του Άγγελου Μαύρου

Κι όμως, ναι. Έστω και αν παλικάρι τραβιέται με την εκούσια άστεγη γιαγιά του, το κύμα χωρίζει γέρο αρχιτέκτονα σε αναπηρική και σύζυγο πολύ πιο νέα σπαστική, περαστική στην παραλία εμπνέει street artist reproduction για κάτι πρωτότυπο, ταρίφας τα ξερνάει σε κάθε πελάτη του για πρώην που είναι αγγλικού ενηλίκων, εθελοντής φεστιβάλ καβαλιέται σε ύψωμα με Αυστραλό καλεσμένο κοριτσοείδωλο, μονόχειρ boxer μπλέκει σε fight club για εξαιτίας του ανάπηρη συμβία, γκαρσόνι – βαμπίρ το κουνάει με δαγκωμένη κοινή και «παιδιά της νύχτας», ξένοι ηθοποιοί καλοπιάνουν χαμίνι με δώρο, ζεύγος χορευτών προ πρεμιέρας και ζεύγος αλλοδαπών σε εξοχικό τρώγονται.

Γιατί, πείτε μας προκατειλημμένους, έτσι είν’ οι καψούρες: αντικειμενικά ομορφότερες μητροπόλεις, η Νέα Υόρκη και το Παρίσι χρεώνονταν περισσότερο την εμφανή προσπάθεια (και το εκάστοτε χάσιμο, τόσο στην ενσωμάτωση του φολκλόρ όσο και στη συνάρθρωση αφηγήσεων – ψηφίδων) της σινεμυθολόγησής τους από τον παραγωγό Εμανουέλ Μπενμπιύ και τους προσκεκλημένους, συχνά τουρίστες filmer τους. Το τρίτο «κρεβάτι» τού omnibus franchise, θωπεύοντας πιο ενστικτώδικα τις αφτιασίδωτες καμπύλες τού Ζανέιρο, είναι τελικά το πιο μουλάτα και κουλάτα ευπρόσδεκτο, έστω και αν ούτε μία batteria του δεν είναι αναλογιών Ζιζέλ – με τον φτερωτό θεό πάντα στο επίκεντρο έτσι ή αλλιώς, να φοράει πλέον Havaianas.

Με σειρά εμφανίσεως: Η ρουμπρίκα της Μοντενέγκρο (κάτι σαν την υποπλοκή του συνειδητοποιημένου ανέστιου αδελφού στο τηλεοπτικό «The Big C») σε πηγαίνει εκδρομή, ημέρα θετικής ενέργειας μάλιστα, στο πρόβλημα των desabrigados μέσω της Μεγάλης Κυρίας της βραζιλιάνικης υποκριτικής, που δίνει ρέστα κόντρα ως bag lady στο Άλτο ντα Μπόα Βίστα. Η Έμιλι Μόρτιμερ είναι επίσης τολμηρά και ψιλοαδικαίωτα σαδιστικά contre figure, αλλά η μαύρη ειρωνεία δεν πνίγεται εντελώς στην Πράια ντα Σερέια (την Πλαζ της Γοργόνας) στη σα διαστροφικός-φόρος-τιμής-στον-Όσκαρ-Νιεμάιερ καρικατούρα γαμοχάσματος γενεών τού κου «Η Τέλεια Ομορφιά». Ο δημιουργός τής «Πόλης του Θεού» και ο – δημότης Ρίο το μισό έτος – ζωντοχήρος της Μόνικα Μπελούτσι, εν είδει Ζαϊρζίνιο & Πελέ, παίζουν το ένα-δύο χωρίς λόγια, μόνο με cut-up εικόνων και beats στην άμμο της Κοπακαμπάνα & στο μωσαϊκό ένθεν της Αβενίδα Ατλάντικα στo «Η μούσα είναι γυναίκα» λογικής ραντεβουδάκι τους.

Κι ενώ την – οιονεί κόλλα, που χύνεται ανάμεσα στα 10 κομμάτια του puzzle – ιστορία νταλκαδιάρη ταξιτζή χωρισμένου από άνετη λεγάμενη νοστιμίζει βασικά το αξέχαστα ναζιάρικο μουτράκι της Κλάουντια Αμπρέου με επίλογο σε μια μπαρότσαρκα στη Λάπα (και δυστυχώς με θύμα τού μοντάζ, κατόπιν διαμαρτυριών θρησκευτικών ομάδων, ευάριθμα γυρίσματα στο μνημείο-αγκαλιά του Χριστού Λυτρωτή), ακολουθεί, μέσω mini διαφήμισης στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης, το φιξιονάρισμα του πραγματικού love story του auteur του «Πρισίλα, η Βασίλισσα της Ερήμου» πριν από την ανάβαση στα Μετέωρα της πόλης, Παν ντε Ασούκαρ, με την άδουσα Μπεμπέλ Ζιλμπέρτο κυριολεκτικά θεά (του έρωτα, βέβαια) – κι ας το πάει απότομα αλλού το πισωγλέντικο επιστέγασμα.

Κι ακόμα: Το ρεαλιστικό πυγμαχικό μελό τού γραφιά τού Ινιάριτου, όπου η «Ανήθικη Πρόταση» κοπανιέται με το «Σώμα με Σώμα» στη Σάντα Τερέζα (τα Λιόσια της πόλης). Το music video του «Thriller» του Μάικλ Τζάκσον να μεταλλάσσεται σε σαμπαδρόμιο βρικολάκων υπό τη μπαγκέτα ενός… αγέραστου σερβιτόρου, ασόβαρα αλλά fun για τους genre «βαμμένους». Τον πιο διεθνή γηγενή της διανομής, το Ροντρίγκο Σαντόρο, να εκτελεί με ένα je ne sais quoi «Μαύρος Κύκνος» την πιρουέτα «έξω για καριέρα ή εδώ για σχέση με μπαλαρίνα» σε ένα όχι πειστικής φιγούρας / μικροκόσμου / υπόθεσης recital στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου. Και η Ναντίν Λαμπακί με το Χάρβεϊ Καϊτέλ να ελεούν Iranian style την παιδοφαβέλα της ορφάνιας, με τον Καουά Αντούνιες Βασιλάκη Καΐλα και φινάλε όλα τα λεφτά.

Μόνο επεισόδιο που καταλήγει άθελά του πιο σούργελο κι απ’ τον κεφαλόδεσμο – φρουτιέρα της Κάρμεν Μιράντα είναι αυτό του… Επαγγελματία Ζιγκολό, όπου απροβάριστο στήσιμο & παίξιμο συν βαρύγδουπα ποιητική θεατρική πένα που διεκτραγωδεί, στο δεύτερο μισό α λα μιούζικαλ, την κόπωση ενός δεσμού γίνονται νερόβραστη φεϊζοάδα μ’ ένα τραγούδι της συμπρωταγωνίστριας Βανέσα Παραντί στο νησάκι Πακετά, την Αίγινα τρόπον τινά του Ρίο. Σχεδόν σε όλη την υπόλοιπη γύρα σου εδώ, όμως, το εικαστικό δωμάτιο με θέα κι η ατμόσφαιρα της μυθοπλασίας «στιγμιοτύπων» σε βάζουν στο trip του τόπου, η ξενάγηση σού χαλάει σπάνια τη διάθεση, το saudade δεν παίρνει το πάνω χέρι «καλλιτεχνικά» και οι μουσικές φτιάχνουν κατάσταση (εννοείται, έχει και Ζιλμπέρτο Ζιλ). Αν κι όχι bossa nova, ένα «Ρίο, Σ’ Αγαπώ» η μέσα φωνή σου το έχει ψελλίσει, ιδίως αν στη Cidade Maravilhosa κάποτε έχεις σεργιανίσει. Νιώθεις Καριόκα;