του Ηλία Φραγκούλη

Ντεμπούτο σκηνοθετικό για τον Ιταλό Ντούτσο Κιαρίνι, αυτό το προβλέψιμο σε δράση «coming-of-age» εργάκι θα μπορούσε να έφερνε ευχάριστα κάποιες αναμνήσεις από… «Γρανίτα από Λεμόνι» (χωρίς τις memorabilia δόσεις, αφού διαδραματίζεται στο παρόν). Αντ’ αυτού, ο δημιουργός του αποστρέφεται το είδος του «λαϊκού» θεάματος, απογυμνώνει την ιστορία από εφηβικά ευτράπελα ή εμπνευσμένες σκηνές (με εξαίρεση τη σκηνή της πουτάνας που καλούν στο σπίτι οι δύο φίλοι ή το… σεξουαλικό εγχείρημα με το χταπόδι!) και επιλέγει τη «φεστιβαλική» οδό ενός βαρετού ρεαλισμού, σχεδόν σε ρομερικά χνάρια, καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα που δεν έχει κάποιον ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης.

Είναι καλοκαίρι, ο Εντοάρντο και ο Αρτούρο θέλουν να χάσουν την παρθενιά τους, αλλά στην περιοχή δεν προσφέρονται και πολλές ευκαιρίες. Ο πρώτος περιμένει να επιστρέψει η γειτόνισσά του, με την οποία είναι ερωτοχτυπημένος από παλιά, ο δεύτερος, πιο θρασύς αλλά και απεγνωσμένος, προσπαθεί να καμακώσει ό,τι βρει. Ο Εντοάρντο, όμως, έχει και ένα… επίπονο μυστικό: η φίμωση στο πέος του έχει χειροτερέψει, τον ενοχλεί όποτε ερεθίζεται, δεν ικανοποιείται ούτε με τον αυνανισμό και τρέμει τη στιγμή της πρώτης ερωτικής συνεύρεσής του με κοπέλα. Η συμβουλή του γιατρού, τον οποίο βρίσκει το θάρρος να επισκεφτεί, είναι να προχωρήσουν σε επέμβαση περιτομής, αλλά εκείνος το αποκλείει. Και… βασανίζεται.

Είναι άξιον απορίας το γιατί αυτό το σενάριο υπογράφεται από τέσσερις (!) ανθρώπους, ενώ θα μπορούσε να αποτελεί σχολική έκθεση με θέμα «Πώς πέρασα το φετινό μου καλοκαίρι». Η ιστορία διανθίζεται με ελάχιστα επιπλέον πρόσωπα ή υποπλοκές, που κυρίως εστιάζουν στην οικογένεια του Εντοάρντο, μια κρίση εξαιτίας της απιστίας του πατέρα με φίλη της μαμάς και την αναζήτηση… ζευγαρώματος του σκύλου τής μικρής αδελφής του ήρωα, η οποία βάφει και τα μαλλιά της κόκκινα, πραγματοποιώντας τη δική της «επανάσταση», όντας αρκετά… ανήλικη για να μας προβληματίσει με «γυναικολογικά» ζητήματα.

Καταστασιακά και σκηνοθετικά άνευρο, το «Φιμωμένος Έρωτας» θα μπορούσε να είναι μια εφηβική ταινία κατάλληλη για απογευματινή μετάδοση στην κρατική τηλεόραση, εάν δεν χαρακτηριζόταν από μια εμμονή στο γυμνό (κυρίως το ανδρικό), η οποία δεν συμβαδίζει σωστά με το διόλου τολμηρό ύφος τής υπόλοιπης ταινίας (δεν γίνεται και του Λάρι Κλαρκ, καταλαβαίνεις…). Όσο για την κατάληξη, φυσικά και έχουμε ένα happy end! Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα. Κινηματογραφικές, από την άλλη, δεν θα τις έλεγα…