της Βαρβάρας Κοντονή

Φορτσάτος από την επιτυχία – δικαίως – του franchise του «John Wick» και της αναζωπυρωμένης καριέρας του, ο Κιάνου Ριβς τρώει εδώ ένα πρώτης τάξεως στραπάτσο, μια ευγενική προσφορά του σκηνοθέτη Μάθιου Ρος και του σεναριογράφου του Σκοτ Μπ. Σμιθ, που στην απόπειρά τους να κατασκευάσουν ένα σύμπαν συγγενές του αντίστοιχου του «νέου» Τζέιμς Μποντ, καταλήγουν να παραδίδουν ένα άβολο και άψυχο υβρίδιο περιπέτειας και ξώφαλτσου ρομάντζου, το οποίο παραπέμπει περισσότερο σε φτηνιάρικη ιστορία βγαλμένη από τις σελίδες κάποιου ηλιοφαγωμένου Άρλεκιν, παρά σε μια έστω (προ)σχηματική απόπειρα για ένα σύγχρονο crime love story.

Ο Λούκας Χιλ (Ριβς) διακινεί και εμπορεύεται σπάνιους πολύτιμους λίθους προκειμένου να συντηρεί την πολυτελή ζωή τού ιδίου και της γυναίκας του, Γκάμπι (Ρίνγκγουολντ), παραβλέποντας τις περισσότερες φορές τον δρόμο τού καθόλα νόμιμου εμπορίου. Όταν η εξαφάνιση του Ρώσου συνεταίρου του τον οδηγήσει στην Αγία Πετρούπολη όπου βρίσκεται ο επόμενος αγοραστής, ο Λούκας θα βρεθεί μπλεγμένος στα δίχτυα της ρωσικής μαφίας, διαθέτοντας λιγότερες από τρεις μέρες προκειμένου να εντοπίσει τον άφαντο Μπόρις και κατά συνέπεια και τα σπάνια μπλε διαμάντια που όλα δείχνουν πως έχει ξαφρίσει. Με τον χρόνο να μετρά ήδη αντίστροφα, ο Λούκας θα ξεκινήσει την αναζήτησή του από την πόλη Μίρνι, ένα παγωμένο τίποτα στη μέση του σιβηρικού πουθενά, εκεί όπου εντοπίζονται τα τελευταία ίχνη του Μπόρις. Αντ’ αυτού, θα γνωριστεί τυχαία ένα βράδυ με τη Κάτια (Ουλάρου), τη γοητευτική ιδιοκτήτρια ενός μικρού café, με την οποία θα ερωτευθούν αστραπιαία. Εν μέσω αχνιστών στιγμών σεξ, συζητήσεων περί…οικογενειακών εσωψύχων και ενός χρονικού περιθωρίου που στενεύει επικίνδυνα, ο Λούκας θα πρέπει να τελειώσει (#diplhs) τη δουλειά για την οποία ήρθε στη Ρωσία, όποιο κι αν είναι το τίμημα.

Από τους τίτλους αρχής ήδη καταλαβαίνεις πως κάτι θα πάει… πολύ στραβά με τούτο εδώ το φιλμ, που παραέχει πολλές φιλοδοξίες για παραγωγή η οποία διαδραματίζεται στη Σιβηρία, αλλά το budget του έφτανε μονάχα για γυρίσματα μέχρι τη… Μανιτόμπα του Καναδά. Ο εδαφικός περιορισμός, βέβαια, δεν θα λειτουργούσε ως δεδομένο μείον, αν υπήρχε η παραμικρή δημιουργική διάθεση στο όλο εγχείρημα, ακόμη δηλαδή κι αν επρόκειτο για μια φτωχή πλην τίμια προσθήκη στο crime είδος, εντούτοις λίγα μόλις λεπτά μέσα στην ταινία θα σε κάνουν σίγουρα να αναπολήσεις το στυλιζαρισμένο κλωτσομπουνίδι του «Wick», δεδομένου πως το μόνο που προτίθεται να προσφέρει εδώ ο κ. Ριβς είναι οι ναρκοληπτικές υποκριτικές του ικανότητες και η σεξουαλική υπερδιέγερση που, εντάξει, κάπως του το δίνεις αυτό, 54άρης και ασταμάτητος ο Κιάνου, βλέπεις. Κατά τα άλλα, «οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική» εδώ, αφού το σενάριο του Σμιθ χρησιμοποιεί την παραβατική ιδιότητα του πρωταγωνιστή του περισσότερο ως αφορμή για τις σκηνές αισθησιακού σεξ του Ριβς με την Ουλάρου, παρά ως κομμάτι της ζωής ενός ήρωα που δικαιολογεί το τρίπτυχο εξουσία-γυναίκες-λεφτά, αφήνοντας παράλληλα όλα τα υπόλοιπα στη… φαντασία των θεατών που καλούνται να μπαλώσουν σεναριακές τρύπες και αφηγηματικές ανακρίβειες επειδή… εεε… το βυζί της Ουλάρου έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον (όπως και να το κάνουμε).

Πέρα από το σενάριο, μην φανταστείς πως η σκηνοθεσία μπορεί να σώσει με κάποιον τρόπο τούτο εδώ το snooze fest, αφού συνολικά η οπτική του Ρος αποπνέει περισσότερο «τηλεοπτικίλα» παρά ατμόσφαιρα κινηματογραφικού έργου. Δεδομένης δε και της δεσμευτικής γεωγραφικής οριοθέτησης των σκηνών σε εδάφη καναδικά (εξαιρουμένων ελαχίστων που πράγματι γυρίστηκαν στην Αγία Πετρούπολη), ακόμα και η χρήση των ψηφιακών εφέ μοιάζει με ξεγυρισμένη δευτεράντζα, από εκείνα τα CGI που κάνεις χάζι με την παρέα σου για να γελάσεις ξέροντας από την αρχή πως η ταινία είναι κακή. Το πρόβλημα εδώ είναι πως το όνομα του Ριβς, διατηρώντας πλέον την ιδιότητα του action hero κράχτη, σίγουρα θα προσελκύσει ένα κοινό που (θα) ελπίζει σε μια ταινία τύπου «John Wick», μόνο για να βρεθεί αντιμέτωπο με ένα «παγωμένο» ερωτικό ειδύλλιο, μια καρικατούρα Ρώσου μεγαλομαφιόζου και τα πιο τζούφια διαμάντια που πέρασαν ποτέ από τη μεγάλη οθόνη! Αν σε αυτά προσθέσεις την παντελή έλλειψη σεναριακής συνοχής, τη διεκπεραιωτική σκηνοθεσία κι ένα μοντάζ που θαρρείς πως πασχίζει να αναδείξει τις όποιες καλές (τις ποιες;) στιγμές αυτού του φιλμ, τότε αντιλαμβάνεσαι γιατί όλα θα ήταν λίγο καλύτερα αν έργα – φόλες όπως αυτό έβγαιναν straight to DVD. Αυτός ο έρωτας από λουκουμάκι αποδείχθηκε τουλούμπα.