της Βαρβάρας Κοντονή

Μια ακόμη «πρωτότυπη» ιδέα για ταινία δράσης που θέλει τα κατάλοιπα του σοβιετικού παρελθόντος να επιστρέφουν στο σήμερα, συνήθως υπό τη μορφή πικραμένων εκτελεστών ή ημίτρελων εξουσιομανών που θέλουν να σπείρουν τον όλεθρο… γιατί έτσι! Και δώσ’ του μπλεξίματα για την MI6, το FBI και τη CIA και δώσ’ του κυνηγητό, high tech πληροφόρηση και σπάσιμο κωδικών με υπολογιστικά συστήματα που δεν βγάζουν κανένα νόημα για τους εμπλεκομένους, πόσο για τους ίδιους τους θεατές. Επίσης, σε περίπτωση που αναρωτιέστε αν η περιβόητη φράση «η εικόνα είναι θολή, μπορείς να ζουμάρεις;», ακούγεται εδώ, σας διαβεβαιώ ότι το φιλμ σέβεται το κατασκοπικό του «exposition»…

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Σάιμον Γουέστ, δεν είναι κανένας… τυχαίος, αφού βρίσκεται χρόνια στο κουρμπέτι με φιλμ του genre που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία (;), όπως το «Con Air» και το «Lara Croft: Tomb Raider», ενώ έχει βάλει την υπογραφή του (γιατί;) και σε αρκετές από τις ταινίες με πρωταγωνιστή τον Τζέισον Στέιθαμ, επισφραγίζοντας παράλληλα την (πτωτική) καριέρα του με το επερχόμενο «Gun Shy» και πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας, τον οποίο απολαύσαμε (#not) στο άλλο μεγάλο έπος (#sarcasm) της προηγούμενης εβδομάδας, το «Σε Απόσταση Ασφαλείας». Οι καλές ταινίες της εγχώριας διανομής δεν τελειώνουν ποτέ, ειδικά το καλοκαίρι.

Το «Stratton» ξεκινά συστήνοντάς μας δύο επίλεκτους της Ειδικής Υπηρεσίας Σκαφών (Special Boat Service) της MI6, κατά τη διάρκεια μιας επικίνδυνης αποστολής με στόχο τη χαρτογράφηση κάποιων εργαστηριακών εγκαταστάσεων στο Ιράν, προκειμένου να διαπιστώσουν αν πρόκειται για χώρο κατασκευής βιοχημικών όπλων. Όταν λίγο αργότερα αντιληφθούν πως έχουν πέσει σε ενέδρα, ο Στράτον (Κούπερ) και ο Μάρτι (Χέκλιν) θα προσπαθήσουν να γλυτώσουν από τον καταιγισμό των πυρών, με τον Μάρτι να τραυματίζεται θανάσιμα. Πίσω στα κεντρικά της MI6, ο Στράτον θα πληροφορηθεί την ύπαρξη ενός πρώην Σοβιετικού πράκτορα που θεωρείτο νεκρός για τουλάχιστον είκοσι χρόνια και ο οποίος, σύμφωνα με πληροφορίες, ετοιμάζει ένα σχέδιο μαζικής εξόντωσης πληθυσμού χρησιμοποιώντας κλεμμένα χημικά, σε μια προσπάθεια να ενοχοποιήσει τους πρώην εργοδότες του. Ο Στράτον θα πρέπει τώρα να εντοπίσει τα ίχνη του επικίνδυνου Μπορόβσκι (Κρέτσμαν), πριν εκείνος θέσει σε εφαρμογή το εκδικητικό του σχέδιο.

Σε περίπτωση που δεν είχες ιδέα ότι κυκλοφορεί αυτή η ταινία, είναι επειδή δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να γνωρίζεις πως αυτή η παραγωγή θα παιχτεί στους ελληνικούς κινηματογράφους, αν και όπως έχουμε επανειλημμένα πει, η καλοκαιρινή κινηματογραφική σαβούρα δεν έχει τελειωμό. Μια ανάσα πριν τον Δεκαπενταύγουστο, λοιπόν, αυτή την υπέροχη περίοδο που η Αθήνα αδειάζει και ξεμένουμε καμιά δεκαριά άτομα όλα κι όλα, το «Stratton» θα βγει στα σινεμά και θα «κατέβει» (#diplhs) χωρίς ποτέ κανείς να πάρει χαμπάρι το γιατί διανεμήθηκε… εκτός online χρήσης (όπως σε κάποιες χώρες του εξωτερικού) μια ακόμη ταινία με κάκιστες ερμηνείες και σενάριο πιο βαρετό κι από ινσταγκραμαρισμένο ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη. Το μοναδικό πράγμα που μπορεί να ανταγωνιστεί το βαλτωμένο σενάριο του Γουόρεν Ντέιβις του ΙΙ (αλήθεια τώρα;), το οποίο βασίζεται στην ομότιτλη σειρά βιβλίων του Ντάνκαν Φάλκονερ, είναι οι κακές – πολύ κακές – ερμηνείες του πρωταγωνιστικού καστ, αρχής γενομένης από τον Τομ Φέλτον, κατά κόσμον Ντρέικο Μάλφοϊ, ο οποίος προφανώς και δεν έχει ιδέα πού βρίσκεται και τι εστί ταινία δράσης (όχι ότι ο Γουέστ γνωρίζει…), έστω και τόσο ενοχλητικά σχηματική όπως συμβαίνει στην περίπτωση του «Stratton». Από την παγίδα του αδιάφορου σεναρίου δεν γλυτώνει κανείς εκ των πρωταγωνιστών, με τον Ντόμινικ Κούπερ σε κρεσέντο βαριεστημένου παιξίματος και την Κόνι Νίλσεν απλά να ευχαριστεί τους Θεούς που η ταινία δεν πήρε μεγαλύτερη διανομή, παραμένοντας στην πρόσφατη συνείδησή μας ως η μητέρα της «Wonder Woman» κι όχι ως η αρχηγός της MI6 με το χειρότερο σερί αποφάσεων ever.

Η αδυναμία του φιλμ να αποτελέσει μια καλή περιπέτεια (γέλια στο βάθος) γίνεται εμφανής από τα πρώτα μόλις λεπτά, με την εναρκτήρια σεκάνς να στερείται δυναμικής σκηνοθεσίας και ενδιαφέρουσας στιχομυθίας από πλευράς ηθοποιών, κάτι που σε προϊδεάζει πως τούτο εδώ το εργάκι δεν θα σε παρασύρει ούτε καν με την ακατάπαυστη δράση του. Το «Stratton» χαντακώνεται ολοκληρωτικά από τους ίδιους τους δημιουργούς του, με σκηνές που σε κάνουν να απορείς πού εκπαιδεύτηκαν οι πράκτορες στο… εσπιοναζιλίκι, την ίδια στιγμή που η υπόθεση θέλει να παραμείνει και σύγχρονη, εισάγοντας το concept του drone ως υπερόπλου πάντα υπό το πρίσμα της προσωπικής βεντέτας του «τρομοκράτη» Σοβιετικού. Το πρόβλημα στην περίπτωση του «Stratton» έγκειται στο γεγονός πως συνιστά μια ακόμη action μετριότητα, η οποία όμως καμώνεται το περιτύλιγμα της ταινίας δράσης που διαφέρει από τα συνηθισμένα, εν προκειμένω με επίκεντρο την επίλεκτη ομάδα του Βασιλικού Ναυτικού, οι απαρχές της οποίας κρατούν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί, λοιπόν, που εσύ περιμένεις υδάτινη δράση και πρωταγωνιστές που αποκλίνουν από τη μανιέρα του εύκολου εντυπωσιασμού, καταλήγεις να βλέπεις δυο τύπους που περνούν την περισσότερη ώρα τους στη… στεριά, σπαταλώντας τον χρόνο τους είτε εντός του αρχηγείου της ΜΙ6, είτε έξω στους δρόμους του Λονδίνου, ψάχνοντας για τον πολυπόθητο κακοποιό. Το φλαμίνγκο σου και σε άλλη παραλία, Στράτον.