FreeCinema

Follow us

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ (2012)

(THE CABIN IN THE WOODS)

  • ΕΙΔΟΣ: Τρόμου
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντρου Γκόνταρντ
  • ΚΑΣΤ: Μπράντλεϊ Γουίτφορντ, Κρίστεν Κόνολι, Κρις Χέμσγουορθ, Άννα Χάτσισον, Φραν Κραντζ, Τζέσι Γουίλιαμς
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Πέντε κολεγιόπαιδες αφήνουν την πόλη για να περάσουν ένα όμορφο weekend σε απομονωμένο εξοχικό σπιτάκι. Με κάμερες να τους παρακολουθούν. Από παντού. Και το control room να παίζει στοιχήματα για τη σειρά με την οποία θ’ αρχίσουν να πεθαίνουν!

Ήθελα να γράψω «Κωμωδία Τρόμου» στο είδος, μετά το ξανασκέφτηκα, βασικά δεν υπάρχει σωστός χαρακτηρισμός για τούτο το φιλμ! Πως θα μπορούσες, άλλωστε, να κατηγοριοποιήσεις μια ταινία που παντρεύει το «Evil Dead» με το «Truman Show», έχοντας από πάνω όλα τα χαρακτηριστικά της απομυθοποίησης του genre, όπως μας δίδαξε το «Scream»; Τελικά, ίσως να ταίριαζε καλύτερα η λέξη… party! Ή μήπως meta-party;

Επιστρέφουμε στο είδος. Πρέπει να παραδεχτούμε πως σπάνια εμφανίζεται μια ταινία που κάνει την τομή, αποτελεί σταθμό, ανανεώνει ή… πετάει τα μάτια έξω στο σινεμά τρόμου. Ακόμη σπανιότερα, έχει τα κότσια ν’ ανατρέψει τα στερεότυπά του, αγγίζοντας τα όρια της παρωδίας. Μέχρι σήμερα, μόλις μια ταινία είχε αυτό το δικαίωμα. Από το 1996 και, φυσικά, το «Scream», ουδείς άλλος επέτυχε (ούτε καν αποπειράθηκε να τολμήσει, εδώ που τα λέμε…) να αναμείξει την αυτοκριτική στο genre, με τρόπο τόσο απολαυστικό, που να ουρλιάζεις… από τα γέλια, ενώ το αίμα δε σταματά να πέφτει στα μούτρα σου. Η ταινία του Γουές Κρέιβεν σου έλεγε πως νομίζεις ότι ξέρεις τους κανόνες του «παιχνιδιού» και σε γελοιοποιούσε επί 111 λεπτά. Στο «Μικρό Σπίτι στο Δάσος», ο Γκόνταρντ σου λέει πως οι κανόνες, πλέον, έχουν μετατραπεί σε βιομηχανικό προϊόν που έχει γιγαντωθεί τόσο, σε βαθμό να κατασπαράζει ακόμη και τον ίδιο του τον πελάτη! Ο απόλυτος σαρκασμός; Η βιομηχανία χέστηκε για το αν θα σκοτώσει ακόμη και ολόκληρο το πελατολόγιό της στον πλανήτη, διότι είναι στημένη πάνω σε μια Γη που, ανά πάσα στιγμή, για λογικά, επιστημονικά ή και τα όποια σουρεάλ αίτια (wink), μπορεί να καταστραφεί, δίχως ν’ αφήσει το παραμικρό ίχνος ύπαρξης ζωής πίσω της! Αφού, λοιπόν, η ανθρωπότητα ζει πάνω σε κάτι τόσο εφήμερο, ποιος απαγορεύει στους ισχυρούς να παίξουν μαζί της; Ακούγεται πολιτικό; Εάν το θέλεις, μπορείς να το δεις κι έτσι!

Από το πρώτο πλάνο του φτυστού με το «Evil Dead» σπιτιού, ξεκινάς τα σενάρια… συνωμοσίας, χωρίς, όμως, το μυαλό σου να ξεφεύγει προς φανταστικό μεριά. Σε αυτό το επίπεδο, η ύπαρξη του control room, που στοιχηματίζει χαρμόσυνα πάνω στην έκβαση του weekend… του τρόμου, σε προκαταβάλλει για κάτι πιο ορθολογιστικό. Οι «ελεγκτές» της δράσης σού μοιάζουν, άλλωστε. Κι εκείνοι επαναπαύονται στη γνώση των στερεοτυπικών κανόνων του είδους, έχουν κάθε μέσο να παρέμβουν σε αυτούς και δίνουν μια έξτρα διάσταση στο φιλμ: την ηδονοβλεπτική. Αν ψάξεις τα πλάνα της εργαστηριακής τους μονάδας, ίσως βρεις ένα καροτσάκι αναπηρικό, τίποτε κιάλια ή έναν επαγγελματικό τηλεφακό…

Επειδή ο πιο χαρούμενος θεατής αυτού του «Μικρού Σπιτιού» είναι εκείνος που θα ξέρει τα λιγότερα πριν μπει στην αίθουσα, να σου πω ότι το βουλώνω ευθύς αμέσως και σε εγκαταλείπω στη μοίρα ενός… «Truth or dare?» παιχνιδιού, που θα φέρει στη μεγάλη οθόνη… τερατώδεις ανατροπές, ένα ασανσέρ που θα ζήλευε έως και ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ (!), έναν από μηχανής… σκηνοθέτη και, last but not least, τον… (εεε… όχι spoilers!)

Έξυπνες (σε εξυπνακίστικο σημείο) στιχομυθίες και ατάκες που «σκοτώνουν», καλά σερβιρισμένο και χορταστικό (αλλά όχι γκουρμεδιάρικο) «Blood Feast» δράσης, πρέπον (σε όχι εντελώς σπαστικά αρχετυπικό βαθμό) «χάσαμε το κορμί, πατριώτη» πεπρωμένου κάστινγκ, διακειμενικά δάνεια – φόροι τιμής ή υπονόμευσης και κλεισίματα του ματιού. Καταλαβαίνω απόλυτα για ποιους λόγους ένας φίλος του σινεφανταστικού, ιδίως αν έχει κλείσει τα πρώτα -άντα (δεν εννοώ εσένα Φραγκούλη), θα συγκαταλέξει εαυτόν αυτοστιγμεί στους βαμμένους (στο αίμα) fans αυτής της νέας κριτικής Αγίας Τράπεζας του genre. Αλλά για μια στιγμή… Ποιου genre;

Της spring break νεανικής σεξοκομεντί; Των σιριαλκιλερικών slasher επιβίωσης; Των zombie flicks; Των εγκλεισμού και reality καμεράτας θρίλερ; Των monster movies; Των εσχατολογικά αποκρυφιστικών μυστηρίων συνωμοσίας; Ή της επέμβασης επάνω σε όλα αυτά, σαν σε πληγές στο ίδιο φρανκενσταϊνικό κουφάρι, πότε δια της σάτιρας και πότε δια της – μεταμοντέρνας μάσκας – παρωδίας, με τα κλισέ μέλη τους συρραμμένα, αφού πρώτα βγήκαν από τη φορμόλη; Πώς ακριβώς, βολικότατα για την πλοκή, «Του Θεού το Χόρτο» επιτρέπει στο μαστούρη απ’ το παρεάκι να ψυλλιαστεί ότι κάποιοι κινούν τα νήματα του μέλλοντός τους και πώς μετά το θανάσιμο τραυματισμό του επανακάμπτει… with a vengeance; Γιατί το χτύπημα που καταφέρνουν live εναντίον των «Hunger Games» στη χώρα τους οι Γιαπωνέζες παιδούλες δεν ξεσηκώνει την «Οργή των Τιτάνων» (εδώ το’ χα να σας αποσαφηνίσω ποιοι ακριβώς είναι αυτοί και τι ρόλο… βαράνε στην ταινία, αλλά οι spoiler freaks θα με θυσιάσουν – όχι σ’ αυτούς).

Για να απαντήσετε στα παραπάνω ερωτήματα, θα πρέπει να δείτε την ταινία. Κι αυτό σημαίνει ότι, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, θα έχετε πληρώσει για τη συμμετοχή σας (ως θυτών και ως θυμάτων, ως παικτών και ως εμπαιγμένων) σε μια οιονεί τερατογένεση, που εξάπλωσε – όχι για πρώτη φορά – σαν επιδημία η Lionsgate. Το «Μικρό Σπίτι στο Δάσος» των αμερικανικών studios που έχει καταστεί ο «Big Brother» του horror κοινού και σταδιακά ξεπέφτει καλλιτεχνικά όπως ο Γουίλιαμ Κασλ, πρότυπό της εξ αρχής. Η εταιρεία που «ανάστησε» από «Το Καταφύγιο του Τρόμου» ως τους «Αγώνες Πείνας» (δύο πραγματικά «τέρατα» είδους), και ορρωδεί προ ουδενός στην κλεψιμέικη αρπαγή και μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων τους σ’ αυτό το – θα’ θελε – ανατριχιαστικό της moneymaker. Ο κανιβαλισμός της σηψαιμίας της έχει αρχίσει να προκαλεί γάγγραινα. Αν το κόψει, ίσως το γλιτώσει…


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

MR KLEIN

MR KLEIN

Whoa! Κάτσε καλά! Αυτό δεν ήτανε τρόμου, ήτανε φσσστ… μπόινγκ! Πάνε κάτι τύποι στο δάσος για χαμούρεμα και μπύρες και γίνεται ανάστα ο Κύριος! Πάντως, πέφτει χασαπουριά και δε δείχνει τα καλά στην αρχή, κρίμας.