της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Το πρωτότυπο «Hangover» δε με κέρδισε αμέσως. Δεν ήταν πως δεν το είχα βρει αρκετά αστείο. Κάθε άλλο. Είχα γελάσει πολύ και σε 2-3 σκηνές δυνατά και μετά δακρύων (πρωινό ξύπνημα με Γκαλιφιανάκις εναντίων τίγρη, αναφορά στον «Άνθρωπο της Βροχής», αυστηρώς ακατάλληλες φωτογραφίες στους τίτλους τέλους…). Απλά το ήθελα ακόμα πιο ανατρεπτικό – κάτι παραπάνω από ένα ξέφρενο bachelor party στο Βέγκας, με πειραγμένο μεν, μοιραίο δε happy end έναν κλασικό, όλο φρου-φρου και αρώματα γάμο.

Μετά, όμως, πέρασε ο καιρός και το… hangover από το «Hangover» επέμενε. Κάθε φορά που το πετύχαινα στην τηλεόραση κολλούσα. Και κάθε φορά πέθαινα στα γέλια. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως ήταν μια πραγματικά επιτυχημένη κωμωδία, ακριβώς γιατί δεν ήταν υπερβολικά ανατρεπτική. Οι ήρωές της ήταν ιδιότροποι, αλλά όχι τόσο ώστε να γίνουν ασυνήθιστοι και απρόσιτοι. Άνθρωποι τις διπλανής πόρτας, με άλλα λόγια. Το προσγειωμένο, συνειδητά νοικοκυρεμένο ομορφόπαιδο Φιλ του Κούπερ, που βλέπει και πέρα από τη μύτη του, το καλό, nerdy παιδί Στου του Χελμς, που, ως σωστός «μα****μαγνήτης», ταλαιπωρείται από τη σκύλα μνηστή του, και ο αλαφροΐσκιωτος, κακομαθημένος βενιαμίν Άλαν του Γκαλιφιανάκις, που έχει πατήσει τα 40, αλλά στο μυαλό παραμένει αθεράπευτος έφηβος, με μοναδικό – πάση, εξωφρενική θυσία – σκοπό ζωής το ταίριασμά του στην πιο περίφημη / περιβόητη / πολυπόθητη παρέα του «σχολείου», είναι δικοί μας άνθρωποι. Ακόμα και τα κορίτσια, που επί της οθόνης μένουν πίσω, για να οργανώσουν το γάμο, μπορούν εύκολα να αναγνωρίσουν στους τρεις τους χαρακτηριστικά του πατέρα, του αδελφού, του νυν ή του πρώην γκόμενου, του συζύγου, ώστε να συμμετάσχουν και αυτές, εμμέσως, πλην σαφώς, στο τρελό, παράνομο και δη κωμικοτραγικά ξεκαρδιστικό ξεσάλωμα / εκτόνωση στην Πόλη της Αμαρτίας.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, το προ διετίας, πρώτο sequel του κλασικού πλέον πρωτοτύπου ήταν μια τεράστια, εκκωφαντική απογοήτευση. Προκλητικό, τολμηρό και ανατρεπτικό όσο καμία άλλη – αυτοαποκαλούμενη – κωμωδία του αμερικανικού mainstream, το «Hangover 2» δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου αστείο (εκτός ίσως από τις και εδώ αυστηρά ακατάλληλες φωτογραφίες στους τίτλους τέλους). Εκείνη τη φορά, βλέπεις, δεν κατάφερε, με διάθεση (αυτο)σαρκασμού, να συμπάσχει με την πρωταγωνιστική του τριάδα. Αντίθετα, έκανε το λάθος να προσπαθήσει να γελάσει εις βάρος της, εμπαίζοντας και χλευάζοντάς την, με ανεξήγητη, ανεξέλεγκτη κακιασμένη μανία: ο Άλαν χάνει τα μαλλιά του, ο Φιλ τρώει σφαίρα, ενώ ο Στου (που ετοιμάζεται να παντρευτεί τη γλυκύτατη γυναίκα της ζωής του και ελάχιστη ανάγκη εκτόνωσης έχει πια) κονομάει και τατουάζ στο πρόσωπο και ακούσια, α λα «Το Παιχνίδι των Λυγμών», σεξουαλική εμπειρία. Όλοι τους, περισσότερο ή λιγότερο, χάνουν όχι μόνο την αξιοπρέπεια, αλλά και την οικειότητά τους. Το μόνο που έμενε πλέον να μοιραστούμε μαζί τους είναι τις απανωτές, άνευ λόγου και αιτίας, προσβολές. Εάν αυτές, όμως, είναι κενές (χωρίς το καίριο σατιρικό υπόβαθρο του «Μπόρατ» π.χ., να σχολιάζει εξωφρενικά αθυρόστομα και εύστοχα το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι), η διασκέδαση ακυρώνεται και το γέλιο παγώνει στα χείλη. Αν ποτέ φτάσει σε αυτά…

Ευτυχώς, χάρη σε αυτό, το αποχαιρετιστήριο, τρίτο και τελευταίο «Hangover», το γέλιο έφτασε στα – δικά μου τουλάχιστον – χείλη, συχνό και άφθονο. Μπορεί σε ένταση να μην ήταν τόσο δυνατό και μετά δακρύων χορταστικό όσο την πρώτη φορά (ή όσο του, όχι καθαρόαιμη κωμωδία, ασύλληπτα όμως διασκεδαστικού «Fast & Furious 6», που έφαγε λάχανο το «Hangover 3» στο αμερικανικό box-office), αλλά ήταν εκεί, και σε 3-4 σκηνές παρατεταμένο (κεφάλι καμηλοπάρδαλης σε παρμπρίζ οικογενειακού αυτοκινήτου, εισβολή σε σπίτι / απενεργοποίηση συναγερμού στα τέσσερα, με κολάρα σκύλων και αχρωματοψία, α λα άτσαλη «Mission Impossible» προσγείωση σε ρετιρέ ξενοδοχείου, Μελίσα ΜακΚάρθι δις ως το αντικείμενο του πόθου του Άλαν, πρωινό ξύπνημα μετά από προφανώς ξέφρενο γαμήλιο party στους τίτλους τέλους). Μπορεί ο Άλαν να βγαίνει πλέον μπροστά, ως ξεκάθαρος πρωταγωνιστής, αλλά καθόλου δε με χάλασε. Αφενός, ήταν ο πιο εκκεντρικός και ανώριμος, άρα με τα περισσότερα περιθώρια εξέλιξης χαρακτήρας της τριάδας, ενώ αφετέρου πραγματικά απολαμβάνω το ίδιον, υπόκωφου, λεπτών ισορροπιών και κάθε άλλο παρά επαναλαμβανόμενου ή εύκολου κωμικού μεγαλείου, του Γκαλιφιανάκις.

Μπορεί επίσης η παρουσία του δαιμόνιου, μικροσκοπικού κύριου Τσάου να είναι αρκετά μεγαλύτερη σε διάρκεια και πιο καταλυτική σε σημασία από ό,τι στο ξεκαρδιστικό… μέτρον άριστον πέρασμά του στο πρώτο φιλμ. Ουδεμία σχέση έχει, όμως, με τα εκνευριστικά, καταχρηστικά και υστερικά solo του στο «Hangover 2», και προκύπτει ως το ιδανικό αντίβαρο στον νεοφερμένο, βαρύ και ασήκωτο «κακό» του Γκούντμαν. Μπορεί τέλος, αυτή τη φορά, αντίθετα με τις προηγούμενες, όλα να ξεκινούν με ένα «οικογενειακό συμβούλιο» / παρέμβαση σωτηρίας του Άλαν και να καταλήγουν σε ένα hangover, αλλά όχι μόνο ξαναβρίσκουμε τους ανθρώπους μας, την παρέα μας, πιο προσιτούς και δεμένους από ποτέ, γινόμαστε και άρρηκτο κομμάτι της περισσότερο από ποτέ. Γιατί τώρα, το ξύπνημα μετά το ξεσάλωμα (όπου παρούσα είναι πλέον και η νύφη!) δε χρειάζεται περαιτέρω περιγραφές, ιστορίες και εξηγήσεις. Σα να ανταλλάσουμε βουβά, μόνο ως υπονοούμενο, ένα ξεκαρδιστικό inside joke, όλοι μας μπορούμε να υποθέσουμε με μεγάλη ακρίβεια τι συνέβη πριν και τι πρόκειται να συμβεί μετά και από αυτό το hangover…