του Ηλία Φραγκούλη

Μάλλον αποκλειστικά τοπικού ενδιαφέροντος αυτό το βιογραφικό φιλμ για τον ιδρυτή δανέζικης μπάντας της δεκαετίας του ’60, η οποία κυκλοφόρησε μονάχα ένα album (το «Hip» του 1967, με προφανές cult status στην πατρίδα τού Άικ Σκέλο) στη σύντομη καριέρα της, το γραφικά τιτλοφορούμενο στα ελληνικά ως «Έρωτας Χωρίς Αύριο» επιχειρεί να απεικονίσει την περίοδο με τρόπο περισσότερο glossy απ’ όσο θα φανταζόταν κανείς, σε βαθμό να περιμένεις πότε θα βγει κάποιος να σου πει ότι παρακολουθείς διαφήμιση μπύρας ή καμπάνια vintage αισθητικής για έπιπλα του ΙΚΕΑ.

Η αφήγηση σπαταλιέται μέσα από ένα χωροχρονικό αλαλούμ με flashback από το ακτιβιστικό παρελθόν του ήρωα, στις αρχές της δεκαετίας, μέχρι την αυτοκτονία του στα σύνορα μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, τον Οκτώβριο του 1968. Το σημείωμα στο φινάλε της της ταινίας χρεώνει αυτή την επιλογή του στο «cruel person inside me», όμως τίποτε δεν εμπνέει κάποια εσωτερικότητα σε τούτο το φιλμ ούτε και πείθει για «δαίμονες» που βασάνιζαν την ύπαρξή του Άικ. Αντιθέτως, παρακολουθούμε μια… τουριστική διαδρομή σε πληθώρα ευρωπαϊκών locations (μεταξύ τους και μια κομμούνα «beatniks» σε ταράτσα της Αθήνας – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν γίνει και γυρίσματα στην Αθήνα…), για να καταλάβουμε πώς προέκυψε η δημιουργία της μπάντας και πόσο βαθιά έπεσε ο κεντρικός χαρακτήρας στον κόσμο των drugs για να «τη βρει».

Δορυφόροι του Άικ, η αγαπημένη του  – αλλά με την καμία μονογαμική – Ίμπεν και ο Χένρικ, ένας ξέμπαρκος λιποτάκτης της Εθνικής Φρουράς τον οποίο πετυχαίνουν στο Παρίσι (για να βιώσει ο πρώτος την «ποιητική» πλευρά του εαυτού του…) και, σε πείσμα εκείνης, μετατρέπονται σε threesome. Το μεγαλύτερο μέρος του «Steppeulven», λοιπόν, αναλώνεται σε φάσεις ψυχεδελικής μαστούρας, με το «κερασάκι» του ελευθέριου σεξ, με μια αφέλεια που θυμίζει ελληνικές παραγωγές της δεκαετίας του ’70, αλλά με καλύτερο production value και προσεγμένη φωτογραφία… ρεκλάμας.

Μέτριες ερμηνείες, αφόρητες δόσεις voice-over, animated χαριτωμενιές άνευ λόγου και αιτίας (η πεταλουδίτσα με το λουλουδάκι σε σαστίζει για λίγο, μέχρι να δεις κι εκείνη την ατομική βόμβα που σκάει σε τοίχο φαντασιακά…), σκόρπιος Έσε, Καμί και Σαρτρ, μετά συμβολιστικών πλάνων (η «καμένη» σεκάνς του λύκου ή η «διάσπαση» του Άικ στη μοναχική του πορεία στην έρημο, λίγο πριν το φινάλε), συνολικά δημιουργούν μια ατμόσφαιρα τραγελαφική μα, κυρίως, αφόρητα βαρετή. Από την άλλη, μπορεί και να μην είμαι αρκετά «rock» για να «νιώσω»…