του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν αποτυχημένες ταινίες, υπάρχουν κακές ταινίες, υπάρχουν και… οι σκέτες μαλακίες. Όσο κι αν ακούγεται υβριστικό το τελευταίο, θεωρώ ότι είναι η μοναδική λέξη που σχεδόν πλησιάζει στο να χαρακτηρίσει το «Νησί της Αποπλάνησης» επακριβώς, δίχως να θέλω να μειώσω την αξία του αυνανισμού στη ζωή του κάθε ανθρώπου (ο Γούντι Άλεν, αρκετά τίμια, τον έχει αποκαλέσει «σεξ με κάποιον που αγαπάς»). Επειδή τυγχάνει να είμαι ιδιαίτερα τίμιος κι εγώ, στο είδος που νομίζεις πως θα δεις εδώ, ειδικά εάν πρώτα παρακολούθησες το trailer τούτης της ταινίας, εγώ πρόσθεσα την… αρκούντως αποκαλυπτική λέξη «μεταφυσικό». Για να μην βρίσω ξανά, δηλαδή…

Το φιλμ «πουλιέται» σαν ένα ακόμη θρίλερ ερωτικού «τριγώνου» με νουαρικές καταβολές, που αρχικά ακολουθεί τα στερεότυπα της «πώς θα ξεφορτωθούμε αυτόν που περισσεύει» πλοκής, προτού αρχίσει να παίρνει «κουλές» σεναριακές στροφές, σαν ένα glitch που χτυπάει άσχημα ένα καλοσχεδιασμένο πρόγραμμα. Ο Μάθιου ΜακΚόναχεϊ είναι ο «γαμάω» ήρωας με το σκάφος, που έχει κάτι ενοχικά flashback πατρότητας, τα οποία φαντάζεται πως θα ξεπεράσει αν πιάσει ένα «μυθικό» για την περιοχή ψάρι (έναν πελώριο τόνο). Μέχρι να συμβεί αυτό, πίνει ασταμάτητα, κάνει σεξ (ακόμη και μετά «αμοιβής») με μια σιτεμένη ντόπια και εύχεται να ξεχρεώσει την τράπεζα πριν χάσει τα πάντα. Μια συνηθισμένη νύχτα στο bar, θα εμφανιστεί έξαφνα η Ανν Χάθαγουεϊ, που κάποτε τον είχε παρατήσει, είχε πάρει μαζί το παιδί τους και εξακολουθεί να ζει με πάμπλουτο σύντροφο τον οποίο είχε επιλέξει λανθασμένα, διότι τελικά προέκυψε ένας βάναυσος σαδιστής. Εντός ολίγων λεπτών, η Χάθαγουεϊ μετατρέπεται από μοιραία ξανθιά (που δεν της πηγαίνει καθόλου) σε πλάνταγμα Μάρθας Βούρτση από το κλάμα, η οποία ρίχνει την ιδέα να «φάνε» τον σύζυγό της, να κερδίσει έτσι ο ΜακΚόναχεϊ το ποσό των 10.000.000 και άμα λάχει να ζήσουνε το υπόλοιπο του βασανισμένου τους βίου μαζί, μεγαλώνοντας τον troubled γιόκα τους, που είναι μονίμως κολλημένος μπροστά σε έναν υπολογιστή και ο μαθηματικός του τον έχει χαρακτηρίσει μεγαλοφυία. Ο κακός ο άντρας εκείνης θα εμφανιστεί με σκοπό το ψάρεμα, η Χάθαγουεϊ θα τρώει από εκείνον το ξύλο της χρονιάς και ο ΜακΚόναχεϊ δεν θα δέχεται να γίνει εγκληματίας, ενώ μέσα σε όλα αυτά συνειδητοποιούμε πως στο νησί τίποτα δεν μένει κρυφό, ταυτόχρονα με το focus σε μυστηριώδη παρουσία κοστουμάτου κακομοίρη με όψη πλασιέ, ο οποίος αναζητά απεγνωσμένα τον ήρωά μας, αλλά ποτέ δεν τον προλαβαίνει για να του πει… «κάτι»!

Μέχρι ενός σημείου, παρά τα αφόρητα κλισέ, το έργο βλέπεται με μια αμυδρή αίσθηση μυστηρίου στο background, χωρίς να σε πείθει ότι θα καταφέρει να σου σερβίρει κάτι πρωτότυπο και ανατρεπτικό… σε αυτό το πλαίσιο ταινίας είδους στο οποίο το έχουμε τοποθετήσει (κλείσιμο ματιού). Σταδιακά, λοιπόν, το πράγμα γίνεται βαρετό. Πριν «λασκάρουν» οι βίδες της συνοχής και του… ρεαλιστικού! Διότι όταν ο κοστουμάτος καταφέρει να βρει τον ΜακΚόναχεϊ και πουν μερικές κουβέντες, τότε προκύπτει το ολέθριο ερώτημα: τι βλέπαμε τόση ώρα; Η απάντηση δεν είναι τόσο δύσκολη, ειδικά αν έχεις μια κάποια κινηματογραφική παιδεία. Σκέφτηκα εκείνη την ταινία «μυστηρίου» του 1990 που είχε σκηνοθετήσει ο (κατάπτυστος από τους κριτικούς) δημιουργός ενός από τα πιο αγαπημένα μου φιλμ της δεκαετίας του ’80 (με πρωταγωνίστρια την βετεράνο στο να χάνει τα Όσκαρ γυναικείας ερμηνείας, όπως και τότε, το 1988), άλλα ήλπιζα να μην το πάει εκεί ο Στίβεν Νάιτ (του «Σε Λάθος Χρόνο»), ο οποίος υπογράφει ένα από τα πλέον αστεία σενάρια για τούτη την κινηματογραφική σεζόν, αν και σκηνοθετικά παραδίδει κάτι το επαγγελματικό και ευπαρουσίαστο. Αλλά η συνέχεια της αφήγησης είναι ένας σκέτος κλαυσίγελος, που στην τελική αποδεικνύει (απολύτως!) τις υποψίες μου και κάπου εκεί θέλεις να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί για να ξεχάσεις τα 106 λεπτά που σε… σακάτεψαν αδίκως στο κάθισμα ενός κινηματογράφου.

Εάν οι παραγωγοί ήταν λίγο πιο έντιμοι και δεν παραμύθιαζαν τον επίδοξο θεατή με υλικά marketing που παραπέμπουν σε τυπικό ερωτικό θρίλερ δολοπλοκίας, θα χαρακτήριζα το «Νησί της Αποπλάνησης» ως ένα αληθινό… ναυάγιο της 7^ης Τέχνης, που θα κάνει μια τρελή «αρπαχτή» opening weekend στα ταμεία λόγω ονομάτων στη μαρκίζα κι ύστερα θα εξαφανιστεί ντροπιασμένο για πάντα (όπως και του αξίζει). Επειδή, όμως, τούτο το εμπόριο (του κινηματογράφου) δεν είναι πάντα έντιμο απέναντί σου, χωρίς να τολμώ να προχωρήσω σε χοντρά spoilers περί της πλοκής, οφείλω να σε προστατεύσω από μια εκ των χειροτέρων εμπειριών που είχα εδώ και μήνες σε αίθουσα. Εντάξει, δεν είναι και η «Suspiria», αλλά… καταλαβαίνεις (πια).