουν και να ζήσουν κόντρα στις συμβάσεις και τον καθωσπρεπισμό, όσο και η μεγαλύτερη ελευθερία και ανοχή που απολάμβαναν (και απολαμβάνουν ακόμα) τα αρσενικά να εκπληρώσουν της «παράνομες» επιθυμίες τους, σου ερεθίζουν τη σκέψη. Από την άλλη, η τραγωδία που βίωναν οι γυναίκες εκείνης της εποχής του «πολιτισμένου» κόσμου (και βιώνουν ακόμα σε υπερβολικά πολλές γωνιές του «απολίτιστου» πλανήτη), σου γρατζουνά ενοχλητικά τη συνείδηση. Εγκλωβισμένες σε τρεις και μόνο, άκαμπτους κοινωνικούς ρόλους (εκείνους της συζύγου, της μητέρας και της παλλακίδας), ακροβατούν διαρκώς σε μια οδυνηρά αιχμηρή κόψη. Πρώτα, ανάμεσα στην κοινωνικά έκνομη ανάγκη του μυαλού τους για τροφή και στα παράλογα, κι όμως λιγότερο απαράδεκτα σκιρτήματα της καρδιάς τους. Μετά, μεταξύ του θαυμασμού τους για το δημιουργικό μεγαλείο του συντρόφου τους (η Νελ υποκύπτει οριστικά στο flirt του Ντίκενς, όταν της ζητά τη γνώμη της για το τέλος του «Μεγάλες Προσδοκίες»), και της απέχθειάς τους για τη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τις νόμιμες συζύγους τους (η Νελ προφανώς υποφέρει και διαμαρτύρεται έντονα κάθε φορά που ο Κάρολος ντροπιάζει σχεδόν μοχθηρά την Κάθριν Ντίκενς, που στο κάτω-κάτω της γραφής υπήρξε άψογη στο ρόλο τής συζύγου και μητέρας). Και, τέλος, στο ενδιάμεσο του κοινωνικά εκπληρωμένου, δημόσιου παρόντος τους (υποδειγματική σύζυγος και μητέρα πλέον η Νελ, θυμάται το παρελθόν της με τον Ντίκενς σε flashback) με το στοιχειωμένο, κρυφό παρελθόν τής αυτοεκπλήρωσης τους.

Ωστόσο, στην καρδιά της, στην ψυχή της, αυτή η «Γυναίκα» παραμένει, όνομα και πράγμα, «Αόρατη». Χωρίς ουσία, χωρίς χτυποκάρδι, χωρίς λαχτάρα. Τι και αν ο σκηνοθέτης Φάινς, με τη συνέργεια του μοντάζ του εικονοποιούν μεθυστικά τα συνεχή, αθόρυβα πέρα-δώθε στο χρόνο. Τι και αν, για να αφουγκραστεί όσο ανείπωτα κοχλάζουν στη σιωπή, πότε κολλά την κάμερα του σαν ευαίσθητο, αφοπλιστικό χάδι στα μάτια, στα πρόσωπα και στα χέρια των ηρώων του, και πότε, καθώς οι νότες της μουσικής τού soundtrack αγγίζουν το ζενίθ τους, κρατά μεγάλες αποστάσεις, ώστε να συλλάβει όλο το μεγαλείο της άμπωτης, στην παραλία όπου τρέχει η μαυροντυμένη Νελ. Τι και αν, τέλος, ο ηθοποιός Φάινς ενσαρκώνει με σοφή εγκράτεια τον Ντίκενς, αφήνοντας την υπόκωφα εκρηκτική Τζόουνς να λάμψει και να αναδείξει τη Νελ της σε πραγματική, αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια (όταν, λίγο πριν απ’ το φινάλε, αποκαλύπτει επιτέλους στον παπά το μυστικό της, γίνεται ανεξίτηλα σπαρακτική). Το ερωτικό, απροσπέραστο και ξεχωριστό (αφού αντίθετα με τη συλλογική αντίληψη, περνά και γεννιέται από το μυαλό) πάθος μεταξύ αυτών των δύο – εκείνου διάσημου, εκείνης παραγνωρισμένης – διανοούμενων δεν αναπνέει στιγμή στην οθόνη. Δε διαπερνά το δέρμα. Δεν πυρακτώνει τις αισθήσεις. Δε φτάνει στην καρδιά. Αχ, ρε Ανγκ Λι («Το Μυστικό του Brokeback Mountain», «Προσοχή: Πόθος»), πού είσαι όταν σε χρειαζόμαστε;

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Σου έχει εξηγήσει το… όνειρο ο Φραγκούλης για το μυστήριο με τα «δύο αστεράκια»; Ε, μελέτησε ξανά, προσεκτικά, τη νούμερο 1 μέθοδο αποκωδικοποίησής του και θα καταλάβεις ακριβώς για τι ταινία μιλάμε. Ενδιαφέρουσα. Απλά. Άντε, ίσως, και λίγο πιο ελκυστική σε όσους γουστάρουν… κουλτουρέ κουτσομπολιό και επ’ αφορμής της κατεβάσουν εγκυκλοπαίδειες για να μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες της κρυφής, προσωπικής ζωής τού Ντίκενς.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.