του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ο Γουίλεμ Νταφόου υποδύεται τον άνδρα που όταν καταφτάνει στην Αυστραλία συστήνεται ως Μάρτιν Ντέιβιντ, απεσταλμένος πανεπιστημίου, για να μελετήσει το πιο γνωστό ζώο της περιοχής, τον διάβολο της Τασμανίας. Η πραγματικότητα, όμως, είναι αρκετά διαφορετική. Ο Ντέιβιντ (αν είναι αυτό το πραγματικό του όνομα) είναι ουσιαστικά μισθοφόρος με άγνωστο παρελθόν, τον οποίο έχει προσλάβει μία εταιρεία βιοτεχνολογικών προϊόντων με στόχο να φέρει αποδείξεις και στοιχεία για την ύπαρξη του περίφημου τίγρη. Οι επίσημες αναφορές λένε ότι το ζώο έχει εκλείψει εδώ και δεκαετίες, όμως, τα στόματα των ντόπιων μαρτυρούν ιστορίες για τα τελευταία επιζήσαντα άτομα του είδους που τριγυρίζουν στα άγρια τοπία της περιοχής.

Εκεί ο Ντέιβιντ δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τις αντιξοότητες της φύσης αλλά και τους ίδιους τους ντόπιους, που φαίνεται να κατέχουν τα πρωτεία ως αφιλόξενοι. Βρίσκει κατάλυμα στο σπίτι ενός άλλου ερευνητή του πανεπιστημίου, ο οποίος αγνοείται εδώ και κάποιες εβδομάδες, αφήνοντας πίσω του δύο παιδιά και μια γυναίκα σε ημικωματώδη κατάσταση, που δεν μπορεί να διαχειριστεί την απώλεια. Ο Ντέιβιντ θα έρθει πιο κοντά από όσο (μάλλον) επιθυμεί με την οικογένεια, και σταδιακά θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο την επιρροή της φύσης στην αποστολή του, καθώς το φυσικό τοπίο θα αρχίσει να γίνεται βασικός παράγοντας της μεταστροφής του.

Είναι εντυπωσιακό το πόσες ταινίες που προέρχονται από την Αυστραλία τοποθετούν σε πρώτο πλάνο την ίδια τη φύση. Μεγαλειώδες, εντυπωσιακό αλλά και ταυτόχρονα εξαιρετικά επικίνδυνο, το φυσικό περιβάλλον της Αυστραλίας αποτελεί το κατάλληλο σκηνικό για ταινίες που θέλουν να εξερευνήσουν τη δύναμη των περιβαλλοντικών στοιχείων πάνω στον άνθρωπο. O «Κυνηγός» του Ντάνιελ Νέτχαϊμ δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτή την προσέγγιση. Απλώνει τη μαγεία των αυστραλέζικων τοπίων σε ευρεία πλάνα ομορφιάς και καταφέρνει να μεταδώσει την άγρια μεταφορά της περιοχής, που περιγράφει η Τζούλια Λι (η σκηνοθέτις της περσινής «Ωραίας Κοιμωμένης» των Καννών) στο συγγραφικό της ντεμπούτο, του οποίου μεταφορά αποτελεί το φιλμ.

Μέσα στην αυστηρότητα και την αγριότητα του περιβάλλοντος, δεν αποτελεί έκπληξη που ο Νταφόου ταιριάζει τόσο ιδανικά στο σύνολο. Αν και εξαιρετικός ηθοποιός, σπάνια αναλαμβάνει πρωταγωνιστικούς ρόλους και είναι πάντα ευχάριστη έκπληξη όταν αποτελεί την κινητήριο δύναμη μιας ταινίας. Στον «Κυνηγό», σταδιακά ο χαρακτήρας του αρχίζει να αποκτά κι άλλες πτυχές, πέρα από την αρχική αποστασιοποίηση προς τα δρώμενα, και ο ηθοποιός καταφέρνει να μεταδώσει κάθε λεπτή μεταστροφή με μαεστρία. Οι ρόλοι του κυνηγού και του θηράματος αρχίζουν και μπλέκονται και είναι εμφανείς οι παραλληλισμοί του Ντέιβιντ με τον τίγρη της Τασμανίας, ίσως κατά στιγμές περισσότερο από όσο θα έπρεπε.

Είναι, λοιπόν, απογοητευτικό που η ίδια η ταινία, καθώς βαδίζει προς την τρίτη πράξη της, χάνει το ρυθμό, οδηγεί άτσαλα τις εξελίξεις και απομακρύνεται από τα δυνατά στοιχεία της (το φυσικό περιβάλλον και τον πρωταγωνιστή), στα οποία βασίζεται αναμφισβήτητα στην αρχή. Ενώ η αρχική προσέγγιση προβάλλει μια εσωτερικότητα και μια ανθρωποκεντρική ανάπτυξη, η ολοκλήρωση της ιστορίας φαντάζει εύκολη και χωρίς επαρκή στοιχειοθέτηση. Ειδικά η βιαστική λύση της ιστορίας χαρακτηρίζεται από μια απότομη αλλαγή ύφους που ξενίζει.

Ευτυχώς, η ταινία ολοκληρώνεται πριν καταστρέψει όλες τις αρχικές θετικές εντυπώσεις, με κυριότερο ευνοημένο της κατάστασης τον ίδιο τον Νταφόου, που μετατρέπει το ιδιότυπο αυτό θρίλερ σε μια ιστορία εσωτερικής αναζήτησης. Αν μόνο είχε και καλύτερη υποστήριξη μέχρι το τέλος…