του Νίκου Παλάτου

Στο ντεμπούτο του σε μεγάλο πρωταγωνιστικό ρόλο στον κινηματογράφο, ο κωμικός ηθοποιός της τηλεόρασης Κουμάλ Ναντζιάνι συνεργάζεται στη συγγραφή σεναρίου με τη σύζυγό του Έμιλι Γκόρντον και μαζί ουσιαστικά διηγούνται την αληθινή ιστορία της ζωής τους, από τη στιγμή της γνωριμίας τους κι έπειτα. Αντιπαρέρχονται το έντονο folklore στοιχείο, που ενδεχομένως θα οδηγούσε το εγχείρημά τους σε μια πακιστανική version του… «Γάμος αλά Ελληνικά» (2002), με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο σκαπουλάρουν το γεγονός πως ο ένας από τους δύο βασικούς ήρωες βρίσκεται – στο συντριπτικά μεγαλύτερο διάστημα της διάρκειας του φιλμ – διασωληνωμένος σε κώμα, και παραδίδουν μια ρομαντική κομεντί, το γλυκόπικρο ύφος της οποίας έχει περισσότερα κοινά με το αδίκως παραγνωρισμένο «Πεθαίνω στα Γέλια» (2009) του Τζαντ Άπαταου παρά με κάποια από τις extreme κωμωδίες στις οποίες ο πιο άξιος σύγχρονος Αμερικάνος εκπρόσωπός της έχει κάνει την παραγωγή (όπως και σ’ ετούτη εδώ, άλλωστε).

Ο Ναντζιάνι υποδύεται τον… Κουμάλ, έναν μόνο τύποις μουσουλμάνο, ο οποίος παλεύει να ανέλθει στη stand-up σκηνή του Σικάγου, δουλεύοντας ταυτόχρονα ως οδηγός της Uber. Σε μια από τις παραστάσεις του γνωρίζεται με τη φοιτήτρια ψυχολογίας… Έμιλι (είπαμε, είναι αυτοβιογραφική η ταινία), με αυτό που αρχικά μοιάζει με φάση one night stand να εξελίσσεται σε σοβαρή σχέση, η οποία όμως δεν τυγχάνει της έγκρισης όλων. Η μητέρα τού Κουμάλ τον ωθεί (λόγω των αδιάφορων για τον ίδιο θρησκευτικών πεποιθήσεών της) σε γάμο με κοπέλα από την πατρίδα τους, κανονίζοντας συχνά πυκνά τα σχετικά προξενιά, γεγονός που όταν πέφτει στην αντίληψη της Έμιλι, την οδηγεί να του ανακοινώσει πως τον εγκαταλείπει. Τις αμέσως επόμενες ημέρες, όμως, εκείνη διακομίζεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο λόγω μυστηριώδους ασθένειας, με τον Κουμάλ να είναι αυτός που στέκεται στο πλευρό της μέχρι να καταφθάσουν οι γονείς της, αν και δεν έχει τυπικά κάποια τέτοια υποχρέωση.

Με όλα αυτά να συμβαίνουν στο πρώτο περίπου ημίωρο, εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί πώς μπορεί μια ταινία με ένα τέτοιο set-up να συνεχίσει διατηρώντας το ύφος τής ανάλαφρης χιουμοριστικής κομεντί που έχει εξαρχής υιοθετήσει, χωρίς να ξεπέσει σε ένα δακρύβρεχτο, ιατρικού ενδιαφέροντος δράμα. Μετά βεβαιότητος μπορούμε να πούμε πως τα καταφέρνει μια χαρά (με μικρή ένσταση στη – γεμάτη – δίωρη διάρκεια), καθώς ελάχιστα επικεντρώνει στην ευρισκόμενη σε θέση να παλεύει για τη ζωή της Έμιλι, εξερευνώντας κύρια τις σχέσεις που αναπτύσσει το παράξενο τρίγωνο που σχηματίζεται στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αποτελούμενο από την αυστηρή μητέρα της, τον αλέγρο πατέρα της και τον… πρώην της, με τους τρεις τους ασφαλώς να μην μπορούν να ξεχάσουν τη θλιβερή αιτία που τους έφερε κοντά και τις συμπεριφορές τους άμεσα συνδεδεμένες με την πορεία της υγείας του αγαπημένου τους προσώπου. Οι γονείς τής μέχρι πρότινος συμβίας του, προς έκπληξη του Κουμάλ, δείχνουν να γνωρίζουν τα πάντα για την πορεία της σχέσης του με την κόρη τους (σε αντίθεση με τους δικούς του, που είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι) ενώ, όπως οι ίδιοι τού εξομολογούνται, αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα στον γάμο τους.

Βοηθούμενο από τη σκηνοθετική ματιά του Σογουόλτερ, ο οποίος είναι βαθιά επηρεασμένος από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το συναισθηματικό περιεχόμενο της ταινίας του, σε συνδυασμό με χιουμοριστικές πινελιές γνωστές από ανάλογες δουλειές του Άπαταου (εκτός από το προαναφερθέν φιλμ τού τελευταίου σημειώστε και το εγκληματικά αδιανέμητο στη χώρα μας «This is 40» του 2012), το σενάριο του γκανιάν εδώ διδύμου των Ναντζιάνι & Γκόρντον μπλέκει με περίσσια ευκολία ένα σωρό αναφορές στην pop κουλτούρα της σύγχρονης εποχής, με ατάκες που έχουν να κάνουν με τον «Forrest Gump» (1994) και τα «X-Files», χωρίς να λησμονιούνται οι αθεράπευτες ακόμα πληγές που το 9/11 έχει ανοίξει στην Αμερική (με έξυπνα αφοπλιστικά σχόλια, αν και η σκηνή της παρεξήγησης στον χώρο εμφάνισης του Κουμάλ φαίνεται κάπως «εύκολη»). Πολλά από αυτά λέγονται στα sketch που παρουσιάζει στις stand-up εμφανίσεις του ο Κουμάλ, καθώς η προσπάθειά του να χτίσει μια επιτυχημένη καριέρα (στην πραγματική του ζωή ο Ναντζιάνι το πέτυχε!) δεν ξεχνιέται στην πορεία της υπόθεσης, με πολλά από τα αστεία που χρησιμοποιεί στις live εμφανίσεις του να έχουν μεταφερθεί αυτούσια και στο φιλμ.