του Ηλία Φραγκούλη

Μάλλον βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα νέο, ολέθριο χτύπημα μόδας «γυναικείων» φιλμ τα οποία θέλουν να «απαντήσουν» στο φαινόμενο του franchise του «The Hangover». Το πρώτο στουντιακό κρούσμα βρίσκεται ήδη μπροστά μας με το «Πάρτι Γυναικών», μια… ας την πούμε «κωμωδία» με φάση bachelorette (gone totally wrong), ενώ έπεται ακόμη μια γυναικοπαρέα που παρτάρει στο επερχόμενο «Girls Trip» που έχουμε ελπίδες να… μην δούμε στη χώρα μας, διότι αφορά σχεδόν αποκλειστικά το μαύρο κοινό των ΗΠΑ.

Τι γίνεται σε αυτές τις ταινίες; Καταφθάνει η «απελευθέρωση» και η «ισότητα», αδέλφια! Οι ηρωίδες μπορούν να κάνουν αστεία με πέη, να λιώνουν στο αλκοόλ, να πλακώνονται στα σνιφαρίσματα και τους μπάφους και να νιώθουν… γυναίκες; Η χοντροκοπιά στο χιούμορ είναι δεδομένη, όχι όμως και η ποσότητα σε σκηνές σεξ, διότι οι παραγωγές αυτές πρέπει να βγουν ελαφρώς R rated, για λόγους ανάρμοστης γλώσσας, (κυρίως λεκτικών) σεξιστικών αναφορών και χρήσης ουσιών. «Καθαρά» πράματα, μωρέ! Στο «Πάρτι Γυναικών», η Τζοχάνσον παντρεύεται, οι φίλες από το κολέγιο θέλουν να το γιορτάσουν, το Μαϊάμι προσφέρεται για ξεφάντωμα και κάπου εκεί σταματά κάθε ίχνος αξιοπρέπειας για το γυναικείο φύλο, καθώς μια χορογραφία με τα… κωλαράκια της παρέας σε club και το πέσιμο στα drugs… με τα μούτρα αρχίζει να προκαλεί απορίες του τύπου «γιατί είναι αστείο τώρα αυτό;».

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη… βαρβαρότητα στο χιούμορ, όμως τούτο εδώ είναι ένα απόλυτα άτονο πράγμα, αρκετά προσβλητικό για τη φιλμογραφία των συντελεστών του, που θα ήθελε πολύ να μοιάσει με κάτι μεταξύ του «Τρελού Γουίκεντ στου Μπέρνι» (1989) και του «Very Bad Things» (1998), αλλά δεν σου βγάζει καν τη διάθεση για ένα ελαφρύ ανασήκωμα των χειλιών (για γέλια δεν το συζητάμε με την καμία!). Η είσοδος του male stripper στην πλοκή ακυρώνεται άμεσα με το ατύχημά του και τον ακαριαίο θάνατο του αγνώστων λοιπών στοιχείων ανδρός, ο οποίος «κρύβει» και υποπλοκή ουρανοκατέβατη (και δίχως κατακλείδα στο φινάλε!). Το πτώμα θα συρθεί μέσα κι έξω από την παραλιακή βίλα ουκ ολίγες φορές, με τα αστεία να μην εκμεταλλεύονται καθόλου το μακάβριο ή να κατανοούν την ύπαρξη του λεγόμενου «μαύρου χιούμορ», ενώ οι πρωταγωνίστριες τσιρίζουν διαρκώς «τι θα κάνουμε τώρα;» και «δεν θέλω να πάω φυλακή».

Ταυτόχρονα, ρίχνουμε και μερικές «κλεφτές» ματιές στο bachelor «party» του μέλλοντα συζύγου, ο οποίος μαζεύει τους φίλους του για να… δοκιμάσουν κρασιά, σε πολιτισμένο περιβάλλον το οποίο, προφανώς, η σκηνοθέτις της ταινίας αντιλαμβάνεται ως «κόντρα χιούμορ» στα macho στερεότυπα του genre (σχεδόν λες και θέλει να «θίξει» των ανδρισμό των ηρώων!). Όταν ο γαμπρός χάνει την επαφή με το κινητό της νύφης, αποφασίζει να τρέξει οδικώς (φορώντας μια… πάνα, ομαδική απόφαση που σε κάνει να θέλεις να κουτουλήσεις κάπου το κεφάλι σου) μέχρι το Μαϊάμι, με κωμικό (σαρκασμός) highlight τη σεκάνς σε ένα βενζινάδικο με άνδρες που αναζητούν το… στοματικό σεξ!

Τι άλλο πιο σοκαριστικό να αναφέρω; Την προτροπή μιας εκ των φιλενάδων να βγουν σε πόζα εμπνευσμένη από το πλέον νοσηρό (και, διάβολε, ούτε καν τόσο γνωστό στο mainstream κοινό!) «The Human Centipede»; Το σχετικό σοκ της εμφάνισης της Ντεμί Μουρ ως νυμφομανούς κάποιων αχαρακτήριστων -ήντα που δείχνει πιο… πτώμα (μήπως να πω «ταριχευμένη»;) κι από το πτώμα; Τις λεσβιακές «χαριτωμενιές» που δεν κολακεύουν καμία πλευρά σεξουαλικού προσανατολισμού; Να πω και το χειρότερο; Εάν ο stripper δεν πέθαινε όπως… ελπίζω (για το δικό σας καλό) να μην δείτε, σίγουρα θα είχε δει τα ραδίκια ανάποδα από τα χασμουρητά.