του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Τεράστια επιτυχία στο ισπανικό box-office, η ταινία του Εμίλιο Μαρτίνεθ Λάθαρο ετοιμάζεται ήδη για sequel. Και αν απορεί κανείς πώς μπορεί να αφορά το κοινό εκτός Ισπανίας μια ταινία για έναν έρωτα με πολιτιστικές διαφορές κατοίκων της ίδιας χώρας, η απάντηση είναι απλή: Το αφορά, όπως θα έβλεπε μια ιστορία μεταξύ Σκωτσέζων και Ουαλών, Φλαμανδών και Βαλόνων ή Κρητικών και Μακεδόνων.

Οι διαφορές, οι κόντρες, η επιφύλαξη και η ειρωνεία ανάμεσα σε πληθυσμούς της ίδιας χώρας με διαφορετικά χαρακτηριστικά, είναι παλιά ιστορία, αλλά όπως φαίνεται δεν έχει ακόμη ξεπεραστεί. Από τα ανέκδοτα («Πάνε ένας Κρητικός, ένας Μανιάτης και ένας Θρακιώτης…» κλπ), μέχρι τις ταινίες του Νίκου Περάκη όπου οι Κρητικοί μιλάνε με υπότιτλους. Στο εμπορικό ισπανικό σινεμά βλέπουν τα πράγματα με παρόμοιο τρόπο. Άσε που υπάρχει και κάποια βάση, με την πολύ διαφορετική γλώσσα, το άγριο τοπίο και τις τάσεις αυτονόμησης των Βάσκων.

Η αναπαραγωγή των κλισέ, λοιπόν, ευνοείται. Οι Ανδαλουσιανοί είναι λίγο φλώροι, μιλάνε με «περικοκλάδες» και τους αρέσουν τα περιττά, ενώ οι Βάσκοι είναι μονοκόμματοι, ξεροκέφαλοι και έχουν λυμένο το ζωνάρι τους για καβγά. Ο Ράφα και η Αμάια είναι τυπικοί εκπρόσωποι αυτών των κλισέ. Έλα, όμως, που θα βρεθούν στο κρεβάτι και ο ερωτιάρης Ανδαλουσιανός θα πάθει την πλάκα του. Εκείνη είναι θυμωμένη με τον γαμπρό που την παράτησε λίγο πριν απ’ το γάμο και δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί με τον ξελιγωμένο Σεβιλιάνο.

Όταν, όμως, εμφανιστεί ο πατέρας της, με τον οποίο δεν τα πάνε καθόλου καλά και δει ότι υπάρχει γάμος στα σκαριά (ανίδεος ότι στο μεταξύ έχει ματαιωθεί), η Αμάια θα αναγκαστεί να παίξει το παιχνίδι της ερωτευμένης με το Ράφα, ο οποίος θα υποδυθεί το ρόλο του γαμπρού που «την έκανε»! Στην πορεία, θα παραστήσει τον Βάσκο αυτονομιστή, μέλος τρομοκρατικού κυττάρου, θα αλλάξει την προφορά του και θα επινοήσει οκτώ βάσκικα επώνυμα (όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας).

Λίγο χοντροκομμένα τα αστεία, περισσότερο όμως πληκτικά, έχουν λόγο ύπαρξης μόνο και μόνο επειδή κολακεύουν το μεγάλο κοινό, επαναλαμβάνοντας ήδη γνωστά κλισέ. Είναι κι αυτή μια συνταγή επιτυχίας, έστω κι αν δεν είναι για να την καμαρώνει κανείς.