του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η ιταλική κωμωδία (και κυρίως η λαϊκή κωμωδία) έχει μεγάλη παράδοση. Στο «Κόλπο Γκρόσο», ωστόσο, μόνο ελάχιστα ψήγματα αυτής της παράδοσης μπορεί να βρει κανείς, αφού ο Φραντσέσκο Μιτσικέ δεν είναι ούτε Μάριο Μονιτσέλι, ούτε Έτορε Σκόλα. Οι καταστάσεις και ένα μέρος του καστ μπορεί να έχουν χιούμορ, αλλά στο σύνολό της η ταινία μοιάζει περισσότερο με δείγμα λαϊκής κωμωδίας της πρόσφατης ελληνικής παραγωγής (εντάξει, μην το πάμε και στην εποχή «λάμψης» του Ευστρατιάδη…), κάτι που δεν είναι και το καλύτερο πράγμα για να χαρακτηριστεί η ιστορία αγάπης και φτώχειας του Σέρτζιο και της Σαμπρίνα. Ακόμη και το γεγονός ότι οι κεντρικοί χαρακτήρες έχουν τα ονόματα των πρωταγωνιστών (Σέρτζιο Καστελίτο και Σαμπρίνα Φερίλι) είναι ενδεικτικό.

Ο Σέρτζιο, λοιπόν, είναι ένας μαραγκός που τα φέρνει πολύ δύσκολα μέσα στην κρίση. Έχει μια παράξενη οικογένεια, πολλά χρέη και ακόμη περισσότερα κόλπα για να τα βγάζει πέρα. Έχει και μια ερωμένη, τη Σαμπρίνα, που εγκατέλειψε το όνειρό της να γίνει τραγουδίστρια για να ζήσει με έναν ταβερνιάρη που την αναγκάζει να λέει φασιστικά τραγούδια για τους πελάτες του.

Όλα αυτά θα αλλάξουν, έστω και στιγμιαία, όταν ο Σέρτζιο κερδίσει – ή έτσι πιστέψει – το jackpot των έξι εκατομμυρίων ευρώ. Το μερίδιό του είναι τρία εκατομμύρια. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν έχει κερδίσει φράγκο. Οι συνάδελφοί του στη δουλειά απλώς έχουν απηυδήσει με τις πλάκες του εις βάρος τους και αποφασίζουν να ανταποδώσουν. Μόνο που δεν υπολογίζουν ότι ο Σέρτζιο δεν θα περιμένει ούτε λεπτό για να διαλύσει τα πάντα. Χωρίζει επιτόπου τη γυναίκα του, παίρνει – αναγκαστικά – τη δύστροπη, δήθεν άρρωστη μητέρα του, την αλαφροΐσκιωτη κόρη και τον εγγονό του, αρπάζει και τη Σαμπρίνα από την ταβέρνα μαζί με τα παιδιά της και όλοι μαζί σχηματίζουν μια νέα οικογένεια.

Ο Σέρτζιο και η Σαμπρίνα θα μάθουν σχεδόν αμέσως για την πλάκα, αλλά όχι τόσο άμεσα ώστε να μην αποφύγουν το γεγονός ότι έχουν μείνει στον δρόμο. Με διάφορες μικροαπατεωνιές και ταξιδεύοντας με ένα φορτηγάκι, θα ξεγελάσουν τις οικογένειές τους, λέγοντας ότι πρέπει να κρυφτούν από την εφορία για να μην φορολογηθούν τα κέρδη, ενώ θα αναζητήσουν τροφή και στέγη με κάθε δυνατό τρόπο, ώσπου να βρεθεί ο από μηχανής Θεός που θα δώσει τη λύση σε όλα τα προβλήματα.

Η αλήθεια είναι ότι η ταινία έχει έναν σεναριακό κορμό που δίνει τη δυνατότητα για εξωφρενικές καταστάσεις και ένα κοινωνικό σχόλιο για την οικονομική κρίση, που είναι έντονη και στην Ιταλία. Το «Κόλπο Γκρόσο», όμως, δεν είναι και τόσο γκρόσο. Αποδεικνύεται κολπάκι στη σεναριακή ανάπτυξη και την παραγωγή που δείχνει φτηνή, ενώ οι γκριμάτσες και οι υπερβολές του Σέρτζιο Καστελίτο δεν υποστηρίζονται από το σενάριο. Έτσι, αντί για κωμική ερμηνεία, φαίνονται καραγκιοζιλίκια.