της Βαρβάρας Κοντονή

Ξέρεις ότι μια ταινία πρόκειται να είναι για τα μπάζα όταν έχει για πρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς (εξαιρουμένου του εξαιρετικά διασκεδαστικού franchise του «John Wick») σε ρόλο «σοβαρού» επιστήμονα και μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά το side eye roll έχει ήδη πάει σύννεφο μετρώντας περισσότερες σεναριακές τρύπες κι από τριτοτέταρτη γαλλική κωμωδία καλοκαιρινής διανομής με τον Ντανί Μπουν. Ρίχτε κι άλλα μπετά, παιδιά (έπαθα Φραγκούλη)!

Με προϋπηρεσία ως επί το πλείστον τηλεοπτική, ο Τζέφρι Νάχμανοφ σκηνοθετεί εδώ ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας δίνοντας «μαθήματα» για το πώς είναι να γυρίζεις μια ταινία όταν εσύ και οι σεναριογράφοι σου δεν έχετε την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει επιστημονική φαντασία και τεχνολογία εν γένει. Αρκεί να σου πω πως μετά το δυστύχημα και αφού το οικογενειακό αυτοκίνητο έχει καταλήξει σε ένα ποτάμι μαζί με όλους τους επιβαίνοντες μέσα, ο Ριβς βγαίνει από αυτό εν μέσω καταρρακτώδους βροχής, βγάζει έξω τα πτώματα της γυναίκας και των παιδιών του και πολύ χαλαρά τηλεφωνεί σε έναν συνάδελφό του προκειμένου να του ζητήσει βοήθεια. Επίσης, ναι, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, τηλεφωνεί από το ίδιο κινητό που μέχρι πριν από λίγο μούλιαζε στον πάτο του ποταμού. Με τις υγείες μας.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Ο Γουίλ (Ριβς) είναι ένας επιστήμονας που εργάζεται σε μια μεγάλη εταιρεία προηγμένης τεχνολογίας με έφεση στα ριψοκίνδυνα και αμφιβόλου ηθικής πειράματα. Πιο συγκεκριμένα, ηγείται μιας ομάδας με απώτερο σκοπό τη μεταφορά της ανθρώπινης μνήμης από ένα θνητό σώμα σε αυτό ενός robot, σε μια προσπάθεια εξάλειψης του θανάτου και διεκδίκησης της «αιώνιας» ζωής. Ένα βράδυ ο Γουίλ θα γίνει τραγικός μάρτυρας του θανάτου της συζύγου του, Μόνα (Ιβ), και των τριών παιδιών τους, έπειτα από ένα τρομερό δυστύχημα. Για καλή του τύχη, όμως, ένας από τους συναδέλφους του τυγχάνει να ασχολείται (στον ελεύθερό του χρόνο!) με την… κλωνοποίηση, οπότε ο Γουίλ θα επιχειρήσει να αναγεννήσει (!) τους δικούς του με extra bonus την απόπειρα μεταφοράς της μνήμης τους στα νέα τους σώματα, παρά την παταγώδη αποτυχία όλων των μέχρι τότε δοκιμών μεταβίβασης νευρολογικών πληροφοριών από έναν ανθρώπινο εγκέφαλο σε έναν ρομποτικό. Καήκατε ή όχι ακόμα;

Σκέψου την πιο γελοία υπόθεση για ταινία επιστημονικής φαντασίας, πολλαπλασίασέ την επί δέκα και τότε θα έχεις μια πολύ μικρή ιδέα για το πόσο κακή ταινία είναι τούτη εδώ! Θα ήμουν διατεθειμένη να αφήσω ασχολίαστη την – ως συνήθως – «άκαμπτη» παρουσία του Ριβς, ο οποίος εδώ αντικειμενικά αποτελεί το μικρότερο μιας σειράς κακών, αν η υπόθεση ήταν κάπως υποφερτή, εννοείται. Αυτό που συμβαίνει εδώ, όμως, δεν έχει ούτε ιερό, ούτε όσιο. Βασισμένο σε μια ιδέα του Στίβεν Χάμελ (ένα ψάξιμο θα αποκαλύψει την εμπλοκή του ως παραγωγού στο άλλο «διαμάντι» του Ριβς με τίτλο «Έρωτας στη Σιβηρία», το οποίο επίσης φροντίσαμε να φτάσει και στις ελληνικές αίθουσες, μην και χάσουμε την ποιότητα…) και σε σεναριακή προσαρμογή του Τσαντ Σεν Τζον (του ποιου;), το φιλμ του Νάχμανοφ είναι ένα φρικτό κακέκτυπο φτηνιάρικης sci-fi σκηνοθεσίας και εξωφρενικού κοπιαρίσματος άλλων ταινιών του είδους που θα σε φέρει στα όριά σου από νωρίς, αν δηλαδή κάνεις το λάθος να μπεις σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα. Είπαμε να πηγαίνουμε σινεμά, να βλέπουμε ταινίες και να στηρίζουμε εγχώριες και μη επιλογές, αλλά στην τελική… και η μαλακία πρέπει να γνωρίζει κάποια σύνορα.

Ακόμη κι αν προσπαθήσεις να παρακολουθήσεις τον σεναριακό ειρμό του φιλμ, δεν θα βγάλεις καμία άκρη, πολύ απλά γιατί… δεν υπάρχει ειρμός. Από τη στιγμή που ο ήρωας του Ριβς ξεκινήσει την προσπάθεια επαναφοράς της οικογένειάς του σαν άλλος σύγχρονος Φρανκενστάιν, τα παράλογα άλματα πλοκής θα είναι τόσο πολλά (ακόμα και για φιλμ του genre), ώστε θα μείνεις να χαζεύεις την ταινία για να σπάσεις πλάκα (και μόνο). Υπό αυτή την έννοια, το «Πιστό Αντίγραφο» είναι μια θαυμάσια… κωμωδία! Στον ήδη ακραίο υποθεσιακό αχταρμά πρόσθεσε κάτι άθλια ανδροειδή, απομεινάρια του «I, Robot» (2004), μια πολυεθνική με σκοτεινά συμφέροντα (τόσο σκοτεινά που τα έχεις πάρει χαμπάρι από τους τίτλους αρχής) και μια από τις χειρότερες ever υλοποιήσεις προγραμματιστικής μεταφοράς δεδομένων που έχεις δει σε ταινία (ξέρεις, hi-tech λέξεις που δεν βγάζουν κανένα νόημα, φωτάκια και εγκεφαλογραφήματα που αναβοσβήνουν διαρκώς σε οθόνες και, το αποκορύφωμα, μια μάσκα VR που μοιάζει εκπληκτικά με κάσκα κομμωτηρίου για permanent) και θα έχεις αρχίσει να διαμορφώνεις μια μικρή (μόλις) εικόνα της καταστροφής που αποτελεί τούτη εδώ η ταινία.