του Ηλία Φραγκούλη

Δεν θυμάμαι ξανά περίπτωση όπου ένα prequel εμπορικά πετυχημένου franchise απομακρύνεται σχεδόν ολοκληρωτικά από το concept και το περιεχόμενο της… πρώτης ταινίας. Όσο κι αν προσπαθεί να παραστήσει την «Αρχή» της «Κάθαρσης», το πρωτότυπο φιλμ του 2013 φαντάζει σαν μια εντελώς άλλη ταινία, κάνοντάς σε σήμερα να απορείς για την ένθεση του «The Purge» σε τούτον τον τίτλο. Τελικά, ο κυρίως συνδετικός κρίκος με τα προηγούμενα είναι το φτηνό κόστος παραγωγής και τα (αδικαιολόγητα) τεράστια έσοδα που (εξακολουθεί να) φέρνει πίσω.

Η πρώτη ταινία του Τζέιμς ΝτεΜόνακο ήταν ένα ενδιαφέρον θρίλερ εγκλεισμού που διατηρούσε καλό ρυθμό στο σασπένς του και περνούσε μερικά προκλητικά κοινωνικά ερωτήματα γύρω από τη χαλιναγώγηση της βίας και μια ενδεχόμενη αντιστροφή των νόμων στην εγκληματικότητα, επιτρέποντας σε κάθε Αμερικανό πολίτη να βγάζει το άχτι του για 12 ώρες, μια φορά τον χρόνο. Η επιτυχία της original «Κάθαρσης» (η οποία περιέργως δεν είχε προβληθεί στη χώρα μας), ειδικά στις ΗΠΑ, μας υποχρέωσε να δούμε την εξέλιξη του ευρήματος… όχι με τα καλύτερα αποτελέσματα, και ο ερχομός ενός prequel, το οποίο θα μας αποκάλυπτε (;) από πού και πώς ξεκίνησαν όλα αυτά, προϊδέαζε για κάτι το υποσχόμενο. Ατυχώς, «Η Αρχή» σε ελάχιστα πράγματα θυμίζει τα προηγούμενα μέρη του franchise, σε βαθμό να μην είσαι σίγουρος ότι… μπήκες στο σωστό έργο!

Το παρασκηνιακό μέρος του στησίματος του project «Κάθαρση» παραμένει θολό και ασαφές, δίχως σεναριακή βαρύτητα, με το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ να αναλώνεται στις λαϊκές συνοικίες του Στάτεν Άιλαντ, στο οποίο «φρουρούνται» οι παίκτες (και τα θύματα…) της πρώτης, πειραματικής υλοποίησης ενός ελεύθερου συλλήψεων και έγερσης ευθυνών για εγκλήματα δωδεκάωρου. Αν και στο ξεκίνημα παρακολουθούμε τη «στρατολόγηση» των συμμετεχόντων δολοφόνων σε σχετικά interviews, με βασικό δέλεαρ τις χρηματικές αμοιβές, σταδιακά τον πρώτο ρόλο στην πλοκή παίρνουν μέλη από street gangs μαύρων που σχετίζονται με το οργανωμένο έγκλημα και έχουν έναν άλλο, δικό τους «πόλεμο» να αντιμετωπίσουν, καθώς υπάρχει η προβλέψιμη κόντρα συμμοριών για τον έλεγχο του εμπορίου ναρκωτικών στους δρόμους.

Ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι το ταξικό σχόλιο της original «Κάθαρσης»… έχει πάει περίπατο, για να παρακολουθήσεις σήμερα ένα πιο «hip» σκηνικό μαύρης κοινότητας σε exploitation φιλμικό φόντο που σχεδόν το σκάει ακόμη και από το genre του θρίλερ! Οι διάφορες υποπλοκές (ειδικά εκείνη του Skeletor) έρχονται, χάνονται και επανέρχονται σε ένα περιβάλλον καταδίωξης, στο οποίο ο εστιασμός δεν γίνεται στο εγκληματικό παιχνίδι αλλά στο ποια συμμορία θα βγει αλώβητη και κερδισμένη, δίπλα σε βαλτούς μισθοφόρους που συμπληρώνουν τα κενά της μικρής προσέλευσης «παικτών» για την «Κάθαρση». Με βλακωδώς στερεότυπο τρόπο για φιλμ το οποίο κυριεύεται από την παρουσία μαύρων ηθοποιών, οι ομάδες εκτελεστών σε αποστολή της Κυβέρνησης είναι… λευκοί, ενώ το ενδυματολογικό μέρος παραπέμπει σε Ναζί που νομίζεις ότι έχουν βγει από το νορβηγικό «Død Snø» (2009), με εμβόλιμες παρουσίες κουκουλοφόρων τύπου KKK.

Χωρίς συνέπεια στα βασικά χαρακτηριστικά του franchise, «Η Αρχή» χάνει κάθε μπούσουλα ιστορίας και κάπου κοντά στο τελευταίο ημίωρο προσπαθεί να ανεβάσει τους ρυθμούς της, με μια μεγάλη σεκάνς αναμέτρησης εντός πολυκατοικίας, όπου οι σκοτωμοί γίνονται περισσότερο βίαιοι και τα… πολεμοφόδια φτάνουν και στο μέγεθος ρουκέτας ή άλλων εκρηκτικών μηχανισμών. Δίχως ταύτιση με τους χαρακτήρες ή νοιάξιμο για το ποιοι θα επιζήσουν, όμως, το άκουσμα της σειρήνας που σηματοδοτεί τη λήξη της πρώτης «Κάθαρσης», μόλις που θα σου θυμίσει τι έβλεπες επί μιάμιση ώρα. Πού κολλάει… η συνέχεια του πρώτου φιλμ που παρακολουθήσαμε το 2013; Μονάχα στο ότι ο διωκόμενος ήρωας ήταν μαύρος. Και… τρέχοντας, έφτασε σε πιο σικάτη γειτονιά. Τα υπόλοιπα… μην τα ψάχνεις!