FreeCinema

Follow us

ΟΙ ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΕΣ (2014)

  • ΕΙΔΟΣ: Ρομάντζο Παρανομίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκος Τριανταφυλλίδης
  • ΚΑΣΤ: Τάκης Μόσχος, Δημήτρης Λάλος, Χάρης Φραγκούλης, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Ευτυχία Γιακουμή, Στάθης Σταμουλακάτος
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 94’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ

Μπουρζουά αφεντικό, υπεράνω υποψίας… αρχαιοκάπηλος. Δύο ερωτευμένοι μπράβοι που εκτελούν (μεταφορικώς και κυριολεκτικώς) εισπράξεις τοκογλυφίας. Και δύο γυναίκες στα δύο άκρα, της παρθενίας και του αγοραίου έρωτος. Ποιος συνδυασμός των ανωτέρω σκοτώνει καλύτερα;

Το είπα και στον Νίκο, το γράφω κι εδώ: οι «Αισθηματίες» του είναι σα να «έπαθε» ο Νίκος Νικολαΐδης… Νίκο Παναγιωτόπουλο! Χωρίς να συγκρούονται, χωρίς να αντιγράφονται και χωρίς να τους ντύνει μ’ ένα «πένθος» homage. Είναι μια όμορφη κινηματογραφική κληρονομιά οι κόσμοι και των δύο αυτών σκηνοθετών, και σε τούτο το φιλμ ο Τριανταφυλλίδης έρχεται να μας θυμίσει την προέλευση του στυλ, της αφήγησης, των χαρακτήρων και της ελληνικότητας, βρε αδελφέ, στην τίμια, την καθαρή «καλτίλα» τού σινεμά τού δημιουργού, αφήνοντας στην απόξω το trash (που σχολιάζεται εδώ με χιούμορ, δίχως να αναπαράγεται ως φετίχ διασκέδασης). Με άλλα λόγια, ο Τριανταφυλλίδης επιχειρεί να δει «ταραντινικά» αυτά που – μάλλον – εκόμισε από τους προκάτοχους εκείνου του «νέου ελληνικού σινεμά». Το κάνει με αγάπη. Σου τον περνάει τον σεβασμό του. Και ακόμη κι αν στο φινάλε δεν έχεις την αίσθηση ότι είδες κάτι σπουδαίο ή αξέχαστο, έχεις σίγουρα εισπράξει αυτή την αγάπη.

Είπα «trash»; Κάν’ το… ωδή στο decadent, που αρμόζει καλύτερα στα συστατικά της ταινίας, η οποία φανερώνει τίτλο με πέρασμα νεκροφόρας (όχημα – «βιτρίνα» για σπείρα αρχαιοκάπηλων!), συνδυάζοντας ήχο από Καρούζο, με τσιτάτα Σεφέρη κι ύστερα… Παλαιά Διαθήκη με το πρελούδιο της πρώτης πράξης του βαγκνερικού «Parsifal»! Πομπώδες; Όχι. Χιούμορ! Και μόλις μια ελάχιστη δόση από αυτό το οποίο αποτελεί τη μισή ψυχή του έργου: το soundtrack της ταινίας! Σπάνια έχει γίνει τέτοια δουλειά στο ελληνικό σινεμά, να έχει μελετηθεί σε εγχώρια φάση το ρεπερτόριο, να συνοδεύει όχι ως «τσόντα» και να υπογραμμίζει – με τόνο παλιακό – αυτό που έλεγα νωρίτερα περί σεβασμού. Μπορεί το compilation να το δούλεψαν αρμονικά μαζί ο Τριανταφυλλίδης κι ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, όμως η «μούσα» αυτού του jukebox είναι ο Νίκος Γούναρης, η «βελούδινη φωνή» του ’50 που αξίζει τον τίτλο του καλύτερου crooner της Ψωροκώσταινας, είτε για τις solo ηχογραφήσεις του είτε για τις επιτυχίες του με το Τρίο Μπελκάντο. «Ψαγμενιά» ρομαντισμού και νοσταλγίας που παραπέμπει σε… θανατικό στο φινάλε, γιατί υπάρχουν έρωτες μεγάλοι που ζουν οι ήρωες του φιλμ κι αυτό, πάντα και μοιραία, αποπνέει κάτι το καταραμένο. Ν’ ακούνε τα πτώματα και να μαθαίνουν, αν αντιλαμβάνεσαι…

Εκεί που δεν πληρούν στόχους οι «Αισθηματίες» είναι στην ιστορία, στο κλείσιμο του ματιού στην όλη… ματαιότητα της πλοκής, που ενίοτε μοιάζει με κολλάζ στιγμών και αστεϊσμών σε δεύτερους ρόλους (η «πινακοθήκη» των cult χαρακτήρων που επισκέπτονται ως… δοσάδες οι δύο μπράβοι βγάζει, μεν, ένα χαριτωμένο comic relief, αλλά δεν προσθέτει κάτι πιο ουσιαστικό, με μικρή εξαίρεση την περίπτωση του τηλεμαρκετίστα). Δεν σε ζορίζει, όμως, για να το παραδεχτείς το φιλμ. Γιατί μοιάζει σα να έρχεται από μια άλλη εποχή, χωρίς να σου πλασάρει την κρίση και τη σήψη των στερεοτύπων του «μετα-ομιχλιστικού» ελληνικού κινηματογράφου. Γιατί νοιάζεται στοιχειωδώς για μια μυθοπλασία που αγκαλιάζει τον έρωτα και τον υπόκοσμο ως κοινές μορφές αυτοκαταστροφής. Γιατί, στην τελική, το «Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα…», ξέρει πώς να σου το πει.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Τα πράγματα που αγαπάει και «στοιχειώνουν» το σινεμά τού Νίκου Τριανταφυλλίδη, σε μια επανα-θεώρηση περισσότερο παγιωμένη, και με τον εαυτό του και με αυτό που μπορεί να διασκεδάσει ή να συγκινήσει το θεατή. Ενδιαφέρον ρεπεράζ και σκηνογραφία, εξαιρετική δουλειά στο soundtrack (που αξίζει να αναζητήσεις και σε CD). Εάν σε αφορά αυτό το σύμπαν «καλτίλας» και στον ελληνικό κινηματογράφο, δεν θα σε προδώσει. Αν η αρχική αναφορά στα ονόματα Νικολαΐδης ή Παναγιωτόπουλος δε σου λέει τίποτα, παρ’ τ’ αλλιώς…


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

MR KLEIN

MR KLEIN

Είναι κάτι τύποι που εισπράττουν τοκογλυφίες και σκοτώνουν κόσμο, αλλά αγαπάνε δύο «μωρά» και θα το φάνε το κεφάλι τους. Δηθενιά ντόπια, αλλά πυροβολάνε Ρένο Χαραλαμπίδη και θα δώκω ένα τρία, συμβολικό.