του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν κάποια κινηματογραφικά είδη των οποίων η «χημεία» δεν ταιριάζει με το γυναικείο φύλο. Δεν είμαι «σκληροπυρηνικός/ή φαλλοκράτης, φεμινίστρια ή νοσταλγός των 80s» (κι ας έχω φάει με το κουτάλι τα τελευταία), όπως είχε γράψει το 2016 η Ιωάννα Παπαγεωργίου στην ενθουσιώδη κριτική της για τους θηλυκούς «Ghostbusters», τους οποίους θα αποκαλούσα… γιγαντιαίο (και διόλου κωμικό!) φιάσκο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι εδώ, με το ανδροκρατούμενο franchise των περιπετειών υποκόσμου των «Ocean’s» movies, κατόπιν τριών φιλμ με πρωταγωνιστές τους πιο hot άρρενες του Χόλιγουντ, να φορά ψηλοτάκουνα και φουστάνια, σε μια απόπειρα και ανανέωσής του αλλά και συμπόρευσης με το «μοδάτο» ρεύμα της γυναικείας χειραφέτησης και του ενάντια στην κακοποίηση κινήματος που ολόκληρος ο κόσμος έμαθε μέσω του #MeToo. Καλλιτεχνικά, πάντως, δεν με βρίσκει καθόλου «me too» η φάση…

Ειλικρινά τώρα, θυμάσαι ποτέ κάποιο genre στο οποίο είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε άνδρες πρωταγωνιστές, τουλάχιστον στις μεγάλες αμερικανικές παραγωγές των studios, να αποκτά ενδιαφέρον επειδή το καστ του… άλλαξε φύλο; Αν δεν με απατά η μνήμη (και το γούστο) μου, μονάχα ο Ρίντλεϊ Σκοτ κατάφερε να πάρει το είδος των αρρενωπών buddy movies και να το «τουμπάρει» με εξαιρετική επιτυχία στα φεμινιστικά πρότυπα των «Thelma & Louise», το 1991. Πέραν εκείνων των δύο φυγάδων «on the road to nowhere»… το χάος! (Και δεν θα υπολογίσω την περίπτωση του «Alien», που – συμπωματικά – γύρισε ο ίδιος το 1979, διότι εκεί ο σεναριακός στόχος δεν είχε σκοπιμότητες «γκρεμίσματος» ανδρικών στερεοτύπων, ο κεντρικός ήρωας απλά έπρεπε να είναι γυναίκα, κάτι που ο κάθε… άνδρας σκηνοθέτης ο οποίος ανέλαβε τα sequels, ανέπτυξε ποικιλοτρόπως στη συνέχεια.)

Αρχικά, να τονίσω πως δεν θυμάμαι… τίποτα γύρω από την πλοκή και τη δράση των προηγούμενων «Ocean’s», τα οποία γύρισε με επαγγελματισμό (και τρελό budget…) ο Στίβεν Σόντερμπεργκ, όμως έστεκαν μονάχα σαν ψυχαγωγικές «παραγγελιές» της μιας θέασης στο σινεμά, προτού γίνουν βορά του αδιάκοπου zapping για τις μάζες του τηλεοπτικού κοινού. Αυτά τα φιλμ παράχθηκαν για γρήγορη κατανάλωση, δεν άφησαν κανένα στίγμα ως φιλμική «πρόταση» (όπως έγινε και με το original «Ocean’s 11» του 1960, το οποίο ενθυμούμαστε αποκλειστικά εξαιτίας του θρυλικού Rat Pack που κρατά τους βασικούς ρόλους) και με δύο sequels ήδη είχαν «ξεχειλώσει» (και στα ταμεία, με τα 450.717.150 δολάρια του «Eleven», το 2001, να ζορίζονται για να πιάσουν τα 311.312.624 σε εισπράξεις με το «Thirteen», το 2007).

Όχι πως η ιδέα είναι άσχημη. Η αδελφή του μακαρίτη Ντάνι (Τζορτζ Κλούνεϊ) βγαίνει από τη φυλακή χωρίς καμία διάθεση να ακολουθήσει τον τίμιο δρόμο στη ζωή της. Από τη μια, θέλει να εκδικηθεί τον άνθρωπο που της την είχε στημένη και κατέληξε πίσω από τα σίδερα. Από την άλλη, μάθε τέχνη κι άστηνε! Η Ντέμπι (Σάντρα Μπούλοκ) θα ξεκινήσει τη στρατολόγηση μιας διαφορετικών ικανοτήτων γυναικείας (αποκλειστικά!) συμμορίας, η οποία βάζει σαν στόχο ένα πανάκριβο διαμαντένιο περιδέραιο του οίκου Cartier που πρόκειται να κοσμήσει τνο λαιμό ονομαστής socialite (Ανν Χάθαγουεϊ) στο επερχόμενο και θρυλικό Met Gala της Νέας Υόρκης.

Η συμμορία στελεχώνεται από ειδικότητες ευρείας γκάμας, από σχεδιάστρια μόδας μέχρι τζιμάνι hacker και «αλαφροχέρα» του δρόμου, και τα πάντα δουλεύουν ρολόι όσον αφορά το σχέδιο της διάρρηξης. Το μόνο πράγμα που δεν λειτουργεί σωστά είναι… η ίδια η ταινία! Ο Γκάρι Ρος παραδίδει ένα άνευρο, «no fun» προϊόν το οποίο στερείται δράσης αλλά και οποιασδήποτε μορφής timing, με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε ένα έργο που πρωτίστως αστοχεί στο genre της περιπέτειας και ούτε καν πλησιάζει μια κάποια χιουμοριστική διάθεση. Ταυτόχρονα, όλες (πραγματικά!) οι ονομαστές (και μη) πρωταγωνίστριές του δείχνουν λες και… βολτάρουν από υποχρέωση στα φιλμικά καρέ της «Συμμορίας των 8», με την υποκριτική να βρίσκεται σε επίπεδο… ανάγνωσης του σεναρίου σε πρώτη συνάντηση του πλήρους καστ! Ειδικά η Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία δεν υποδύεται χαρακτήρα αλλά κάτι σαν υπεροπτική star που «υπέκυψε» στην πρόταση και το κάνει μόνο για την αμοιβή της. Ειλικρινά, τίποτε το σπιρτόζικο δεν διαθέτει σε ερμηνείες τούτο το εγχείρημα, που γυρίζει σαν «boomerang» στα κεφάλια των χολιγουντιανών executives που σκέφτηκαν να «θηλυκο-ποιήσουν» το franchise, με την ελπίδα να εκμεταλλευτούν το «girl power» trend της μοδός. Τζίφος. Πραγματικά.

Αυτά αντιπροσωπεύουν το θέαμα της πρώτης ώρας. Το υπόλοιπο σαραντάλεπτο (περίπου) χωρίζεται σε δύο μέρη και κάπως σώζει την κατάσταση. Προφανώς, το πρώτο αφορά την υλοποίηση του σχεδίου της κλοπής, το οποίο διατηρεί κάποιο σασπένς και είναι κάτι που κινηματογραφικά πάντοτε διασκεδάζει, άσχετα από την κορυφαία αφέλεια της (επιπλέον) έκπληξης του φινάλε (όχι spoilers!), που σε κάνει να νιώθεις ηλίθιος επειδή δεν έχεις μπουκάρει κι εσύ σ’ ένα τέτοιο μουσείο για να το «αδειάσεις» ή να φύγεις ανενόχλητος με τη λεία της προτίμησής σου. Γενικά, τα πάντα συμβαίνουν με τόσο καταφερτζίδικο τρόπο εδώ, ώστε να σε κάνουν να απορείς γιατί αυτές οι ηρωίδες προηγουμένως είχαν τις πλέον ταπεινές δουλίτσες (νόμιμες και μη) μέσω των οποίων έβγαζαν μονάχα τα προς το ζην! Το τελευταίο μέρος του έργου προσθέτει (επιτέλους) ένα χαριτωμένο στοιχείο και κάποιες λιγοστές σκηνές που (θα) κάνουν τον θεατή να χαμογελάσει από ευχαρίστηση, γεγονός που οφείλεται και στη συγκεκριμένη επιλογή του ηθοποιού, αν ρωτάς κι εμένα. Οποία ειρωνεία, βέβαια! Η κατακλείδα της «Συμμορίας των 8», τελικά, έχει να κάνει με μια… γκομενική εκδίκηση και το έργο διασώζεται από έναν… ανδρικό ρόλο.