της Βαρβάρας Κοντονή

Μεγάλου μήκους σκηνοθετικό και σεναριακό ντεμπούτο για τον Κύπριο Μάριο Πιπερίδη, το «Αναζητώντας τον Χέντριξ» είναι μια κωμωδία γεμάτη… σκυλίσια ζεστασιά και αγνό χιούμορ, μια από τις καλύτερες προσπάθειες mainstream «ελληνικού» σινεμά που έχουμε δει εδώ και πολύν καιρό (αν δηλαδή έχουμε δει και κάτι που να αξίζει κωμικά…) στο εν λόγω είδος και σίγουρα μια απόπειρα που αν μη τι άλλο αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν χρειάζεται να είσαι – μόνο – «weird» προκειμένου να ξεχωρίσεις σε στυλ και ύφος. Έχοντας κερδίσει το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα, καθώς και το βραβείο Ειδικής Μνείας στο 59^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το φιλμ του Πιπερίδη είναι ταυτόχρονα μια feelgood ιστορία προσωπικής αναζήτησης, αλλά και πικρής κατάδυσης στο βασανισμένο παρελθόν μιας χώρας κομμένης στα δύο, μια περιπέτεια δρόμου που μοιράζει την υπόθεσή της ευγενώς ανάμεσα στο καθαρά ψυχαγωγικό της κομμάτι και σε αυτό της κατάδειξης (επισήμανσης, ουσιαστικά) μιας βίαια παγιωμένης πολιτικής καθημερινότητας, δίχως όμως να καταλήγει ούτε στιγμή σε μια καθαρά πολιτική ταινία «καταγγελίας».

Ο Γιάννης (Μπουσδούκος) είναι ένας μουσικός που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Με τα απλήρωτα ενοίκια του σπιτιού του να τρέχουν και μία συμμορία από καλόπαιδα να βρίσκονται στο κατόπι του προκειμένου να εισπράξουν με τη σειρά τους τα δικά τους χρωστούμενα, ο Γιάννης έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει την Κύπρο για τη μακρινή Ολλανδία, δοκιμάζοντας εκεί μια νέα αρχή. Έχοντας ως μοναδική συντροφιά τον σκύλο του Τζίμι, τον οποίο είχε αποκτήσει κάποτε μαζί με την τότε σύντροφό του Κίκα (Παπαδοπούλου), ξεκινά τις απαιτούμενες διαδικασίες προκειμένου να αναχωρήσει το συντομότερο δυνατόν. Τα πλάνα θα αλλάξουν άρδην όταν ένα πρωί ο Τζίμι το σκάσει, περνώντας την Πράσινη Γραμμή και καταλήγοντας στην τουρκοκρατούμενη περιοχή του νησιού, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένας Γολγοθάς για την επιστροφή του, δεδομένης της απαγόρευσης μεταφοράς ζώων από τα κατεχόμενα εδάφη προς την ελεύθερη κυπριακή πλευρά. Ο Γιάννης θα κληθεί να βρει τώρα έναν τρόπο προκειμένου να φυγαδεύσει τον Τζίμι, μπλέκοντας έτσι σε μια απίστευτη περιπέτεια, με τη συμμετοχή της πρώην του, ενός Τούρκου λαθρέμπορου (Καραντενίζ) κι ενός φτωχού οικογενειάρχη (Αλ).

Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν πάει στραβά σε τούτο το φιλμ, με το πιο προφανές να είναι η εν δυνάμει στοχευμένη πολιτική ματιά από πλευράς του δημιουργού του. Ευτυχώς, αν κάτι γίνεται γρήγορα εμφανές είναι το ότι ο Πιπερίδης δεν έχει βλέψεις πολιτικές, παρά μονάχα κοινωνικές, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση την ιστορία του τετράποδου πρωταγωνιστή προκειμένου να αναδείξει την προβληματική μιας διαιωνιζόμενης συνοριακής κατάστασης και του αναπόφευκτου αντίκτυπου μιας παράλογης εισβολής που εξακολουθεί να βαραίνει τις πλάτες των επόμενων γενιών. Διατηρώντας στον πυρήνα του το κωμικό στοιχείο που απορρέει κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο είναι γραμμένος ο χαρακτήρας του Γιάννη, και τη διάδρασή του με λογής διαφορετικούς ήρωες (από τον στρουμπουλό μαμάκια συνοριοφύλακα και τον πολυλογά νεαρό φαντάρο, μέχρι τον Τουρκοκύπριο μεροκαματιάρη εργάτη και το λαμόγιο που δέχεται, με το αζημίωτο βέβαια, να βοηθήσει στην εύρεση του Τζίμι), ο Πιπερίδης καταφέρνει να εκμαιεύσει το γέλιο μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις, διατηρώντας έτσι μια άδολη φυσικότητα στη ροή των γεγονότων, ακόμη και όταν ορισμένες (ελάχιστες) φορές αυτά μοιάζουν υπερβολικά προσανατολισμένα προς την ικανοποίηση των όποιων σεναριακών ευκολιών.

Πέρα από το σεναριακό κομμάτι, η δουλειά που έχει γίνει εδώ σε επίπεδο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας είναι εξαιρετική. Παραπέμποντας σε ατμόσφαιρα άτυπου road trip φιλμ, η φωτογραφική δουλειά του Κρίστιαν Χακ προσδίδει μια bohème, νοσταλγική νότα στη σκηνοθεσία του Πιπερίδη, με το σκηνογραφικό να σιγοντάρει εξίσου αποτελεσματικά στην ανάδειξη του έντονου πολυπολιτισμικού στοιχείου που χαρακτηρίζει τις δύο πληθυσμιακές ομάδες. Εκτός από τον Τζίμι, που ομολογουμένως κλέβει την παράσταση όποτε εμφανίζεται, ο Μπουσδούκος αποτελεί ιδανική επιλογή πρωταγωνιστή για τον ρόλο τού Γιάννη, διατηρώντας ακόμα εκείνο το χύμα χιούμορ εποχής «Soul Kitchen», ενώ ωραίες ερμηνευτικές πινελιές προσθέτει και το υπόλοιπο καστ (κυρίως η ταιριαστή επιλογή της Παπαδοπούλου, αλλά και εκείνη του Αλ).