της Βικτωρίας Μιχαήλ

Υπάρχει ένα ελαφρυντικό στην… τελευταία ταινία τού κάποτε υποσχόμενου («Ένας & Ένας») Νίκου Ζαπατίνα: ο άνθρωπος διαπίστωσε ότι στα πρόσφατα δείγματα υποστάθμης που υπέγραψε («Μια Φορά και Ένα… Μωρό», «Το Φιλί της Ζωής»), το γέλιο ήταν είδος εν ανεπαρκεία κι επιχειρεί να διορθώσει το πρόβλημα. Η στραβή: εδώ στο αποσπά και στο προσφέρει συχνότερα αλλά με τον πιο παλιακό κι εύκολο τρόπο, το slapstick – που, προβληματικά, φλερτάρει το screwball. Και, εκτός αυτού, σε πείσμα ενός σακ βουαγιάζ που σκάει σε κεφάλι, ενός πιτόγυρου που φεύγει από χέρι και των χαστουκιών που δέχεται εμβρόντητα αναρωτώμενος για ποιο λόγο ένας τεχνικός τηλεοράσεων (το γκαγκ σήμα κατατεθέν), έπονται όλα τα υπόλοιπα κουσούρια τής από κάθε άποψη πιο αρπακολατζίδικης «κατάθεσης» (εννόησες) του δημιουργού, στην οποία βάζει ξεδιάντροπα τη σφραγίδα της ως συμπαραγωγός, κατόπιν πολλών χρόνων, η ιστορική εταιρεία Καραγιάννης – Καρατζόπουλος.

Πρόκειται για μία τραγελαφική αιγίδα στις εμπνεύσεις (#not) που εδράζονται στον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο και οι οποίες μαζί με την… τράπεζα θεμάτων απ’ το 00’s εκράν τα κάνουν χωριάτικη σαλάτα σ’ αυτή την περιπέτεια ευτραπέλων δρόμου «παιδί, βάλε και λίγο ρομάντζο» με: αντί Αλίκης Βουγιουκλάκη το Ζετάκι (δεν είναι ερμηνεύτρια, είναι μη τύπος και – δυστυχώς – μανιέρα), αντί feel-good δραματουργίας βολτίτσες / σινεμαδάκι / μπανάκι στη Δυτική Πελοπόννησο, αντί μετά κοινής λογικής διανομής εμβόλιμων guest γνωρισμάτων σουξέ μικρής οθόνης ή θεάτρου (ο Γιάννης Ζουγανέλης σε ιατρικό επάγγελμα κι η Ναταλία Δραγούμη chef ομελέτας), κι αντί πρωτότυπων ιδεών ένα μεταξύ «Αγάπησα Μία Πολυθρόνα» και «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» MacGuffin τιμαλφών, μία μεταξύ «Τα Δίδυμα» (το χαϊδευτικό «Μπούλης») και «Βασιλιάς της Γκάφας» (η αναγνωριστική ελιά) του Βέγγου ίντριγκα εύρεσης πλούσιων family ριζών, ενώ κάνουν όργια οι ανακυκλούμενοι κοινοί τόποι της κλεφταράδικης ή «γραφικής» εκκλησίας («Ακάλυπτος» – «Με Χωρίς Γυναίκες»), της ψευδοαπαγωγής κι απαίτησης λύτρων («180 Μοίρες» – «Όλα θα Πάνε Καλά»), της βλακωδώς τυπολατρικής και νταηλίδικης επαρχιακής ΕΛ. ΑΣ. («Στάκαμαν» – «ΝήSOS»).

Η σεναριακή γύρα θα μπορούσε να είναι συγχωρητέα αν δεν ήταν ευκαταφρόνητη ως προχειροδουλειά, κυρίως στις ωχαδερφιστικά ανεξήγητες παραμέτρους στόρι (το αγροτικό που γκρεμίζει τοίχο αλλά δεν παθαίνει Χριστό και πάει ταξίδι με μικρογρατζουνιές, η μακιγιαρισμένη καλογριά με οτοστόπ απ’ την Ελβετία άνευ μπαγκαζίων, η πλήρης αδιαφορία για τους ανάδοχους οικείους τού παλικαριού), στα υπόβαθρα κομβοχαρακτήρων στο πόδι, στο ανεδαφικών τέρμινων ειδύλλιο άνετου μανουλίου με άτολμο χαζούλη, στο απρόσφορο σαπουνοπερών χούι του, στο – θα ’θελε συμβολισμού άνδρωσης – sketch τού γης μαδιάμ πλατό παραλίας, στην gay Αποκάλυψη μάστορα και δε συμμαζεύεται (κυριολεκτικά).

Είναι κι επαγγελματικά σκιτζίδικο όμως, πανάθεμά το, το όλο σούργελο, με απαράδεκτες μονταζιές ανάγκης και post που επιχειρεί να μπαλώσει χωροχρονικά προχειροστημένα εξωτερικά και τεχνικό (αλλά όχι καλλιτεχνικό) συνεργείο σφιχτού όρντινου και ήσσονος προσπάθειας. Η εκφραστικότητα κάποιων καρατεριστών (κυρίως του Παπασπηλιόπουλου) εξιμπισιονίζει φιλότιμα ζωηρά, ατάκες ξεπηδάνε σποραδικά και το πολύ inside joke του «Άσε κάτω την κουβέρτα» επεισοδίου εκτιμάται, απ’ το στενό σινάφι αν μη τι άλλο. Αλλά το αγοραίο αστεϊστικό escapism στις ομορφιές της ψυχής και της ενδοχώρας (λέει) των καθημαγμένων Ελλήνων δε σε οδηγεί «Στα Καλά Καθούμενα» σε Έβδομη Τέχνη. Κάτσε καλά. Εμείς οι βλάχοι όπως λάχει;