FreeCinema

Follow us

Η ΚΑΤΑΡΑ (2020)

(THE GRUDGE)

  • ΕΙΔΟΣ: Τρόμου
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκολας Πες
  • ΚΑΣΤ: Άντρεα Ράιζμποροου, Ντεμιάν Μπιτσίρ, Λιν Σέι, Τζον Τσο, Τζάκι Γουίβερ, Φράνκι Φέιζον, Τάρα Γουέστγουντ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 93'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Εκδικητικό πνεύμα στοιχειώνει σπίτι στο οποίο είχε διαπραχθεί οικογενειακό έγκλημα, ρίχνοντας θανατικό σε οποιονδήποτε μπαίνει εντός του. Δίδυμο αστυνομικών ντετέκτιβ αντιλαμβάνεται πως το κλειδί υπόθεσης δολοφονίας που ερευνά βρίσκεται στην εν λόγω οικία. Άραγε, μπορεί να σπάσει «Η Κατάρα»;

Ήταν τα πρώτα χρόνια του 21oυ αιώνα, όταν το Χόλιγουντ αποφάσισε να επενδύσει στον ιαπωνικό τρόμο. Οι τεράστιες επιτυχίες των «Ringu» και «Ju-On» στο ασιατικό box-office έπεσαν σε αμερικανικά χέρια, δημιουργώντας τα αντίστοιχα franchise των «The Ring» και «The Grudge» («Σήμα Κινδύνου» και «Η Κατάρα» οι εγχώριοι τίτλοι), με κοινό σημείο αναφοράς σε δαιμονική μορφή, η οποία αλυσιδωτά καταδιώκει μέχρι θανάτου ανυποψίαστα θύματα. Σε ό,τι αφορά το «Ju-On» που μας απασχολεί εδώ, το αξιοπερίεργο της υπόθεσης ήταν πως ο ίδιος ο σκηνοθέτης των original ταινιών, Τακάσι Σιμίζου, κλήθηκε να γυρίσει εκ νέου τις δύο πρώτες αμερικανικές ταινίες της σειράς, σημειώνοντας μεγάλη (εμπορική, τουλάχιστον) επιτυχία. Αυτή κάπου κόπασε με τη straight to video «Κατάρα 3» (2009), ως γνωστόν, όμως, τίποτα δεν πάει χαμένο τη σήμερον ημέρα. Το ξεκίνημα κάθε νέου έτους, άλλωστε, ενδείκνυται εδώ και χρόνια για την έξοδο των κάπως πιο «δεύτερων» ταινιών τρόμου στις αίθουσες (θυμίζω από το 2017 και ένθεν, «The Bye Bye Man», «Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί» και «Escape Room»). Προσθέστε σε αυτό τη «λατρεία» (ένεκα μηδαμινού κόπου, προφανώς) για κάθε είδους reboot και sequel, και εγένετο… ξανά μανά «Η Κατάρα». Τούτο το νέο κεφάλαιο της σειράς λειτουργεί τόσο σαν επανεκκίνηση του franchise όσο και σαν συνέχειά του, αλλά και σαν spin-off μαζί! Τρία σε ένα, δηλαδή. Ούτε τα καλύτερα σαμπουάν δεν θα το πετύχαιναν αυτό…

Η ιδέα του στοιχειωμένου σπιτιού ενσκήπτει για άλλη μια φορά εδώ, με τη δράση να μεταφέρεται στην επαρχία της Πενσιλβανίας. Γυναίκα αστυνομικός με μικρό παιδί μετατίθεται σε μικρό Τμήμα της περιοχής, για να αναλάβει μαζί με τον νέο της (και πιο περπατημένο) συνεργάτη υπόθεση δολοφονίας. Σύντομα, το ξετύλιγμα του νήματος των ερευνών οδηγεί στο «καταραμένο» σπίτι της οδού Ρέιμπορν 44, εκεί όπου πρώην συνάδελφος του πάλιουρα ντετέκτιβ είχε αρχίσει να χάνει τα λογικά του, ευρισκόμενος μπροστά σε ανάλογη εξερεύνηση φονικού. Μέσω της γνώριμης για το franchise τακτικής τού μπρος-πίσω στον χρόνο, σε διάφορες χρονικές περιόδους του στόρι μπλέκουν μεσίτης που με την έγκυο γυναίκα του είχαν αναλάβει να πουλήσουν κάποτε το σπίτι, τριμελής οικογένεια με άρτι αφιχθείσα από την Ιαπωνία μάνα (σε μια προσπάθεια σύνδεσης με κάτι από τα προηγούμενα) και ηλικιωμένος μαύρος που αναζητά τρόπο να απαλλάξει την άρρωστη σύζυγό του από το (όπως έχει εξελιχθεί γι’ αυτήν) μαρτύριο της ζωής.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των υποπλοκών είναι ένας συνδυασμός αστυνομικού θρίλερ και horror movie, με το πρώτο να μην έχει καμία απολύτως αγωνία για το ποιος θα αποκαλυφθεί ως ο «δολοφόνος» (γέλια στο βάθος) στο τέλος, το δε δεύτερο να μην προσφέρει ούτε καν ψήγματα τρόμου, πέραν μιας περισσότερο gore προσέγγισης, η οποία ως μοναδικό στόχο μοιάζει να έχει την αποφυγή του επάρατου PG-13 (χωρίς να παλεύει για κάτι παραπάνω). Και πώς να γίνει αυτό, όταν οι ιδέες εξαντλούνται στις γεμάτες με νερό μπανιέρες απ’ όπου κάτι περιμένεις πως θα πεταχτεί ξαφνικά ή όταν όλοι (μα, όλοι!) οι βασικοί χαρακτήρες είναι κατεστραμμένοι από τη ζωή τύποι (έγκυος με προβληματική κύηση, νεαρή χήρα γυναίκα, διανοητικά άρρωστοι κ.λπ.) που με… ικανοποίηση σχεδόν βλέπουν την «Κατάρα» να έρχεται να τους θερίσει! Η μη γραμμική αφήγηση μπορεί είκοσι χρόνια πριν να ήταν κάτι μέχρι και ρηξικέλευθο για το είδος, εδώ όμως μόνο ως φτηνό τρικ μπορεί να αντιμετωπιστεί, με τους καλούς ηθοποιούς του καστ να χάνονται μέσα στα ανά τα έτη μπες-βγες στην οικία της οδού Ρέιμπορν, επιπλέον εξαιτίας της άχρωμης, όσο και άτολμης σκηνοθεσίας του Νίκολας Πες (οι indie κινηματογραφικές ρίζες τού οποίου κάνουν μπαμ). Για το φινάλε, δε, φροντίζει να μας αφήσει παρακαταθήκη την «Κατάρα» που όλοι φοβόμασταν: oρθάνοιχτο «παράθυρο» για sequel (οποία έκπληξις!). Ή και prequel ακόμα. Όρεξη να υπάρχει, μωρέ…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αχρείαστο reboot ενός «τελειωμένου» εδώ και χρόνια franchise, που το μόνο άξιο λόγου χαρακτηριστικό του είναι πως, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, τούτο φέρει την «τολμηρή» ταμπέλα του R-rated. Ουδόλως, όμως, αυτό το σώζει από το πλήρως αδιάφορο αποτέλεσμα, όσο φανατικός φίλος του είδους και να δηλώνεις.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.