του Ηλία Φραγκούλη

Μερικές φορές, αυτή η δουλειά μάς υποχρεώνει σε απάνθρωπες δοκιμασίες. Δεν είναι μονάχα η εμπειρία του να δεις ένα έργο σαν τον «Πίτερ Ράμπιτ», το οποίο απευθύνεται σχεδόν μονάχα σε… προσχολικές ηλικίες. Ο «Γολγοθάς» μιας ανούσιας ταινίας δεν είναι κάτι το πρωτάκουστο για έναν κριτικό κινηματογράφου. Η ακόμη πιο βασανιστική αγγαρεία είναι ο ερχομός της ώρας της σύνταξης αυτού του αναθεματισμένου κειμένου! Αλήθεια, τι πας να γράψεις εδώ και σε ποιον απευθύνεσαι; Το target group του συγκεκριμένου φιλμ… δεν ξέρει να διαβάζει! Κι αν αποτολμούσες να του εξηγήσεις (και) προφορικά (έστω) ότι το «Πίτερ Ράμπιτ» αποτελεί χάσιμο χρόνου, πολύ δύσκολα θα έπειθες ένα μικρό παιδάκι που θα έχει δει εικόνες με τα λαγουδάκια – πρωταγωνιστές του. Ενήλικες; Ζητήστε από το bar του κινηματογράφου… δυνατό αλκοόλ!

Δεν είναι αυτό που λες κακό ή ακριβώς αποτυχημένο, όμως τούτη η «παραγγελιά» εγχειρήματος από τον πάλαι ποτέ (sic) σκηνοθέτη του συμπαθέστατου «Εύκολη… Κατά Λάθος» (2010) που κατάντησε να υπογράφει το άξιο να… ξεχαστεί καλύτερα μαύρο remake του μιούζικαλ «Annie» προ τετραετίας, εδώ πέφτει ακόμη πιο χαμηλά, για την ακρίβεια στο point of view ενός τσούρμου ψηφιακών κουνελιών που «δανείζονται» τη φήμη της συγγραφέως Μπίατριξ Πότερ, διάσημης Βρετανίδας δημιουργού παιδικών βιβλίων, μεταξύ των οποίων και το περίφημο «The Tale of Peter Rabbit» (πρώτη έκδοση το 1902). Μοιραία, ο εκσυγχρονισμός της ιστορίας της αντιπαλότητας του ονομαστού και απειθάρχητου ήρωα με τον κύριο ΜακΓκρέγκορ, τον ιδιοκτήτη ενός παραδεισένιου λαχανόκηπου, αποκτά περισσότερες ανθρώπινες υποπλοκές, πιο «προχωρημένα» γκαγκ και… ουδεμία ουσία ή μήνυμα πίσω από το σενάριο. Με άλλα λόγια, μακράν καμία σχέση με τα (όχι απαραίτητα παιδιάστικα) κινηματογραφικά δημιουργήματα της Aardman Animations όπως το «Γουάλας & Γκρόμιτ στον Τεράστιο Λαχανόκηπο» (2005) ή το «Σον το Πρόβατο: Η Ταινία» (2015), τα οποία και μιλούν σε κάθε ηλικίας «παιδιά» και είναι πιο ευφάνταστα και διασκεδαστικά ως φιλμικές προτάσεις.

Εδώ παρακολουθούμε μονάχα την κάθε απόπειρα του Πίτερ Ράμπιτ, της κουνελοπαρέας του και άλλων ζώων του δάσους, να εισχωρήσουν εκ του ασφαλούς στον «απαγορευμένο» κήπο του κυρίου ΜακΓκρέγκορ (Νίσον) και να μην αφήσουν τίποτε αφάγωτο. Ο ερχομός του κληρονόμου του μακαρίτη (που θα μπορούσαμε να είμαστε και εμείς, από την πλήξη…) δεν θα διευκολύνει το ληστρικό έργο της «συμμορίας» των τετράποδων, αλλά θα προσθέσει στην πλοκή μια ρομαντική ιστορία, με τον νεαρό Τόμας ΜακΓκρέγκορ (Γκλίσον) να γίνεται ζευγάρι με τη γειτόνισσα και προστάτιδα των κουνελιών Μπία. Τα τελευταία θα προσπαθήσουν να σαμποτάρουν με κάθε τέχνασμα αυτή τη σχέση, ώσπου το ζεύγος να χωρίσει κατόπιν σωρείας καταστροφών, για να οδηγηθούμε (τουριστικά…) και μέχρι το Λονδίνο, ώστε να επέλθει η εκεχειρία (#spoiler).

Επειδή η ταινία είναι ήδη κερδοφόρα από το international box-office και επειδή φαντάζομαι πως το ανάλογο merchandising δεν θα πηγαίνει πίσω, ας είμαστε προετοιμασμένοι για ένα (λέγε με και αναγκαίο κακό) sequel σε δύο χρονάκια. Μέχρι τότε και θα έχουμε ξεχάσει τούτο εδώ και (εμείς οι ενήλικοι θεατές) θα έχουμε ξεπεράσει το σχετικό σοκ…