της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Το σινεμά του Χάλστρεμ θέλει πια προσοχή. Γιατί μπορεί να σε… λιγώσει από την υπερβολική γλύκα – σαν πηγμένο στη ζάχαρη γλυκό, που μπορεί να σε παραπλανήσει με μερικές στιγμές απόλαυσης, αλλά αργά ή γρήγορα σου κάθεται βαρύ κι ασήκωτο στο στομάχι. Τίποτα πια στο σινεμά του δε θυμίζει κάτι από τη σουηδική («Σαν Αδέσποτο Σκυλί» του 1985) ή την αμερικάνικη («Τι Βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ;» του 1993) δημιουργική του κορύφωση. Οι απόπειρές του σε πιο σοβαρά, δραματικά είδη (σαν τον περσινό «Υπνωτιστή») έχουν πάψει εδώ και καιρό να βγάζουν νόημα ή να εμπλέκουν ουσιαστικά το θεατή (από την εποχή των σφόδρα υπερτιμημένων, αν θες τη γνώμη μου, «Θέα στον Ωκεανό» και «Ναυτιλιακά Νέα»). Κι ενώ, στην καλύτερη περίπτωση, οι κομεντί του σαν αυτό το «Ταξίδι» βλέπονται (κάπως), είπαμε: ενδέχεται η υπεργλυκαιμία να χτυπήσει κόκκινο.

Σα συνοδευτικό κομμάτι τού εν έτει 2000, χαλστρεμικού «Chocolat», θα σου ανοίξει την όρεξη για gourmet ή έστω καλοφτιαγμένο, παραδοσιακό φαΐ, όπως εκείνο σε έστελνε ντουγρού σε ζαχαροπλαστείο για μερακλήδικα γλυκά με σοκολάτα. Και αυτό από μόνο του ίσως σταθεί ικανό να κρατήσει σε εγρήγορση το ενδιαφέρον σου, ιδιαίτερα αν είσαι καλοφαγάς ή δεν είχες πρόσφατα άλλες γαστριμαργικές, κινηματογραφικές εμπειρίες (σαν το «Chef», π.χ.), που κινηματογραφούσαν πολύ πιο αποτελεσματικά, λαχταριστά, την προετοιμασία και την παρασκευή τού φαγητού. Γιατί κατά τα άλλα, τούτο το φιλμ είναι τόσο φορτωμένο όχι μόνο με όλα τα κλισέ τού συγκεκριμένου είδους dramedy, αλλά και με εκείνα του σινεμά του Χάλστρεμ, που είναι ικανό να σε ρίξει σε… κώμα.

Από πού να αρχίσω, και πού να τελειώσω. Από τη σαφώς φιλτραρισμένη, «καρτ-ποσταλικά» όμορφη, αδικαιολόγητα νοσταλγική και αφελώς παραμυθένια απεικόνιση του γαλλικού χωριού και των κατοίκων του; Από τους διαλόγους, που ανεξήγητα, αναποφάσιστα, αιφνίδια, περνούν από τα γαλλικά, στα αγγλικά με γαλλική προφορά, ακόμα και όταν μιλούν οι Γάλλοι ήρωες μεταξύ τους; Από την εντελώς προβλέψιμη εξέλιξη αμφότερων των ρομάντζων μεταξύ τής μαντάμ Μαλορί και του μπαμπά Καντάμ (οι Μίρεν και Πούρι, αμφότεροι σε ρόλους που μπορούν να παίξουν και στον ύπνο τους), καθώς και του μεγάλου γιού Χασάν Καντάμ και της νεαρής, ανερχόμενης μαγείρισσας στην κουζίνα της μαντάμ Μαλορί, Μαργκαρίτ; Από την εξωφρενική, επίσης κάθε άλλο παρά απρόοπτη, ευκολία, με την οποία ξεπερνιούνται οι όποιες δυσκολίες τής καθημερινότητας ή τα εμπόδια στις (ανταγωνιστικές) σχέσεις μεταξύ των ηρώων; Ή τέλος, από την εκνευριστική – συνήθη σε ταινία του Χάλστρεμ – αδυναμία των παιδιών (spoiler alert!) να ανοίξουν τα φτερά τους και να εκπληρώσουν τον καλύτερο εαυτό τους μακριά από τους γονείς και την οικογενειακή εστία; Μπούχτισες με όλες αυτές τις ερωτήσεις; Ε, φαντάσου τι θα πάθεις με την ταινία…