της Αικατερίνης Βλαστού

Μπορείς να κάνεις χιούμορ με μια κατάσταση εχθρική, που συντηρείται επί δεκαετίες και στην οποία οφείλονται δεκάδες θάνατοι; Μπορείς, αν αποτελεί πλέον κομμάτι της καθημερινότητας δύο κοινοτήτων, που ζουν για πολλά χρόνια μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, ώστε να τους επιτρέπεται να τη διακωμωδήσουν. Ο Σαμέζ Ζοάμπι είχε μια έξυπνη ιδέα: τι είναι αυτό που ενώνει τους λαούς, έστω κι αν οι πολιτικές τούς χωρίζουν; Η τηλεόραση είναι σίγουρα ένα απ’ αυτά, πόσω μάλλον και οι σαπουνόπερές της. Πάρε για παράδειγμα τις τούρκικες σειρές στην ελληνική TV και προσπάθησε να μετρήσεις πόσες μανάδες και θείες κουρδίζονται σαν ρολόι, πετάγονται την ώρα που αρχίζει η αγαπημένη τους σειρά, και σου κάνουν «σσσσσςςςς» μέχρι να τελειώσει, ενώ πριν και μετά μπορεί να λένε τα μύρια όσα για τους Τούρκους!

Αυτό έχει πιάσει ο Ζοάμπι και συγχαρητήρια για την ιδέα, που θα ήταν περισσότερα αν η εκτέλεση ήταν το ίδιο ευφυής. Τα αστεία, όμως, είναι χλιαρά (αν και αρκετά) και η σάτιρα κάπως ξεθωριασμένη και όχι οξεία. Πάντα έχει πλάκα να βλέπεις ένα «κατώτερο» είδος να σατιρίζεται μέσα σε μια ταινία, και ένα πολύ αστείο παράδειγμα είναι το παραγνωρισμένο «Soapdish» του 1991, που ήταν πραγματικά ξεκαρδιστικό. Εδώ, όμως, δεν αξιοποιούνται τόσο οι αμέτρητες ευκαιρίες που προσφέρονταν στον Ζοάμπι.

Η ιστορία παρακολουθεί τον Σαλάμ που διασχίζει κάθε μέρα τα σύνορα για να περάσει από τα ισραηλινά εδάφη στη Ραμάλα, όπου γυρίζεται η παλαιστινιακή σαπουνόπερα που κάνει θραύση σε αμφότερες τις αντίπαλες πλευρές. Στη μεν παλαιστινιακή πλευρά τη βλέπουν λόγω εθνικού φρονήματος, καθώς η ιστορία διαδραματίζεται λίγο πριν από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών και ηρωίδα είναι μία κατάσκοπος που μαθαίνει ισραηλινά μυστικά. Στη δε ισραηλινή πλευρά, οι νοικοκυρές έχουν τσιμπήσει με το ερωτικό δράμα και στήνονται μπροστά στην τηλεόραση χωρίς να πολυεξετάζουν τα υπόλοιπα.

Ο Σαλάμ, περνώντας τα σύνορα, πέφτει πάνω στον αξιωματικό Άσι, που διαπιστώνει ένα πρόβλημα με τα χαρτιά. Για να ξεφύγει, ο Σαλάμ θα πει όχι απλώς ότι δουλεύει στην παραγωγή του «Tel Aviv on Fire», αλλά ότι είναι και ο σεναριογράφος του. Η γυναίκα τού Άσι είναι φανατική οπαδός της σειράς, έτσι θα προκύψει μία παράδοξη σχέση, η οποία θα γίνει ακόμη πιο στενή όταν παραιτηθεί ένας από τους πραγματικούς σεναριογράφους και ο Σαλάμ θα βρεθεί με αυξημένες αρμοδιότητες.

Οι καταστάσεις είναι αρκετά κωμικές και η ανάπτυξή τους έχει χιούμορ, αλλά μην φανταστείς γέλιο που θα σε αφήσει χωρίς ανάσα. Σε γενικές γραμμές, η αντιμετώπιση του θέματος δεν ξεπερνά ιδιαίτερα το «χαριτωμένο», ενώ μια ερωτική ιστορία που αναπτύσσεται παράλληλα με τα αντίστοιχα δράματα της σειράς, μοιάζει κάπως βεβιασμένη. Η σημαντικότερη έλλειψη της ταινίας, ωστόσο, είναι ότι είναι περιορισμένη η ειρωνεία που θα μπορούσε να βγει μέσα από τέτοια ιστορία.