FreeCinema

Follow us

ΚΡΥΦΗ ΣΥΝΤΑΓΗ (2017)

(THE CAKEMAKER)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Οφίρ Ραούλ Γκράιτσερ
  • ΚΑΣΤ: Τιμ Κάλκχοφ, Σάρα Άντλερ, Ρόι Μίλερ, Ζόχαρ Στράους
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 104'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS

Master chef γλυκιάς γωνιάς στο Βερολίνο πλησιάζεται από αλλοδαπό. Ό,τι αρχικά σιροπιαστό μετά στυφό ακολουθήσει, το αύριό του μαζί μ’ αυτό μίας γυναίκας σε σεπτή πόλη θα φρυγανίσει. Bitte(r αλλά) μαμ.

Οι μπουκωτικές ντιρεκτίβες του τυπικού της όποιας παράδοσης και νόρμας. Η πείνα μας για επαφή – των πολιτισμών, επίσης. Η μετά τον καπακωμένο ή μη στον τέντζερη θρήνο μιας απώλειας (αλληλο)επούλωση. Γνώριμα μοτιβικά υλικά ψώνισε απ’ την αγορά για την πρώτη μεγάλου μήκους κάρτα του ο μέχρι πρότινος βγάζων το ψωμί του ως καθηγητής γαστρονομίας(!) Οφίρ Ραούλ Γκράιτσερ. Εκτός αυτού, επιδεικνύει υπερβολική προσοχή, σχεδόν ατολμία πίσω από την εφαρμογή των χρόνια δοκιμασμένων απ’ άλλους παρασκευαστικών μεθόδων του, πρεσβεύοντας τη σχολή μιας πεπαλαιωμένης, κοντά στο τηλεοπτικό λιτότητας στην παρουσίαση του πιάτου. Η γεύση κι η επίγευση είναι που μετράνε, ταυτόχρονα. Και η ρετσέτα του, μία μείξη τού τριάστερου «Bella Martha» της Σάντρα Νέτελμπεκ (ή του αμερικανικού ριμέικ του, «Έχετε Κάνει Κράτηση;», αν προτιμάτε – που δεν θα ‘πρεπε) με το εν πολλοίς πίκρα «Ο Άλλος» του Ρίτσαρντ Έαρ, χρεώνεται τη θρέψη που αισθάνεσαι παρά το όχι θεσπέσιο του εδέσματος. Να μην του κλείσουμε το μαγαζί τού ανθρώπου, στα feature εγκαίνιά του στο επάγγελμα, με αρνητική κριτική. Τζαμπατζήδες εκβιαστές σ’ ένα κινηματογραφικό TripAdvisor δεν είμαστε.

Η στιλιστική εγκράτεια του τυπά που τον (μυθο)έπλασε χαρακτηρίζει στη συμπεριφορά και τον εντελώς Τεύτονα νεαρό ζαχαροπλάστη, που άνευ προθέσεως «ρίχνει» τον Ισραηλινό, με συχνές επισκέψεις για δουλειά στη γερμανική πρωτεύουσα, πελάτη του. Έρχεται για τα κουλουράκια κανέλας που αρέσουν στη γυναίκα του, θα κάτσει για πρώτη φορά να δοκιμάσει τη μπλακ φόρεστ του, θα ξανάρθει χωρίς λόγο βράδυ, θα γίνουν «παράνομο» ζευγάρι για καιρό. Η εξαφάνιση του Μεσανατολίτη εραστή από το τηλέφωνο και δια ζώσης, μετά από μια υποψία καβγαδακίου, θα εξηγηθεί όταν ο freund θα πάει γυρεύοντας στη δουλειά τού λατρεμένου του και θα πληροφορηθεί ότι αυτός έχει σκοτωθεί σε τροχαίο στην Ιερουσαλήμ. Από εκεί θα ξαναρχίσει στωικά μηδενισμένος ο «άλλος», σ’ ένα ιδιότυπο (ή όχι και τόσο, αν ο Γκράιτσερ έχει, όπως υποψιάζομαι, διαβάσει το μυθιστόρημα του Σλινκ όπου στηρίχθηκε η ταινία του Έαρ) προσκυνηματικό επιτίμιο: θα επισκεφθεί ντουγρού το καφέ (ιδανικό κάτοπτρο) της κερατωμένης χήρας και, κρατώντας μυστική τη γνωριμία του με τον μακαρίτη, θα πιάσει δουλειά ως λαντζέρης. Έξις δευτέρα φύσις, δεν θα μπορέσει να μείνει μακριά από την κουζίνα (παρότι ως μη Εβραίος και δη Fritz θέτει σε κίνδυνο το πιστοποιητικό κοσέρ της) αλλά και, ενώ ό,τι φτιάχνει μοσχοπουλάει και μετατρέπει τον χώρο σε spot, από μια επικίνδυνα στενή επαφή με τους πιο οικείους τού ανθρώπου που τον μύησε στην αγάπη και μετά χάθηκε μαζί της. Υπάρχει για όλους comfort food;

Μασάει η κατσίκα ταραμά; Μασάει και φτύνει και τα κουκούτσια. Το γκουρμεδιάρικο πρόβλημα της ταινίας, ότι δεν καραμελώνει τους τόνους, ότι δεν γλασάρει τους χαρακτήρες, ότι δεν βάζει baking powder στην ίντριγκα, ότι δεν γαρνίρει το κυρίως για να το πουλήσει, κοντράρει τα γλωσσικά επιθήλιά σου, αφής στιγμής ο μετρ φαντάζει υπεύθυνος και για μικροσφάλματα στην… εστίαση (το άφημα του 7χρονου ορφανού γιου στην άκρη μετά την ανάδειξή του σε μια σκηνή όπου οι παιδοψυχολόγοι θα γλείφουν και τα δάχτυλά τους, το νατουραλιστικό στα όρια της στηλιτευτικής ηθογραφίας κάψιμο του θρήσκου κουνιάδου και κατ’ επέκταση της περιχαρακωτικής και περιχαρακωμένης ιουδαϊκής, εθνικής και των πιστεύω, κι αρσενικής ταυτότητας, οσοδήποτε καλοπροαίρετης αδύναμης να δεχθεί, χωρίς να κλωτσήσει, μια αλλότρια γεύση). Πέραν της σταθερά χαμηλής θερμοκρασίας στην οποία αποφασισμένα και με αποτέλεσμα μια μικρή ανοστιά κρατιέται η αφήγηση, βρήκα την Άντλερ, μια αλλού εντυπωσιακή ηθοποιό, κάτι σαν την απάντρευτη φάβα του μενού, με την ευθύνη να επιμερίζεται και στον σεναριογράφο Γκράιτσερ για το ότι τον (και σε) ψήνει πολύ περισσότερο από την όχι της εκκλησίας, χαροκαμένη, μάνα, αφεντικίνα ο πολλαπλών στρώσεων, μέσα στην αφαίρεση, Berliner υπάλληλός της.

Το cool σε βαθμό κρυοκωλίασης έτερον ήμισυ ενός αμφιφυλόφιλου το οποίο δεν ψάχνεται αλλά θ’ ανακαλύψει τη ρευστή ψίχα των προτιμήσεών του (σε μια σεκάνς που στο πνεύμα του Μπομπ Ράφελσον θα επέγραφα «Ο Φούρναρης θα Χτυπήσει Δυο Φορές»), ο χρυσοχέρης pâtissier που θα ζυμώσει για και θα ζυμωθεί μ’ έναν τόπο κι ένα σόι που παρότι ξένος αισθάνεται εν προόδω πιο δικά του απ’ τα δικά του (προσέξτε τη νευραλγική αποκάλυψη για το οικογενειακό παρελθόν του), ο συμμετέχων σιωπηλά παραστάτης στο αντι-πένθιμο παρακάτω της αντιζήλου απ’ την οποία κατακρατά την αλήθεια που την αφορά περισσότερο (ο γραφικός χαρακτήρας σε μια λίστα με ψώνια και τα μηνύματα σ’ ένα κινητό τηλέφωνο θα συμπληρώσουν τα κενά ανατρεπτικά) γίνεται η μαγιά, που χάρη και στον εκφραστικό έλεγχο του Κάλκχοφ επιτρέπει στον Γκράιτσερ να φορμάρει την ατμόσφαιρα και την πλοκή. Το μη δραματικό στοιχείο της διαδικασίας της λύτρωσης φέρει ως κερασάκι βαθιά μέσα στην τούρτα μία και… μοναδική στιγμή δακρυγόνου ξεσπάσματος. Η στο περιθώριο πεσκεσιών και μαγειρικών συμβουλών στάση της γριάς μητέρας τού εκλιπόντος στέλνει υποδόρια vibes επίγνωσης του «τι» ήταν ο γιος της και ποιο είναι αυτό το «παιδί» που έβαλαν στο σπίτι τους Σαμπάτ. Μια αναδρομική επιστροφή στη gay φωλιά στα μισά αλλάζει για πολύ καλούς λόγους το σερβίτσιο. Τα πλάνα των τερψιλαρύγγιων αντιστέκονται πλήρως στα προς σιελόρροια μοντάζ. Και στην απαραίτητη συγκρουσιακή αρτοκλασία αποκαλύψεων της τρίτης πράξης αποδίδονται τα δέοντα. Τι μέλλεται στους συνδαιτυμόνες μας; Το φρόντισμα, παρά την όχι για χόρταση ποσότητα και το άκαμπτα μαζεμένο του περιποιητή, εξασφαλίζει ότι δεν θα φτύσεις αυτό το μεταξύ κιουνεφέ και torte amuse-bouche. #RIP Άντονι Μπουρντέν…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Σάμαλι, κοκ κ.λπ. δεν έχει, αλλά το μέσο κοινό το χάφτει ανετότατα στο θερινό. Παίζουν πολλά συντηρητικά, στο look παρά στα συστατικά, κι αν ψάχνεις για κάτι haute να βάλεις στο στόμα σου, δεν θα το βρεις εδώ. Το queer κοινό μπορεί όψιμα να ψιλοξεράσει ή να το καταπιεί αμάσητο – το τελευταίο θα το κάνουν σίγουρα οι bi-curious.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.