του Νίκου Παλάτου

Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στην πρόσφατη φιλμογραφία της Τζένιφερ Λόπεζ, θα διαπιστώσει πως η κατάληξη των ταινιών της σε ό,τι αφορά τη χώρα μας είναι τα ράφια των video club και όχι οι κινηματογραφικές αίθουσες, χωρίς να έχει βρεθεί και σε κάποιον δημιουργικό οργασμό τα τελευταία χρόνια, βέβαια, καθώς οι τίτλοι που αριθμεί μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όταν, όμως, για να δούμε το όνομά της στα credits ενός φιλμ που έτυχε ντόπιας διανομής πρέπει να ανατρέξουμε στο «Parker» (2013), που περισσότερο στον Τζέισον Στέιθαμ οφείλει την (ελάχιστη) φήμη του, και αναλογιζόμενοι πως ακόμα κι όταν η μουσική της καριέρα βρισκόταν στα ντουζένια της (κάτι που θεωρητικά θα μπορούσε να σπρώξει το κοινό της στους κινηματογράφους), οι εμπορικών κατά κανόνα προδιαγραφών παραγωγές της σημείωναν επιτυχία στο local box-office από σπάνια έως… ποτέ, δεν μπορεί παρά να προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως τούτη κρίθηκε ότι πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να προβληθεί στα… multiplex της χώρας.

Η Λόπεζ υποδύεται τη Μάγια, μια ώριμη ταπεινή γυναίκα από το Κουίνς της Νέας Υόρκης, που έχει καταφέρει με το μυαλό και το τσαγανό της να είναι ιδιαίτερα πετυχημένη ως σύμβουλος πωλήσεων σε συνοικιακό supermarket. Θεωρεί πως η συνεισφορά της στο καλό όνομα του μαγαζιού θα εκτιμηθεί δεόντως ώστε να πάρει επιτέλους την πολυπόθητη προαγωγή, δεν υπολογίζει όμως πως οι πιο σοβαρές θέσεις απαιτούν σπουδές και πτυχία τα οποία δεν διαθέτει, με αποτέλεσμα να δει την επιθυμητή μελλοντική καριέρα της να παραδίδεται στα χέρια άχρωμου χαρτογιακά, με τα όνειρά της να γκρεμίζονται μονομιάς. Ουδείς άξιος πάει χαμένος, όμως, έτσι χάρη σε ελκυστικότατο πλην… πλαστό βιογραφικό που της φτιάχνει ο άσσος των computer βαφτισιμιός της, βρίσκεται να αναλαμβάνει πολύ υψηλό πόστο σε εταιρεία κολοσσό του Μανχάταν, η οποία δραστηριοποιείται στον τομέα της κοσμετολογίας. Η πρόσληψή της δημιουργεί αμέσως κόντρες και έριδες, μιας και οι μπαρουτοκαπνισμένοι εργαζόμενοι δείχνουν να μην παίρνουν με καλό μάτι την πρόσληψη μιας άγνωστης ουρανοκατέβατης που ήρθε για να τους δείξει πώς θα κάνουν τη δουλειά τους, προετοιμάζοντας έτσι το σεναριακό έδαφος για μια κομεντί παρεξηγήσεων και άκρατου επαγγελματικού ανταγωνισμού. Εκεί, άλλωστε, φαίνεται πως οδηγείται το στόρι από το στοίχημα που μπαίνει νωρίς-νωρίς ανάμεσα στις δύο αντίπαλες ομάδες οι οποίες σχηματίζονται στους υπαλληλικούς κόλπους με στόχο την πιο σβέλτη κι επιτυχημένη δημιουργία νέας πρωτοποριακής κρέμας περιποίησης, συνεπικουρούμενο από το σκάλισμα του υπερβολικά τέλειου παρελθόντος της Μάγια από άσπονδο συνάδελφό της.

Αμ δε! Κατά τη μέση της ταινίας ο σκηνοθέτης της Πίτερ Σίγκαλ και οι δύο γραφιάδες του αποφασίζουν να ρίξουν στο τραπέζι ένα twist που οδηγεί το φιλμ πολύ πιο μακριά από κάτι σαν το «Εργαζόμενο Κορίτσι» (1988) στο οποίο έμοιαζε αρχικά. Είναι το σημείο εκείνο όπου γίνεται καλύτερα αντιληπτή η ατάκα που ξεστομίζει κάπως αδιάφορα στο ξεκίνημα η ηρωίδα, περί μωρού το οποίο έδωσε κάποτε για υιοθεσία ένεκα φτώχειας. Όταν η παράμετρος αυτή μπαίνει στο κάδρο με έναν κωμικοτραγικό τρόπο, το φιλμ εκτροχιάζεται πλήρως, καθώς αυτό που ακολουθεί είναι επί της ουσίας… δύο διαφορετικά σενάρια που για αδιευκρίνιστους λόγους κάποιος σκέφτηκε να ενώσει σε ένα!

Όχι πως μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης, το όλο πράγμα έσκιζε (#diplhs). Είναι τόσο παρωχημένη η αισθητική της ταινίας, καθώς το χιούμορ της μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από αποτυχημένες φάρσες της δεκαετίας του ’80, σε συνδυασμό με μια αύρα ελληνικής βιντεοταινίας (αξιόλογου budget, έστω). Εκεί παραπέμπει το δήθεν χαβαλεδιάρικο μουσικοχορευτικό διάλειμμα υπό τους ήχους του «Push It» των Salt-n-Pepa, οι ανίδεες κωπηλατικές χαριτωμενιές στο ποτάμι, το απερίγραπτο δείπνο του Κινέζου αντιπροσώπου με την παράλληλη μετάφραση των μανδαρίνικων εις την αγγλικήν, καθώς και τα «επαναστατικά» μηνύματα επιπέδου έκθεσης δημοτικού περί υπεροχής του μυαλού έναντι των πτυχίων, σε αντιδιαστολή με την κακούργα κοινωνία που δίνει σημασία στο φαίνεσθαι αντί στο είναι τού αληθινά άξιου. Από κοντά τα συναισθηματικά μπερδέματα με ντόμπρο παιδί της φτωχολογιάς που γουστάρει σοβαρές σχέσεις και οικογένεια, η κουστωδία από παλαβιάρες φίλες εν είδει άτυπου #MeToo ψυχολόγου, αλλά και η «επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά» φάση με το δέντρο από τη… Χιροσίμα που μπορεί να δώσει την επιδιωκόμενη νίκη στο στοίχημα που περιγράψαμε πιο πάνω.

Η άνοδος και η (πιθανή) επαγγελματική πτώση της Μάγια παρουσιάζονται από ανέμπνευστα έως γλυκανάλατα, σαν κάτι περίπου καθημερινό που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, ενώ οτιδήποτε σχετίζεται με οικογενειακές σχέσεις και φιλίες είναι όσο πιο αμήχανα σχηματικό μπορεί να φανταστεί κανείς, με τους ρόλους και τους χαρακτήρες να μοιάζουν λες κι έχουν γραφτεί στο πόδι, χωρίς να ενδιαφέρει η οποιαδήποτε συναισθηματική συνοχή. Μόνο η σεκάνς με τον χορό στην επίσημη γιορτή της εταιρείας κάπως διασώζεται (η JLo φυσικά και χορεύει ξανά, μιας και δεν αποκλείεται να έχει… σχετικό όρο στο συμβόλαιό της), δείχνοντας το πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει το φιλμ ως κομεντί μίσους επαγγελματικών αντιζήλων, βασιζόμενη σε σχετικές ατάκες. Κάπου στο βάθος κάνουν ένα πέρασμα και τα Χριστούγεννα, ώστε να δικαιολογηθεί τάχαμου το timing εξόδου της ταινίας, αλλά κι αυτά χάνονται στη λήθη ενός αλλοπρόσαλλου και εν πολλοίς απάλευτου σεναρίου.